"ΜΑΜΑ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΑΜΑ...; Σπαράζουν οι μικές φωνούλες που ζηταν βοήθεια!" Η ΕΛΕΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ βουτάει την πένα της σε ψυχές που ψυχορραγούν!

Μαμά... Πού είμαι; Πού βρίσκομαι; Φοβάμαι.... Είναι σκοτεινά εδώ... Μαμά, έλα να με πάρεις!
Θα σε ξαναδώ μαμά μου; Πού με πάνε; Σε παρακαλώ, έλα να με πάρεις στην αγκαλιά σου!
Μαμά... Πού είσαι; Μαμά...

Και η απόγνωση έγινε δάκρυα. Κι ο φόβος πάγωσε το αθώο βλέμμα. Και η φωνή έγινε κραυγή, μα
υπάρχει γύρω κανείς να την ακούσει; Και η παιδική καρδούλα βροντοφωνάζει... Θέλει τη μαμά. Γιατί την πήρατε από την αγκαλιά της;

Στις φωτογραφίες μάτια παιδικά, γεμάτα με πολύχρωμα όνειρα χαμογελούν στο μέλλον. Με ποιο
δικαίωμα τα βάφετε με μαύρο; Εσείς δεν ήσασταν παιδιά; Η καρδιά σας δεν κομματιάζεται μπροστά σε αυτά τα μάτια; Πώς κλείνετε τα αυτιά και την ψυχή σας στην κραυγή ενός παιδιού;

Άδειασε η αγκαλιά της μάνας, όμοια με πέτρινο άγαλμα στέκεται μπροστά απ' το τηλέφωνο και
περιμένει ένα χτύπο που θα την επαναφέρει στην ζωή. Σέρνονται τα λεπτά, ψυχορραγούν κι εκείνα μπροστά στο κενό της βλέμμα. Πού είναι το σπλάχνο της; Πόσα θα υποφέρει; Θα την ζητάει... Σίγουρα θα την φωνάζει... Κι εκείνη δεν μπορεί να κάνει ένα βήμα... Μόνο στο μυαλό της ακούει την φωνή του... Μαμά; Μόνο η καρδιά της γίνεται κομμάτια και σκορπίζεται στον αέρα για να το ψάξει. Το χείλη της πλέκουν μια προσευχή, που θα το προστατεύσει και θα το ξαναφέρει κοντά της.

Άσπρισαν τα μαλλιά του πατέρα! Έγινε θηρίο που βαδίζει στο κλουβί του και ετοιμάζεται να σπάσει
τα δεσμά του για να κατασπαράξει εκείνα τα ανθρωπόμορφα θηρία που ξέσκισαν την καρδία του με την κτηνωδία τους. Ρυτίδες χαράκωσαν το πρόσωπό του. Ρυτίδες που ξεκινούν από τα μάτια του, εκεί που τα δάκρυα χάραξαν το δρόμο τους, μέχρι να φτάσουν στην καρδιά και να την πνίξουν.

Αν η μοίρα σταθεί γενναιόδωρη η ζωή χρωματίζεται ξανά,μα ο τρόμος και η αγωνία πάντα
παραμονεύουν στην γωνία του μυαλού. Αν όμως θελήσει να δείξει το σκληρό της πρόσωπο τα πάντα
καλύπτονται με μαύρο. Η καρδιά, η σκέψη και η ψυχή παίρνουν το εβένινο αυτό χρώμα για όσο
υπάρχουν... Πλέον δεν ζουν! Απλά υπάρχουν και κρατιούνται από την ξεφτισμένη κλωστή μιας και μόνο ελπίδας.

Κι εσύ τι μπορείς να κάνεις εκτός από το να κοιτάς τις φωτογραφίες που περνούν μπροστά από τα
μάτια σου; Εκτός από το να προσευχηθείς να γυρίσουν ασφαλή στο σπίτι τους και να παρατηρείς όλα τα παιδιά που συναντάς στο δρόμο σου, μην τυχόν το βλέμμα σου εντοπίσει εκείνο που χρειάζεται την βοήθεια σου;

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι γονιός για να μπεις στην θέση αυτών των ανθρώπων και να
συμμεριστείς την αγωνία και τον πόνο τους. Φτάνει να είσαι άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος οφείλεις να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο που να μην υποφέρει κανένα παιδί. Σαν γονιός οφείλεις να μεγαλώσεις ανθρώπους που θα ζωγραφίζουν στις παιδικές καρδιές μόνο με χρώματα και θα πετάξουν μακριά το μαύρο.