Old Soul – Γιώργος Καστέλλης, Εκδόσεις ΠΝΟΗ. Με την ματιά της Εύας Νάτση!

 Για εκείνα που ποθήσαμε και δεν ζήσαμε. Για τις ζωές που δεν ξεχάσαμε, όσο κι αν προσπαθήσαμε.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από το να θυμάσαι πράγματα που οι άλλοι δεν έζησαν ποτέ. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από το να αισθάνεσαι ότι κάποτε, κάπου, ήσουν κάτι άλλο. Κάποιος άλλος. Ότι έχεις αγαπήσει με τρόπο που δεν εξηγείται. Πονέσει χωρίς εξήγηση. Φοβηθεί χωρίς λόγο. Σαν κάτι μέσα σου να κουβαλάει το βάρος μιας ζωής που δεν έζησες. Ή που ίσως... έζησες και δεν το θυμάσαι.

Το Old Soul δεν είναι βιβλίο. Είναι πληγή. Και φάρμακο. Είναι μια φωνή μέσα σου που σου ψιθυρίζει πως δεν ξεκίνησες απ’ το μηδέν. Ότι ήσουν εδώ ξανά. Ότι οι δρόμοι που περπατάς τώρα είναι γνώριμοι γιατί κάποτε σε οδήγησαν στο φως — ή σε έριξαν στο σκοτάδι.

Ο ήρωας του Καστέλλη κουβαλάει την κατάρα της μνήμης. Δεν ξεχνά καμία του ενσάρκωση. Κι όσο δεν ξεχνά, αναζητά. Ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα, ένα φιλί που άφησε στη μέση. Μια πράξη που δεν πρόλαβε να διορθώσει. Μια συγγνώμη που έμεινε μέσα του πνιγμένη. Έναν θάνατο που τον ακολούθησε ξανά και ξανά, μέχρι να μάθει.

Το ταξίδι του ξεκινά στην Κωνσταντινούπολη, μα δεν έχει τέλος. Περνά από εποχές, πρόσωπα, χώρες, από κορμιά που εναλλάσσονται, από φύλα που αλλάζουν. Αλλά η ψυχή είναι πάντα η ίδια. Εκείνη που μαθαίνει. Πονάει. Περιμένει. Και κάθε φορά που γεννιέται, αναρωτιέται: «Θα το βρω αυτή τη φορά; Θα το γιατρέψω;»

Το βιβλίο είναι διάστικτο από εκείνες τις φράσεις που σε χτυπούν ύπουλα. Που τις διαβάζεις, σταματάς, και λες «είναι δικό μου αυτό το συναίσθημα, δεν το έγραψε για τον ήρωα, το έγραψε για μένα». Μιλά για το κάρμα, τη μετενσάρκωση, τις δεύτερες – και τρίτες – ευκαιρίες, μα κυρίως για την πιο ανθρώπινη, την πιο οικεία αλήθεια: όσα δεν έζησες, δεν θα σε αφήσουν ποτέ.

Το Old Soul δεν προσφέρει απαντήσεις. Σου βάζει μια καρφίτσα στο στήθος και σε αφήνει να γυρνάς στον χρόνο ψάχνοντας το γιατί. Και κάπου εκεί, θα θυμηθείς. Θα νιώσεις. Θα καταλάβεις γιατί σε συγκίνησε τόσο αυτό το βλέμμα, γιατί σε τρόμαξε αυτό το άγγιγμα, γιατί ένιωσες τόσα πολλά για έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες.

Ίσως τον έχεις αγαπήσει σε κάποια άλλη ζωή. Ίσως του χρωστάς κάτι. Ίσως να σου το χρωστάει εκείνος.

Η γραφή του Καστέλλη είναι λιτή κι όμως εκκωφαντική. Σαν ψίθυρος που δεν φωνάζει, αλλά σε διαπερνά. Δεν χρειάζεται εντυπωσιασμούς. Η δύναμη είναι στο συναίσθημα. Στην απλή παραδοχή ότι κάθε ψυχή έχει τις αποσκευές της. Κι εμείς, ταξιδεύουμε φορτωμένοι με όλα εκείνα που δεν αντέξαμε να ξεχάσουμε.

Κι όταν φτάνεις στο τέλος, δεν το κλείνεις το βιβλίο. Το κρατάς λίγο ακόμα. Σαν να σου ξέφυγε κάτι. Σαν να θες να πεις ένα «ευχαριστώ» γι’ αυτό που σου άνοιξε. Ή ένα «συγγνώμη» γι’ αυτό που δεν είχες το κουράγιο να παραδεχτείς.

Το Old Soul είναι η υπενθύμιση πως η ψυχή θυμάται. Κι όταν θυμάται, δεν συγχωρεί εύκολα — αλλά αγαπά βαθιά.