Η Ελένη Γαληνού γεννήθηκε στην Αθήνα, κατάγεται από τη Μυτιλήνη και
σήμερα κατοικεί στο Μαρούσι. Σπούδασε στη Σχολή Βακαλό Διακοσμητική και
Γραφικές Τέχνες και εργάστηκε πάνω στο αντικείμενό της για δέκα περίπου
χρόνια.
Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος». Και οι δύο σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική. Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα». Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 και το 2008.
Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η πόλη φοβάται με το διήγημα «...για ένα τσιγάρο!» (2013).
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Από πότε ξεκινήσατε το γράψιμο; Ήταν παιδικό σας όνειρο;
Αν με ρωτούσατε ως παιδί αν θα ήθελα να γίνω συγγραφέας, θα σας απαντούσα κατηγορηματικά «όχι!» Η σκέψη ωρίμασε με τα χρόνια, και κύρια πηγή, ήταν τα ποιήματα και οι στόχοι που έγραφα από πολύ νέα. Κάθε ποίημα ή τραγούδι είναι μια μικρή ιστορία, και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πω τις ιστορίες μου με περισσότερα λόγια. Το 2006, αποφάσισα να κάνω μαθήματα δημιουργικής γραφής, κι όταν άρχισα να μαθαίνω τα μυστικά της λογοτεχνίας, τότε με μάγεψε και με κέρδισε ολοκληρωτικά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία ενός συγγραφέα, όταν βάζει την τελευταία λέξη σε κάθε συγγραφικό έργο;
Δεν ξέρω για τους άλλους, όμως για μένα, όταν βάζω την τελευταία λέξη στο μυθιστόρημά μου, αισθάνομαι χαρά και ικανοποίηση. Είμαι γεμάτη από το ταξίδι, που για μήνες έχω κάνει χέρι χέρι με την έμπνευση, τους ήρωες, τα απρόοπτα, και θέλω να δω, αν και οι αναγνώστες μου θα πατήσουν στα χνάρια μου και θα ταξιδέψουν με τον ίδιο τρόπο στις σελίδες του.
Τί σημαίνει για σας Λογοτεχνία;
Λογοτεχνία είναι ο καρπός του έντεχνου λόγου, ένα παιχνίδι με τις έννοιες και τα νοήματα, τις εικόνες που ζωντανεύουν πάνω στο χαρτί, τους ήρωες που γεννά η φαντασία όμως δεν παύουν να είναι αληθινοί σαν να ζουν ή έζησαν ανάμεσά μας. Ένα μυθιστόρημα όμως, πέρα από την όποια πλοκή ή τους χαρακτήρες του, πρέπει να μαγέψει και να συγκινήσει με τη γραφή του, τις ίδιες τις λέξεις του, από τις πιο απλές ως τις πιο ασυνήθιστες.
«Ακόμη θυμάμαι» είναι ένα βιβλίο πραγματικά πολύ πρωτότυπο και πρωτοποριακό. Τί σας ώθησε να το γράψετε; Πώς και επιλέξατε να γράψετε πάνω σε μια τέτοια θεματολογία;
Μετά από ένα σύγχρονο και σκληρό βιβλίο, όπως ήταν το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ», θέλησα να δώσω στους αναγνώστες μου κάτι διαφορετικό. Κάτι σαν χαραμάδα φυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Περνάμε μια δύσκολη κρίση αυτά τα χρόνια, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ανθρωπιστική, κρίση ιδεών και αξιών, κι εγώ ήθελα να τους κάνω να κοιτάξουν για λίγο μέσα τους και να θυμηθούν ξεχασμένες τους ανάγκες, όπως ο ρομαντισμός, η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η μία και μοναδική αγάπη. Παράλληλα, ήθελα να θέσω ένα προβληματισμό για τις άγνωστες δυνάμεις που αναπτύσσουν ορισμένοι άνθρωποι. Το «Ακόμη θυμάμαι» είναι μια ιστορία σαν θρύλος, και πέρα από την συγκινητική ιστορία του, έχει ενδιαφέρον να δούμε πίσω από αυτήν σε δεύτερες αναγνώσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως το μυθιστόρημα αυτό, εκπέμπει αγάπη. Σε παίρνει ήρεμα για να σου δείξει πόσο μεγάλη δύναμη μπορείς να αντλήσεις από τον εαυτό σου και την ίδια την αγάπη σε δύσκολες ώρες.
Τί αποτελεί αφορμή για να γράφετε τα βιβλία σας;
Χιλιάδες ετερόκλητα πράγματα. Η έμπνευση δεν έχει συνταγή ούτε χαλινάρι, απλά έρχεται και σ’ αρπάζει ανοίγοντας μπροστά σου ένα νέο μυστηριακό δρόμο που θες όσο τίποτα άλλο να τον ακολουθήσεις. Φαντασία και όρεξη να έχεις…
Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων διαβάζετε; Υπάρχει κάποιος συγγραφέας της γενιάς σας που έχετε ξεχωρίσει;
Διαβάζω πολλά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων που διαφέρουν στη θεματολογία και το ύφος τους. Αν είναι μυθιστόρημα, αυτό που με κάνει να το ξεχωρίσω, είναι η γραφή του. Θέλω να είναι λογοτεχνική, όχι μια στεγνή παράθεση γεγονότων με απλές καθημερινές λέξεις. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένους συγγραφείς γιατί αν μιλήσω για κάποιους, ίσως αδικήσω κάποιους άλλους.
