Όταν
διάβαζα τη συλλογή διηγημάτων «Εξάρχεια City» σκεφτόμουν ότι είναι βιβλίο…
καραντίνας. Όχι γιατί κυκλοφόρησε μέσα στο lock down αλλά γιατί είναι εξωστρεφές ώστε να
μας θυμίζει τη ζωή εκεί έξω, στα μπαράκια, στα καφέ, με τους έρωτες και τις
απογοητεύσεις. Θα τα ξαναζήσουμε όλα αυτά ή αυτό το βιβλίο θα έχει ιστορική
αξία;
Είναι σίγουρα ένα βιβλίο πολύ ευχάριστο ακόμα και για την περίοδο της καραντίνας γιατί διαβάζεται εύκολα και είναι γραμμένο με πολύ χιούμορ. Φαντάζομαι πως εν καιρώ θα τα ξαναζήσουμε όλα αυτά, με μια διαφορετική ματιά και προσέγγιση όμως. Μετά από ούτε ξέρω πόσους μήνες lockdown όλοι βιώνουμε αλλαγές, στον εαυτό μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, οπότε το να πιστεύουμε ότι θα επανέλθουμε ακριβώς στα ίδια είναι θεωρώ ουτοπικό. Αν δεν μπορείς να είσαι ακριβώς ο ίδιος άνθρωπος μετά από έναν χωρισμό σίγουρα δεν θα μπορείς να είσαι μετά από μία πανδημία. Οι σχέσεις μας, φιλικές και ερωτικές, έχουν πληγεί πολύ από όλη αυτή την πρωτόγνωρη και θλιβερή κατάσταση την οποία ζούμε.