Η Παναγία της Φωτιάς
Εκδόσεις: Μίνωας
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου.
Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.
Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης
αποκαλύπτεται και καθηλώνει…
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου.
Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.
Το ψηφιδωτό της Εξομολόγησης
αποκαλύπτεται και καθηλώνει…
 |
| Δωρεάν απόσπασμα |
Η άποψη της Piskitzis Michael Anastasia Dimakopoulou για το βιβλίο :
Μέσα από το νέο συγγραφικό του έργο Η Παναγιά της φωτιάς, ο αγαπημένος σε όλους μας συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης, συνθέτει το μωσαικό των προσώπων, που περιέβαλλαν και σημάδεψαν την ζωή της πρωταγωνίστριας της Εξομολόγησης (Ελένης).
Μ΄ένα εμφανώς προσεγμένο και ελκυστικό εξώφυλλο αναγεννησιακού τύπου, περιβάλει το νέο του πόνημα και συνεχίζει το απολαυστικό αναγνωστικό ταξίδι, με σημείο εκκίνησης την ορεινή Θεσπρωτία, ξεκινώντας με τα πρόσωπα που αμαύρωσαν και βίασαν το σώμα και την ψυχή της πολυπαθούσας Ελένης.
Η πανταχού παρούσα Θεία Δίκη, έρχεται να ζυγιάσει τις πράξεις και τα κατορθώματα των ανθρώπων, τιμωρώντας όσους αδίκησαν και γαληνεύοντας την ψυχή αυτών που αδικήθηκαν.
Μέσα στην λαίλαπα και την παραφροσύνη του πολέμου, ο αναγνώστης, γίνεται μέλος της ομάδας των χωρικών που προσπαθεί να ξεφύγει από τον θάνατο που ξερνούν οι αμέτρητες οβίδες του εχθρού. Είναι τόσο δοσμένες από τον συγγραφέα, με ζωντάνια και παραστατικότητα οι δραματικές ώρες αυτών των ατόμων, που το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα, μοιάζει περισσότερο κινηματογραφικό. Είναι σα ν΄αναπαράγονται μπροστά μας σε οθόνη, αλεπάλληλες ανατριχιαστικές εικόνες θανάτου και αίματος, διαμελισμένων ατόμων, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το κατάλευκο και παγωμένο τοπίο.
Πλούσιο το λεξιλόγιο του συγγραφέα σε καλολογικά στοιχεία, προσωποποιήσεις και μεταφορές που ζωντανεύουν και δημιουργούν ένα έντονο ατμοσφαιρικό τόνο, απόρροια των δυνατών εκφραστικών μέσων.
Με ύφος ζωηρό και έντονο, ξετυλίγονται οι εικόνες του πανικού των ανθρώπων.Είναι σα να πάγωσε ο χρόνος στα δρώμενα του θανατικού που σκορπά ο πόλεμος. Η περιγραφή του σκηνικού άτεγκτη, σκληρή. Άλλωστε πως αλλιώς θα μπορούσε να παρουσιαστει η κόλαση του πολέμου; Mε πλούσιο εκφραστικό λόγο ο συγγραφέας εστιάζει στα πρόσωπα, για να τονίσει το ύφος τους, να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Και μέσα σ΄αυτό το κομβόι των ανθρώπων που πορεύονται στο ραντεβού με τον θάνατο, διακρίνουμε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο της μάνας Ελένης, ο γιος της, ο Κωνσταντής.
Με αριστουργηματικό τρόπο, με συνεχή φλας-μπακ και παράλληλες αφηγηματικές αναδρομές σε προγενέστερα γεγονότα, ο συγγραφέας μας συνθέτει την ιστορία, βοηθώντας τον αναγνώστη που δεν έχει διαβάσει την Εξομολόγηση να μπορέσει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των σχέσεων των ηρώων μας, χωρίς να του δημιουργεί απορίες ή κενά. Ταυτόχρονα δεν κουράζει τον αναγνώστη της εξομολόγησης, επαναλαμβάνοντας μέρος της ιστορίας της, δημιουργώντας την αίσθηση ότι η Παναγιά της φωτιάς δεν είναι απαραίτητα η συνέχεια της εξομολόγηση, αλλά είναι δυό ανεξάρτητα βιβλία που διαβάζονται παράλληλα, αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα το άλλο.