Πως βλέπετε το μέλλον της συγγραφικής τέχνης;
Θέλω να πιστεύω πως βελτιώνεται και θα βελτιωθεί κι άλλο.
Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από νέο εκδοτικό οίκο πλέον
Το νέο μου μυθιστόρημα θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τις εκδόσεις Διόπτρα. Είναι μια ιδιαίτερα ανατρεπτική ιστορία που κρατάει περισσότερο από μισό αιώνα. Το μυθιστόρημα ξεκινάει στην Αθήνα του 2016, όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκης της ένα φθαρμένο ημερολόγιο. Καθώς το ξεφυλλίζει, από το γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως δεν μπορεί να θυμηθεί. Παράλληλα την εντυπωσιάζει που βλέπει μουτζούρες, σελίδες σκισμένες και βίαια κομμένες φωτογραφίες. Αισθάνεται πως κάτι περίεργο έχει συμβεί στη ζωή της, και πως η λήθη που βιώνει χρόνια τώρα, μάλλον την προστατεύει. Από εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ιστορίας μέχρι να ενωθούν τα κομμάτια και μαζί με την ηρωίδα να δούμε κι εμείς τι συγκλονιστικό έχει συμβεί.
Αισθάνομαι ευτυχής που είχα την χαρά να συνομιλήσω μαζί σας και να σας γνωρίσω καλύτερα και που θα είμαι η αφορμή να σας γνωρίσουν μέσα απ’ αυτή την κουβέντα μας και πολλοί φανατικοί αναγνώστες σας . Ειλικρινά σας ευχαριστώ θερμά! Καλή συνέχεια στο έργο σας.
ΕΛΕΝΗ ΓΑΛΗΝΟΥ και SAKIS GOLD σας ευχαριστουμε πολυ για την υπεροχη συνεντεξη!
Αρκετά νωρίς φιλοτέχνησε την πρώτη προσωπική σειρά χιουμοριστικών σκίτσων με γενικό τίτλο «Μπουρμπουλήθρες» και λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η δεύτερη με τίτλο «Έρυκα και Ριρίκος Πικουρίκος». Και οι δύο σειρές έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, την ποίηση και τη στιχουργική. Τον Μάιο του 2007 πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση ζωγραφικής στο Κέντρο Τέχνης Πανταζίδης με θέμα «Σύννεφα». Ακολούθησαν δύο ακόμα ομαδικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, το 2007 και το 2008.
Με τη λογοτεχνία καταπιάνεται αρκετά χρόνια και, επιθυμώντας να εμβαθύνει στην έννοια και την τεχνική του μυθιστορήματος, το 2007 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Έχει συμμετάσχει στο συλλογικό έργο Η πόλη φοβάται με το διήγημα «...για ένα τσιγάρο!» (2013).
Από πότε ξεκινήσατε το γράψιμο; Ήταν παιδικό σας όνειρο;
Αν με ρωτούσατε ως παιδί αν θα ήθελα να γίνω συγγραφέας, θα σας απαντούσα κατηγορηματικά «όχι!» Η σκέψη ωρίμασε με τα χρόνια, και κύρια πηγή, ήταν τα ποιήματα και οι στόχοι που έγραφα από πολύ νέα. Κάθε ποίημα ή τραγούδι είναι μια μικρή ιστορία, και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να πω τις ιστορίες μου με περισσότερα λόγια. Το 2006, αποφάσισα να κάνω μαθήματα δημιουργικής γραφής, κι όταν άρχισα να μαθαίνω τα μυστικά της λογοτεχνίας, τότε με μάγεψε και με κέρδισε ολοκληρωτικά.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία ενός συγγραφέα, όταν βάζει την τελευταία λέξη σε κάθε συγγραφικό έργο;
Δεν ξέρω για τους άλλους, όμως για μένα, όταν βάζω την τελευταία λέξη στο μυθιστόρημά μου, αισθάνομαι χαρά και ικανοποίηση. Είμαι γεμάτη από το ταξίδι, που για μήνες έχω κάνει χέρι χέρι με την έμπνευση, τους ήρωες, τα απρόοπτα, και θέλω να δω, αν και οι αναγνώστες μου θα πατήσουν στα χνάρια μου και θα ταξιδέψουν με τον ίδιο τρόπο στις σελίδες του.
