Ενα βιβλίο που μοιάζει με προσευχή και κραυγή μαζί. Μια προσευχή στη μνήμη του τόπου μας. Και μια κραυγή απέναντι στη λήθη.
Ο Γιάννης Καλπούζος δεν αφηγείται απλώς. Ζωντανεύει. Σκάβει με την πένα του βαθιά, εκεί που η Ιστορία δεν είναι ημερομηνίες και ονόματα, αλλά ζωντανοί άνθρωποι, χώμα, αίμα, μυρωδιά από γιασεμιά και καπνό πολέμου.
📍 Η Κρήτη: όχι φόντο, αλλά πρωταγωνίστρια
Από το 1937 έως το 1945, η Κρήτη γίνεται σκηνή και ψυχή. Δικτατορία Μεταξά, Αλβανικό μέτωπο, Μάχη της Κρήτης, Κατοχή, Αντίσταση. Όλα περνούν μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων – του Νέστορα, της Αριάνθης, της Βιολέτας, του Μιχαλαριά – αλλά και από τα σπλάχνα μιας κοινωνίας που ματώνει για να σταθεί όρθια.
Ο συγγραφέας δεν αποστειρώνει τίποτα. Δεν ωραιοποιεί τον πόλεμο ούτε τους ανθρώπους. Μας δείχνει τους ηρωισμούς, αλλά και τις αδυναμίες. Την αντρειοσύνη, αλλά και τη φθορά. Την πίστη, αλλά και την προδοσία.
> ✍️ «Μ’ έκαμαν αγρίμι οι άλλοι, η φτώχεια κι η καταλαλιά του κόσμου.»
Αυτή η φράση δεν ανήκει μόνο στον ήρωα. Ανήκει σε μια ολόκληρη γενιά που είδε το φως να σβήνει και έπρεπε να παλέψει με το σκοτάδι.
💔 Οι χαρακτήρες: ψυχές σμιλεμένες με πέτρα
Ο Νέστορας δεν είναι ήρωας με χρυσή πανοπλία. Είναι ένας νέος άντρας φτιαγμένος από χώμα και σπασμένες υποσχέσεις. Ένας εραστής που ματώνει, ένας μαχητής που
πέφτει και ξανασηκώνεται, ένας Κρητικός που κουβαλά το βάρος της Ιστορίας στο στέρνο του χωρίς να ζητά έλεος.