Το κουβάρι της ιστορίας μας ξετυλίγεται, μέσα από την ιδιαίτερη ευαίσθητη ματιά του συγγραφέα. Πλούσια πλοκή, ένταση και παλμός στην εξέλιξη της δράσης, συντηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ο συγγραφέας μας κινείται σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο, με βασικούς σταθμούς, μέρη όπου έζησαν και έδρασαν τα πρόσωπα του βιβλίου.
Ταξιδεύοντάς μας από την Κωνσταντινούπολη έως τα Σφακιά της Κρήτης, μ΄ενδιάμεσους σταθμούς, την Ιερά Μονή της Βρεφοκρατούσας,τ΄όμορφο Πάπιγκο, την Καστοριά, το Φραγκοκάστελλο στα Χανιά της Κρήτης, την Σίνδο, την Κατοχή, την Αθήνα της Χούντας, έως και την μακρινη Σομαλία, εκτυλίσσεται κινηματογραφικά η ζωή και η δράση των βασικών ηρώων που στιγμάτισαν την Ελένη. Βιώνουμε την αποφασιστικότητα και το ψυχικό σθένος του Κωνσταντή, αισθανόμαστε απέχθεια απέναντι στην θρασυδειλία, της ελεεινής εικόνας του Οσμάν, συμπονούμε τον παπα-Φώτη, έναν άνθρωπο με γαλήνιο και καθαρό βλέμμα, αισθανόμαστε την ανυπέρβλητη δύναμη του έρωτα στα πρόσωπα της Σοφίας και του Κωνσταντή, την περηφάνια και την ευλαβική φιγούρα της Ελένης. Ο αναγνώστης προχωρώντας στην εξέλιξη των σχέσεων και των γεγονότων, συμπορεύεται με τον πόνο και το ψυχικό αδιέξοδο του Μανούσου, ο οποίος κουβαλώντας ένα βαρύ σταυρό, που η μοίρα θέλησε, φθάνει στην δύση της ζωής του, όπως ακριβώς πορεύτηκε, με αξιοπρέπεια.
Η Παναγιά της φωτιάς είναι ένα βιβλίο μεστό σε γεγονότα και ανθρώπινες σχέσεις των δευτερευόντων προσώπων στην ζωή της Ελένης και μετέπειτα ηγουμένης Μαρκέλλας, ενώ η Εξομολόγηση ασχολείται αποκλειστικά με την βασική πρωταγωνίστρια. Ο συγγραφέας, Σπύρος Πετρουλάκης επιλέγει ένα ιδιαίτερο τρόπο εξιστόρησης των γεγονότων, με συνέπεια ο λόγος του ν΄αποκτά ζωηρότητα, συναισθηματική ένταση και δραματικότητα.
Οι ζωντανές παραστατικές εικόνες τοπίων και γεγονότων, δυνατό σημείο της γραφής του συγγραφέα σε συνδιασμό με τις παράλληλες αναδρομές, δίνουν βάθος και ένταση στην ιστορία, κρατούν τον αναγνώστη σ΄εγρήγορση, προκαλώντας τον να κατανοήσει το ήθος και τον χαρακτήρα των ηρώων του.
Η Παναγιά της φωτιάς είναι ένα καλοδουλεμένο και καλαίσθητο βιβλίο που προβληματίζει. Είναι ένα βιβλίο το οποίο είναι γραμμένο με ιδιαίτερη ευαισθησία και τρυφερότητα από τον συγγραφέα, διότι θίγονται βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως η ανθρωπιά, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η πίστη στην ζωή, η πάλη για επιβίωση, δίνοντας τροφή για σκέψη.
