"Χρόνια πολλά μανούλα μου, είσαι η ζωή μου!" H Μαρία Μισσέ γράφει με αφορμή την γιορτή της μητέρας!

Προσπαθώ να θυμηθώ μαμά, πόσο χρονών ήμουν, όταν με πήγες στο γιατρό για εμβόλιο κι εγώ έκλαιγα μόλις είδα την ένεση; Πόσα μου έταζες για να με ησυχάσεις! Τότε που έπεσα, χτυπώντας το κεφάλι μου, πόσες ώρες άραγε, έμεινες ξύπνια πλάι μου; Θυμάσαι τότε που έσπασα το πόδι μου; Πόσο περισσότερο πόνεσες εσύ βλέποντας τον γιατρό να βάζει τον γύψο; Φέρνεις στην μνήμη σου, την πρώτη μου μέρα στο σχολείο; Όταν το χέρι σου αποχωρίστηκε το δικό μου; Θυμήσου πόσο με καμάρωνες όταν απήγγειλα τα ποιήματα στις σχολικές γιορτές. Αναπολείς όλες εκείνες τις στιγμές, τις σκανταλιές μου, τα γέλια, τα κλάματα, τους τσακωμούς που η δύναμη μιας αγκαλιάς τους έδιωχνε μακριά; Στη δική μου μνήμη, ξέρεις τι έχει χαραχτεί πιο έντονα; Η ημέρα του γάμου μου, που έλαμπες από χαρά. Πόσο περήφανη ένιωθα πως είσαι εκείνη τη μέρα! Όταν σου ανακοίνωσα την πρώτη μου εγκυμοσύνη, όταν γέννησα το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο μου παιδί, πόσα δάκρυα χαράς ξοδέψες για χάρη μας;  

Μια είναι η απάντηση σε όλα. Το βλέπω κάθε φορά στο βλέμμα σου, στο γέλιο σου, στον αναστεναγμό σου, στην ζεστασιά της μοναδικής σου αγκαλιάς. " Δεν έχει σημασία, το πόσο, το γιατί, το πώς. Αφού σε αγαπώ κόρη μου. Είσαι η ζωή μου! Δεν μπορώ και δεν θέλω να νιώσω διαφορετικά." Αυτά δεν σκέφτεσαι; 

Μα φυσικά, το ίδιο νιώθω κι εγώ για σένα και για τα παιδιά μου, αν τότε δεν είχα
συνειδητοποιήσει πόσο, τώρα ξέρω. Μεγάλωσα μαμά, μεγάλωσες κι εσύ, μόνο που τώρα είμαι εγώ που σε πάω στο γιατρό, είσαι εσύ που πας για εμβόλιο, είσαι εσύ η πιο σημαντική. Είμαι εγώ που αγωνιώ όταν δεν νιώθεις καλά και ξέρεις κάτι; Σ'αγαπώ και δεν μπορώ, ούτε θέλω να νιώσω διαφορετικά. "Χρόνια πολλά μανούλα μου, είσαι η ζωή μου!" 

 Μισσέ Μαρία 9/5/2021 

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο όχι μόνο στην δική μου μητέρα, αλλά και στις μανούλες όλου του κόσμου που τις ενώνει η ίδια αγωνία κι αγάπη για τα παιδιά τους!

"ΜΑΜΑ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ...; Σπαράζουν οι μικές φωνούλες που ζηταν βοήθεια!" Η ΕΛΕΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ βουτάει την πένα της σε ψυχές που ψυχορραγούν!

Μαμά... Πού είμαι; Πού βρίσκομαι; Φοβάμαι.... Είναι σκοτεινά εδώ... Μαμά, έλα να με πάρεις!
Θα σε ξαναδώ μαμά μου; Πού με πάνε; Σε παρακαλώ, έλα να με πάρεις στην αγκαλιά σου!
Μαμά... Πού είσαι; Μαμά...

"Ελένη Τοπαλούδη - Για το δικαίωμα στο Όχι!" Με την ματιά της Ελενας Καλογεροπούλου!

    Μια εικόνα με μια λέξη! Δικαιοσύνη... Άραγε υπάρχει τρόπος να αποδώσεις δικαιοσύνη για ένα χαμόγελο που έσβησε; Για τα όνειρα που ταξίδευαν μέσα στα μάτια της, όμως δεν βρήκαν ποτέ τον προορισμό τους επειδή κάποιος τα γκρεμοτσάκισε στα βράχια; Για την μάνα και τον πατέρα που  στα όνειρα τους θα την βλέπουν να παλεύει πάντα με δυο τέρατα; Για τους γονείς αυτούς που δεν κατάφεραν να την αγγίξουν για μια τελευταία φορά,να την αποχαιρετήσουν... Που δεν τους άφησαν να αντικρίσουν το παιδί τους κατακρεουργημένο από την νοσηρότητα των εκτελεστών της;

" Είσαι γυναικα και είσαι μοναδική! Μην ανέχεσαι καταστάσεις που δεν σου πρέπουν!" Με την ματιά της Μαρίας Μισσέ!

     Καθώς ο Σπύρος έφευγε για δουλειά, βρόντηξε την πόρτα με δύναμη κι ο θόρυβος την ταρακούνησε τρομάζοντας την, αλλά την ίδια στιγμή μια αίσθηση ανακούφισης διέτρεξε όλο της το κορμί.
    Οχτώ ώρες στη δουλειά κι άλλες δυο για την διαδρομή από και προς αυτήν, σύνολο δέκα ώρες χωρίς να είναι αναγκασμένη να ανέχεται το υποτιμητικό του βλέμμα, δίχως προσβολές, δίχως ειρωνικά σχόλια, δίχως....
    Κάθε πρωί η Φανή έκανε τους ίδιους υπολογισμούς. Τις ίδιες σκέψεις. Όμως το χειρότερο της ήταν τα σαββατοκύριακα μιας και ο Σπύρος δεν δούλευε. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις βγήκε να μαζέψει τα ρούχα και να απλώσει άλλα. Βιαζόταν. Έπρεπε και να μαγειρέψει και να καθαρίσει το σπίτι και και και!