Το λάθος της συγγνώμης — Wanda Chuard, Εκδόσεις Ενάλιος Ωκεανός . Mε την ματιά της Εύας Νάτση

Τι είναι τελικά η συγγνώμη; Μια πράξη γενναιότητας ή μια προδοσία απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Είναι γέφυρα που ενώνει ή μια παγίδα που σε κλείνει για πάντα στον κύκλο του πόνου; Και ποιος αποφασίζει αν είναι λύτρωση ή τιμωρία; Αυτά τα ερωτήματα αναδύθηκαν από τις πρώτες κιόλας σελίδες του νέου μυθιστορήματος της Βενετίας Chuard και με συνόδευσαν μέχρι την τελευταία λέξη.

Η ιστορία δεν απλώνεται σαν ένα απλό αφήγημα, αλλά σαν ένα πέπλο γεμάτο σκιές που ανοίγει σιγά σιγά. Οι ήρωες δεν είναι μακρινοί, δεν είναι πλαστικοί. Στέκονται μπροστά σου, σε κοιτούν, σε ακινητοποιούν. Ο Ντίνος με την ενοχή και την αμφιταλάντευσή του, η Μαργαρίτα με την ανάγκη για αγάπη που συγκρούεται με τον φόβο, η Έλενα με τη σιωπή που γίνεται συνενοχή, η Σόφι με την αθωότητα που κληρονομεί ξένα μυστικά… όλοι τους είναι ψυχές γυμνές, που κουβαλούν βάρος μεγαλύτερο από το σώμα τους. Στις ρωγμές τους βλέπεις τις δικές σου ρωγμές. Στα βλέμματά τους διαβάζεις τις δικές σου αναμνήσεις. Στα σιωπηλά τους δάκρυα αναγνωρίζεις δάκρυα που δεν τόλμησες να αφήσεις να φανούν.

Κριτική | «Ολέθρια Μυστικά» – Γερακίνα Μπουρίκα, εκδόσεις ΚΆΚΤΟΣ! Με την ματιά της Εύας Νάτση

Υπάρχουν ιστορίες που γεννιούνται σιγά, αθόρυβα, σαν υπόγειο ρεύμα κάτω από μια φαινομενικά ήσυχη επιφάνεια. Κι έπειτα, ξαφνικά, ξεσπούν σαν καταιγίδα σαρώνοντας ό,τι γνωρίζαμε ή πιστεύαμε. Αυτή είναι μια τέτοια ιστορία.

Η Γερακίνα Μπουρίκα, με το νέο της μυθιστόρημα «Ολέθρια Μυστικά», δεν έγραψε απλώς ένα ακόμα βιβλίο μυστηρίου. Έστησε ένα σύνθετο ηθικό παζλ. Έπλασε χαρακτήρες με σάρκα και οστά, που δεν σου ζητούν απλώς να τους παρακολουθήσεις. Σε αναγκάζουν να τους νιώσεις. Να μπεις στο πετσί τους. Να θυμηθείς κομμάτια του εαυτού σου που ίσως ήθελες να ξεχάσεις.

Το βιβλίο ξετυλίγει τρεις διαφορετικές ιστορίες, διατρέχοντας τον χρόνο μέσα από δύο βασικές χρονικές περιόδους, για να τις ενώσει με μαεστρία σε ένα εκρηκτικό, απόλυτα λυτρωτικό φινάλε. Πίσω από το πέπλο του μυστηρίου και της δράσης, το κείμενο φέρει τη στόφα μεγάλου ψυχολογικού δράματος.

Η Μπουρίκα ανατέμνει τον έρωτα, όχι ως ιδανικό, αλλά ως εμμονή. Τον απογυμνώνει από τη ρομαντική του λάμψη και τον παρουσιάζει ως δύναμη επικίνδυνη, σχεδόν καταστροφική. Οι σχέσεις που δημιουργεί δεν είναι εύκολες, ούτε τέλειες. Είναι ανθρώπινες. Και γι’ αυτό γίνονται οδυνηρά οικείες.

Κριτική – «Καθεδρικοί» της Κλαούδια Πινιέιρο, ΕΚΔΌΣΕΙΣ CARNIVORA. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 

Η Κλαούδια Πινιέιρο, η συγγραφέας που έχει ήδη αποδείξει ότι γνωρίζει να βυθίζει τον αναγνώστη στα πιο σκοτεινά μονοπάτια της ανθρώπινης ύπαρξης, επιστρέφει με ένα έργο-γροθιά. Στους Καθεδρικούς, σε μετάφραση της Ασπασίας Καμπύλη, στήνει ένα λογοτεχνικό μωσαϊκό που ισορροπεί ανάμεσα στο νουάρ και στη βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Το φως χαμηλώνει, ο καμβάς γεμίζει με σκιές και ψίθυρους, και η συγγραφέας τοποθετεί προσεκτικά τα πιόνια της: επτά φωνές, επτά μαρτυρίες, επτά συνειδήσεις που φανερώνουν τις χαραμάδες μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το "Λευκό χαρτί" είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά στη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά, από την αρχή. - Χριστίνα Πομόνη, εκδόσεις Συρτάρι. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Το "Λευκό χαρτί" της Χριστίνας Πομόνη δεν διαβάζεται. Σε διαλύει. Σε ξεγυμνώνει. Σε αναγκάζει να κοιταχτείς κατάματα, χωρίς φίλτρα, χωρίς δικαιολογίες. Είναι εκείνο το βιβλίο που δεν σου χαρίζεται, σε ξεγυμνώνει λέξη τη λέξη, μέχρι να μείνεις εσύ κι η αλήθεια σου. Κι όταν το τελειώσεις, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Ο Άλκης δεν είναι ένας απλός ήρωας. Είναι το παιδί μέσα μας που δεν έμαθε ποτέ να φωνάζει, ο άντρας που μεγάλωσε κυνηγώντας μια σκιά, το παιδί μιας μητέρας που αγάπησε με τρόπο λάθος, μα μ’ έναν τρόπο που πονούσε. Είναι η φωνή όλων μας που δεν ειπώθηκε. Ο άνθρωπος που ψάχνει να βρει ποιος είναι, μα κάθε φορά που πλησιάζει, τρομάζει από αυτό που βλέπει. Και η συγγραφέας, με το λεπτό της νυστέρι, τον ανοίγει μπροστά μας. Oχι για να τον κρίνουμε, αλλά για να θυμηθούμε.

Χίλιες ζωές σε μία – Μαρία Παπαδάκη*Μια ζωή δεν φτάνει. Μια γυναίκα το απέδειξε.

Σε εποχές που η γυναίκα δεν είχε φωνή, εκείνη μίλησε. Σε στιγμές που η ζωή δεν χάριζε, εκείνη πάλευε να την πάρει στα χέρια της. Κι όταν η Ιστορία γκρέμιζε τα πάντα γύρω της, η Αριστέα δεν κρύφτηκε – στάθηκε απέναντί της και έζησε. Ή μάλλον, έζησε χίλιες ζωές μέσα σε μία.

Η Μαρία Παπαδάκη μάς παραδίδει ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο, ωμό και τρυφερό ταυτόχρονα, μια αφήγηση που δεν στοχεύει να εντυπωσιάσει, αλλά να αφήσει σημάδι. Το «Χίλιες ζωές σε μία» δεν είναι απλώς η πορεία μιας γυναίκας που αντιστέκεται. Είναι το αποτύπωμα όλων όσων έζησαν κόντρα στο ρεύμα, με ψυχή γδαρμένη αλλά ακέραιη.

Η Αριστέα γεννιέται σε ένα Ρέθυμνο που μυρίζει πατριαρχία και σιωπή. Μεγαλώνει σε μια οικογένεια που θέλει να την καθορίσει πριν προλάβει να καθορίσει η ίδια τον εαυτό της. Και όμως, δεν υποτάσσεται. Θέλει να σπουδάσει, να αγαπήσει, να επιλέξει. Τολμά να ονειρευτεί. Το πληρώνει με μοναξιά, με απώλειες, με διαδρομές που την αναγκάζουν να αλλάξει τόπους, ονόματα, πρόσωπο. Όμως δεν αλλάζει ποτέ ψυχή.