Μετά την πολυσυζητημένη Εξομολόγηση, ακολουθεί η Παναγιά της φωτιάς για να ρίξει φως, αλλά και να βάλει και το τελευταίο κομμάτι του ψηφιδωτού, μιας απίστευτης ιστορίας που συγκλονίζει αλλά και καθηλώνει τον αναγνώστη, ο οποίος μετά απ΄αυτό το απολαυστικό ταξίδι που του χαρίζει ο συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης, περιμένει μ΄ιδιαίτερα έκδηλη ανυπομονησία την επόμενη συγγραφική του απόπειρα.
Μ΄ένα εμφανώς προσεγμένο και ελκυστικό εξώφυλλο αναγεννησιακού τύπου, περιβάλει το νέο του πόνημα και συνεχίζει το απολαυστικό αναγνωστικό ταξίδι, με σημείο εκκίνησης την ορεινή Θεσπρωτία, ξεκινώντας με τα πρόσωπα που αμαύρωσαν και βίασαν το σώμα και την ψυχή της πολυπαθούσας Ελένης.
Η πανταχού παρούσα Θεία Δίκη, έρχεται να ζυγιάσει τις πράξεις και τα κατορθώματα των ανθρώπων, τιμωρώντας όσους αδίκησαν και γαληνεύοντας την ψυχή αυτών που αδικήθηκαν.
Μέσα στην λαίλαπα και την παραφροσύνη του πολέμου, ο αναγνώστης, γίνεται μέλος της ομάδας των χωρικών που προσπαθεί να ξεφύγει από τον θάνατο που ξερνούν οι αμέτρητες οβίδες του εχθρού. Είναι τόσο δοσμένες από τον συγγραφέα, με ζωντάνια και παραστατικότητα οι δραματικές ώρες αυτών των ατόμων, που το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσονται τα γεγονότα, μοιάζει περισσότερο κινηματογραφικό. Είναι σα ν΄αναπαράγονται μπροστά μας σε οθόνη, αλεπάλληλες ανατριχιαστικές εικόνες θανάτου και αίματος, διαμελισμένων ατόμων, οι οποίες έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το κατάλευκο και παγωμένο τοπίο.
Πλούσιο το λεξιλόγιο του συγγραφέα σε καλολογικά στοιχεία, προσωποποιήσεις και μεταφορές που ζωντανεύουν και δημιουργούν ένα έντονο ατμοσφαιρικό τόνο, απόρροια των δυνατών εκφραστικών μέσων.
Με ύφος ζωηρό και έντονο, ξετυλίγονται οι εικόνες του πανικού των ανθρώπων.Είναι σα να πάγωσε ο χρόνος στα δρώμενα του θανατικού που σκορπά ο πόλεμος. Η περιγραφή του σκηνικού άτεγκτη, σκληρή. Άλλωστε πως αλλιώς θα μπορούσε να παρουσιαστει η κόλαση του πολέμου; Mε πλούσιο εκφραστικό λόγο ο συγγραφέας εστιάζει στα πρόσωπα, για να τονίσει το ύφος τους, να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Και μέσα σ΄αυτό το κομβόι των ανθρώπων που πορεύονται στο ραντεβού με τον θάνατο, διακρίνουμε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο της μάνας Ελένης, ο γιος της, ο Κωνσταντής.
Με αριστουργηματικό τρόπο, με συνεχή φλας-μπακ και παράλληλες αφηγηματικές αναδρομές σε προγενέστερα γεγονότα, ο συγγραφέας μας συνθέτει την ιστορία, βοηθώντας τον αναγνώστη που δεν έχει διαβάσει την Εξομολόγηση να μπορέσει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των σχέσεων των ηρώων μας, χωρίς να του δημιουργεί απορίες ή κενά. Ταυτόχρονα δεν κουράζει τον αναγνώστη της εξομολόγησης, επαναλαμβάνοντας μέρος της ιστορίας της, δημιουργώντας την αίσθηση ότι η Παναγιά της φωτιάς δεν είναι απαραίτητα η συνέχεια της εξομολόγηση, αλλά είναι δυό ανεξάρτητα βιβλία που διαβάζονται παράλληλα, αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα το άλλο.
Το κουβάρι της ιστορίας μας ξετυλίγεται, μέσα από την ιδιαίτερη ευαίσθητη ματιά του συγγραφέα. Πλούσια πλοκή, ένταση και παλμός στην εξέλιξη της δράσης, συντηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Ο συγγραφέας μας κινείται σ΄ένα ευρύτερο πλαίσιο, με βασικούς σταθμούς, μέρη όπου έζησαν και έδρασαν τα πρόσωπα του βιβλίου.
Ταξιδεύοντάς μας από την Κωνσταντινούπολη έως τα Σφακιά της Κρήτης, μ΄ενδιάμεσους σταθμούς, την Ιερά Μονή της Βρεφοκρατούσας,τ΄όμορφο Πάπιγκο, την Καστοριά, το Φραγκοκάστελλο στα Χανιά της Κρήτης, την Σίνδο, την Κατοχή, την Αθήνα της Χούντας, έως και την μακρινη Σομαλία, εκτυλίσσεται κινηματογραφικά η ζωή και η δράση των βασικών ηρώων που στιγμάτισαν την Ελένη. Βιώνουμε την αποφασιστικότητα και το ψυχικό σθένος του Κωνσταντή, αισθανόμαστε απέχθεια απέναντι στην θρασυδειλία, της ελεεινής εικόνας του Οσμάν, συμπονούμε τον παπα-Φώτη, έναν άνθρωπο με γαλήνιο και καθαρό βλέμμα, αισθανόμαστε την ανυπέρβλητη δύναμη του έρωτα στα πρόσωπα της Σοφίας και του Κωνσταντή, την περηφάνια και την ευλαβική φιγούρα της Ελένης. Ο αναγνώστης προχωρώντας στην εξέλιξη των σχέσεων και των γεγονότων, συμπορεύεται με τον πόνο και το ψυχικό αδιέξοδο του Μανούσου, ο οποίος κουβαλώντας ένα βαρύ σταυρό, που η μοίρα θέλησε, φθάνει στην δύση της ζωής του, όπως ακριβώς πορεύτηκε, με αξιοπρέπεια.
Η Παναγιά της φωτιάς είναι ένα βιβλίο μεστό σε γεγονότα και ανθρώπινες σχέσεις των δευτερευόντων προσώπων στην ζωή της Ελένης και μετέπειτα ηγουμένης Μαρκέλλας, ενώ η Εξομολόγηση ασχολείται αποκλειστικά με την βασική πρωταγωνίστρια. Ο συγγραφέας, Σπύρος Πετρουλάκης επιλέγει ένα ιδιαίτερο τρόπο εξιστόρησης των γεγονότων, με συνέπεια ο λόγος του ν΄αποκτά ζωηρότητα, συναισθηματική ένταση και δραματικότητα.
Οι ζωντανές παραστατικές εικόνες τοπίων και γεγονότων, δυνατό σημείο της γραφής του συγγραφέα σε συνδιασμό με τις παράλληλες αναδρομές, δίνουν βάθος και ένταση στην ιστορία, κρατούν τον αναγνώστη σ΄εγρήγορση, προκαλώντας τον να κατανοήσει το ήθος και τον χαρακτήρα των ηρώων του.
Η Παναγιά της φωτιάς είναι ένα καλοδουλεμένο και καλαίσθητο βιβλίο που προβληματίζει. Είναι ένα βιβλίο το οποίο είναι γραμμένο με ιδιαίτερη ευαισθησία και τρυφερότητα από τον συγγραφέα, διότι θίγονται βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως η ανθρωπιά, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η πίστη στην ζωή, η πάλη για επιβίωση, δίνοντας τροφή για σκέψη.
Μετά την πολυσυζητημένη Εξομολόγηση, ακολουθεί η Παναγιά της φωτιάς για να ρίξει φως, αλλά και να βάλει και το τελευταίο κομμάτι του ψηφιδωτού, μιας απίστευτης ιστορίας που συγκλονίζει αλλά και καθηλώνει τον αναγνώστη, ο οποίος μετά απ΄αυτό το απολαυστικό ταξίδι που του χαρίζει ο συγγραφέας Σπύρος Πετρουλάκης, περιμένει μ΄ιδιαίτερα έκδηλη ανυπομονησία την επόμενη συγγραφική του απόπειρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου