Κριτική: «Η Σπηλιά του Νοτιά» – Ελένη Γαληνού (Εκδόσεις Διόπτρα). Με την ματιά της Εύας Νάτση

Δεν είναι όλα τα βιβλία ίδια.

Κάποια σε χαϊδεύουν. Κάποια σε νανουρίζουν.

Κι άλλα, σαν τη «Σπηλιά του Νοτιά», σου γδέρνουν την ψυχή και σου δείχνουν τα σημάδια σου στον καθρέφτη.

Η Αφροδίτη είναι ένα κορίτσι με μεγάλα όνειρα και μικρούς ορίζοντες. Θέλει να φύγει από το «τίποτα» του τόπου της, να ανοίξει φτερά. Να μην καταντήσει να ζει μια ζωή για την οποία θα ντρέπεται.

Κι όμως, όπως γίνεται πάντα, όταν νομίζεις ότι κρατάς το τιμόνι, έρχεται η ζωή και σου το αρπάζει απ’ τα χέρια.

Ένας έρωτας. Ένα δεύτερο βλέμμα. Μια βροχή στη Σπηλιά του Νοτιά.

Μια ανεμελιά που γίνεται πληγή. Ένα ψέμα που, όσο το θάβεις, τόσο μεγαλώνει.

Και ξαφνικά, ένα παιδί. Ένας θάνατος. Μια απόφαση που δεν χωράει δικαιολογίες.

Η Ελένη Γαληνού έχει το σπάνιο χάρισμα να γράφει ανθρώπους, όχι χαρακτήρες.

Σου ξετυλίγει την Αφροδίτη μπροστά σου: όχι σαν μια ηρωίδα παραμυθιού, αλλά σαν μια αληθινή γυναίκα, που γελάει, φοβάται, ονειρεύεται και –κυρίως– κάνει λάθη. Πολλά λάθη.

Λάθη που επιστρέφουν σαν κύμα, να την καταπιούν χρόνια μετά, όταν νομίζει πως έχει χτίσει μια ζωή πάνω στα ερείπια του παρελθόντος.

Η αφήγηση είναι γρήγορη, σχεδόν κινηματογραφική. Δεν σε αφήνει να ανασάνεις.

Και το πιο συγκλονιστικό; Δεν παίρνει το μέρος κανενός.

Δεν σου λέει τι είναι σωστό και τι λάθος. Σου πετάει τα γεγονότα στα μούτρα και σε αφήνει να κρίνεις εσύ.

(Αν τολμάς.)

«Η Σπηλιά του Νοτιά» είναι ένα μυθιστόρημα για τη δύναμη και την αδυναμία μας.

Για τις επιλογές που νομίζαμε πως ήταν μικρές — και τελικά καθόρισαν τα πάντα.

Για το τίμημα των ονείρων.

Για τη στιγμή που όλα όσα πίστευες σωστά και δίκαια… γκρεμίζονται με έναν ήχο εκκωφαντικό.

Κι όταν κλείσεις το τελευταίο κεφάλαιο, θα μείνεις για λίγο να κοιτάς το κενό.

Όχι γιατί δεν κατάλαβες — αλλά γιατί κατάλαβες πολύ καλά.

Θα νιώσεις ότι πέρασες μέσα από φωτιά. Και άξιζε.

Γιατί, σε κάποιο σημείο, σε κάποια σελίδα, ήσουν κι εσύ εκεί.

Στη λάθος απόφαση. Στο χαμένο όνειρο. Στην ανάγκη να ξεκινήσεις ξανά.

Η "Σπηλιά του Νοτιά" δεν σου ζητάει να τη θυμάσαι.

Σου ζητάει να τη νιώσεις.

Κι αν το αντέξεις… θα σε αλλάξει.