Τί σημαίνει για σας Λογοτεχνία;
Λογοτεχνία είναι ο καρπός του έντεχνου λόγου, ένα παιχνίδι με τις έννοιες και τα νοήματα, τις εικόνες που ζωντανεύουν πάνω στο χαρτί, τους ήρωες που γεννά η φαντασία όμως δεν παύουν να είναι αληθινοί σαν να ζουν ή έζησαν ανάμεσά μας. Ένα μυθιστόρημα όμως, πέρα από την όποια πλοκή ή τους χαρακτήρες του, πρέπει να μαγέψει και να συγκινήσει με τη γραφή του, τις ίδιες τις λέξεις του, από τις πιο απλές ως τις πιο ασυνήθιστες.
«Ακόμη θυμάμαι» είναι ένα βιβλίο πραγματικά πολύ πρωτότυπο και πρωτοποριακό. Τί σας ώθησε να το γράψετε; Πώς και επιλέξατε να γράψετε πάνω σε μια τέτοια θεματολογία;
Μετά από ένα σύγχρονο και σκληρό βιβλίο, όπως ήταν το «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ», θέλησα να δώσω στους αναγνώστες μου κάτι διαφορετικό. Κάτι σαν χαραμάδα φυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Περνάμε μια δύσκολη κρίση αυτά τα χρόνια, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και ανθρωπιστική, κρίση ιδεών και αξιών, κι εγώ ήθελα να τους κάνω να κοιτάξουν για λίγο μέσα τους και να θυμηθούν ξεχασμένες τους ανάγκες, όπως ο ρομαντισμός, η τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η μία και μοναδική αγάπη. Παράλληλα, ήθελα να θέσω ένα προβληματισμό για τις άγνωστες δυνάμεις που αναπτύσσουν ορισμένοι άνθρωποι. Το «Ακόμη θυμάμαι» είναι μια ιστορία σαν θρύλος, και πέρα από την συγκινητική ιστορία του, έχει ενδιαφέρον να δούμε πίσω από αυτήν σε δεύτερες αναγνώσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως το μυθιστόρημα αυτό, εκπέμπει αγάπη. Σε παίρνει ήρεμα για να σου δείξει πόσο μεγάλη δύναμη μπορείς να αντλήσεις από τον εαυτό σου και την ίδια την αγάπη σε δύσκολες ώρες.
Τί αποτελεί αφορμή για να γράφετε τα βιβλία σας;
Χιλιάδες ετερόκλητα πράγματα. Η έμπνευση δεν έχει συνταγή ούτε χαλινάρι, απλά έρχεται και σ’ αρπάζει ανοίγοντας μπροστά σου ένα νέο μυστηριακό δρόμο που θες όσο τίποτα άλλο να τον ακολουθήσεις. Φαντασία και όρεξη να έχεις…
Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων διαβάζετε; Υπάρχει κάποιος συγγραφέας της γενιάς σας που έχετε ξεχωρίσει;
Διαβάζω πολλά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων που διαφέρουν στη θεματολογία και το ύφος τους. Αν είναι μυθιστόρημα, αυτό που με κάνει να το ξεχωρίσω, είναι η γραφή του. Θέλω να είναι λογοτεχνική, όχι μια στεγνή παράθεση γεγονότων με απλές καθημερινές λέξεις. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένους συγγραφείς γιατί αν μιλήσω για κάποιους, ίσως αδικήσω κάποιους άλλους.
Πως βλέπετε το μέλλον της συγγραφικής τέχνης;
Θέλω να πιστεύω πως βελτιώνεται και θα βελτιωθεί κι άλλο.
Πείτε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα από νέο εκδοτικό οίκο πλέον
Το νέο μου μυθιστόρημα θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο από τις εκδόσεις Διόπτρα. Είναι μια ιδιαίτερα ανατρεπτική ιστορία που κρατάει περισσότερο από μισό αιώνα. Το μυθιστόρημα ξεκινάει στην Αθήνα του 2016, όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκης της ένα φθαρμένο ημερολόγιο. Καθώς το ξεφυλλίζει, από το γραφικό χαρακτήρα αντιλαμβάνεται πως είναι δικό της, όμως δεν μπορεί να θυμηθεί. Παράλληλα την εντυπωσιάζει που βλέπει μουτζούρες, σελίδες σκισμένες και βίαια κομμένες φωτογραφίες. Αισθάνεται πως κάτι περίεργο έχει συμβεί στη ζωή της, και πως η λήθη που βιώνει χρόνια τώρα, μάλλον την προστατεύει. Από εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται το κουβάρι της ιστορίας μέχρι να ενωθούν τα κομμάτια και μαζί με την ηρωίδα να δούμε κι εμείς τι συγκλονιστικό έχει συμβεί.
Αισθάνομαι ευτυχής που είχα την χαρά να συνομιλήσω μαζί σας και να σας γνωρίσω καλύτερα και που θα είμαι η αφορμή να σας γνωρίσουν μέσα απ’ αυτή την κουβέντα μας και πολλοί φανατικοί αναγνώστες σας . Ειλικρινά σας ευχαριστώ θερμά! Καλή συνέχεια στο έργο σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου