Το "Λευκό χαρτί" είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά στη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά, από την αρχή. - Χριστίνα Πομόνη, εκδόσεις Συρτάρι. Με την ματιά της Εύας Νάτση

Το "Λευκό χαρτί" της Χριστίνας Πομόνη δεν διαβάζεται. Σε διαλύει. Σε ξεγυμνώνει. Σε αναγκάζει να κοιταχτείς κατάματα, χωρίς φίλτρα, χωρίς δικαιολογίες. Είναι εκείνο το βιβλίο που δεν σου χαρίζεται, σε ξεγυμνώνει λέξη τη λέξη, μέχρι να μείνεις εσύ κι η αλήθεια σου. Κι όταν το τελειώσεις, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Ο Άλκης δεν είναι ένας απλός ήρωας. Είναι το παιδί μέσα μας που δεν έμαθε ποτέ να φωνάζει, ο άντρας που μεγάλωσε κυνηγώντας μια σκιά, το παιδί μιας μητέρας που αγάπησε με τρόπο λάθος, μα μ’ έναν τρόπο που πονούσε. Είναι η φωνή όλων μας που δεν ειπώθηκε. Ο άνθρωπος που ψάχνει να βρει ποιος είναι, μα κάθε φορά που πλησιάζει, τρομάζει από αυτό που βλέπει. Και η συγγραφέας, με το λεπτό της νυστέρι, τον ανοίγει μπροστά μας. Oχι για να τον κρίνουμε, αλλά για να θυμηθούμε.

Η γραφή της Πομόνη είναι ωμή και τρυφερή μαζί. Έχει τη θέρμη του αίματος και τη διαύγεια του δακρύου. Κάθε φράση της κόβει βαθιά και ταυτόχρονα χαϊδεύει. Δεν χαρίζει ανάσες. Σε κρατάει εκεί, στο σημείο που πονάς περισσότερο, και σε αναγκάζει να παραδεχτείς: “Ναι, αυτό είμαι κι εγώ”. Κι όσο προχωράς, νιώθεις το δέρμα σου να καίει. Γιατί δεν είναι απλώς μια ιστορία για έναν άντρα που φεύγει. Είναι η ιστορία όλων όσων κάποτε θέλησαν να σωθούν φεύγοντας, μα κουβάλησαν μέσα τους ό,τι προσπαθούσαν να αφήσουν πίσω.

Το Μαϊάμι δεν είναι προορισμός. Είναι καθρέφτης. Εκεί όπου ο Άλκης βλέπει για πρώτη φορά καθαρά το σκοτάδι του, εκεί όπου η αγάπη και η απουσία μπλέκονται, εκεί όπου η ενοχή γίνεται προσευχή. Και τότε το “Λευκό χαρτί” δεν είναι πια σελίδα. Είναι ψυχή. Είναι όλα εκείνα που δεν γράφτηκαν ποτέ, γιατί πονούσαν υπερβολικά για να ειπωθούν.

Η Πομόνη δεν αφηγείται. Ανατέμνει. Μπαίνει στο πιο σκοτεινό σημείο της ανθρώπινης καρδιάς και το φωτίζει χωρίς οίκτο, μα με κατανόηση. Δείχνει πως ο πόνος μπορεί να γίνει γλώσσα, πως η σιωπή μπορεί να μιλήσει πιο δυνατά από κάθε κραυγή. Και το κάνει με εκείνη τη λογοτεχνική ωριμότητα που δεν προσποιείται τίποτα, μόνο νιώθει.

Όταν γύρισα την τελευταία σελίδα, δεν ήξερα αν έπρεπε να ευχαριστήσω ή να κατηγορήσω τη συγγραφέα. Γιατί ένιωσα γυμνή. Ξεσκέπαστη. Όλα όσα προσπαθούσα να ξεχάσω ήταν εκεί. Οι φόβοι, οι ενοχές, οι σιωπές, οι απουσίες. Κι όμως, μέσα σε αυτό τον πόνο, υπήρχε και κάτι άλλο, μια γλυκιά λύτρωση. Ένα φως που δεν σε τυφλώνει, αλλά σε μαθαίνει να βλέπεις ξανά.

Το "Λευκό χαρτί" είναι μια κραυγή. Μια υπενθύμιση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο γενναίο από το να σταθείς μπροστά στη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά, από την αρχή. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς φόβο. Μόνο με αλήθεια. Γιατί μόνο τότε, η ψυχή σταματά να πονά και αρχίζει να ανασαίνει.

Κι αν κάτι μένει μετά το τέλος, είναι αυτή η φράση που σφραγίζει το μέσα σου:

Το λευκό χαρτί δεν είναι άδειο. Είναι γεμάτο απ’ όσα δεν είπαμε ποτέ.