Ομολογώ πως αγόρασα το βιβλίο διότι έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στην Πόλη και μου άρεσε καιο τίτλος.Ξεκίνησα λοιπόν να διβάζω το βιβλίο το οποίο με συνεπήρε και δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου.Γράφει στο οπισθόφυλλο:<< Αήθης έρωτας χαρακτηρίστηκε και πολεμήθηκε άγρια από την Ιστορία.Ο καμβάς του υφάνθηκε περίτεχνα από μια μυστηριώδη Υφάντρα της Κωνσταντινούπολης.
Πρωταγωνίστρια η Λυδία,μουσουλμάνα γεννημένησε μια περιοχή της Μικράς Ασίας,μια δύσκολη εποχή που οι πατρίδες <<άλλαζαν χέρια>>.Η ζωή της καθορίζεται από το όνομα και την καταγωγή της,δέσμια μιας δύσκολης αποστολής,σφιχτοδεμένη στον ιστό της Υφάντρας,σαν την <<Ιφιγένεια>> καλείται να θυσιαστεί...Στην ίδια παράσταση και ο όμορφος Ξανθιώτης Άγγελος,γεννημένος μια μαύρη εποχή που η Ιστορία <<άλλαζε σελίδα>>.
Ενώνονται οι δυο τους εξαίσια στο ίδιο υφαντό,ταξιδευτές του ανέφικτου,ονειρευτές και ερωτευμένοι,μέσα από διωγμούς,θανάτους,μυστικά και αποκαλύψεις.Ο έρωτας είναι τρελός,ποτέδεν μπήκε σε καλούπια.Μεγαλούργησε για άλλη μια φορά και άνοιξε δρόμο στα απάτητα,ταγός και φωτοδότης της ζωής,μπροστάρης και οδηγητής.Ζωντάνεψε στο Βόσπορο,θέριεψε στη γέφυρα του Γαλατά,έστησε χορό στο Πέραν και στα Ψωμαθειά.Τόλμησε και σήκωσε ανάστημα στην Ιστορία!
Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1955 όμως η Υφάντρα άλλαξε σχέδιο στο υφαντό...
Μπορεί η αγάπη να σκίσει όλα τα υφαντά και ν αφανίσει την Υφάντρα;
Μπορεί μια ζωή να ολοκληρωθεί μέσα από μια άδικη θυσία;>>
Πόσες αλήθειες ακούγονται στην αρχή της γνωριμίας του Άγγελου και της Λυδίας,στην σελίδα 77:<< Ο Άγγελος στεκόταν εκεί μπροστά της και περίμενε την απάντησή της.
<<Γεννήθηκα σε μια περιοχή της Μικράς Ασίας,στην πόλη του Αιδινίου <<,συμπλήρωσε μετά τη μικρή παύση που έκανε.
<<Την ξέρω>>,είπε ο Άγγελος απότομα και μια σκιά κάλυψε το βλέμμα του.<<Ήταν δικά μας χώματα...Εκεί σφάχτηκαν οι Έλληνες πρόσκοποι του 19...Το ξέρεις;>>και το βλέμμα του άναψε σαν μπουρλότο.Η Λυδία έπιασε τη φλογισμένη του ματιά και κατευθείαν ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά της,σκεπτόμενη πως δεν έκαναν καλή αρχή.
<<Εμένα μου είπε η γιαγιά μου ότι...>> πέρασε στην αντεπίθεση και η Λυδία.
<<Άσ το,Λυδία.Δεν θέλω ν ακούσω.Την ξέρω την ιστορία.Η γιαγιά σου είπε κι αυτή τη δική της εκδοχή.Πόσες φορές αλλάχτηκαν αυτά τα γεγονότα,ξέρεις;Ο καθένας τα λέει όπως θέλει.Γιατίνα είναι αλήθεια αυτό που άκουσες από τη γιαγιά σου;>>
<<Γιατί να είναι ψέματα; Μου είπε πως είχε Έλληνες από παλιά,αλλά...>>
Ένιωθαν και οι δυο την ατμόσφαιρα να βαραίνει.Κοιτάχτηκαν στα μάτια.Δεν έπρεπε να συνεχίσουν αυτή τη συζήτηση,όχι τουλάχιστον αυτή την στιγμή.Έπρεπε να την περιμένουν όμως την εξέλιξη
αυτή στην κουβέντα τους,τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι εύκολο.
<<Εγώ γεννήθηκα βέβαια μετά τον πόλεμο,το 1924.Μέχρι να μεγαλώσω και να καταλάβω τι έγινε,όλα είχαν τελειώσει...>> προσπάθησε να ελαφρύνει την κατάσταση η Λυδία και να εμποδίσει τον Άγγελο να την κατηγορήσει για οτιδήποτε.
<<Τίποτα δεν τελείωσε στη μνήμη μας όμως,Λυδία.Έγινε ο διωγμός των Ελλήνων τότε...Αυτό έγινε.Διωγμός και σφαγή.Σφάχτηκαν αθώοι,χύθηκε αίμα,κοκκίνισαν οι θάλασσες.Άδικα...Όλα άδικα...Αδικοχαμένο αίμα,αυτό μας έμεινε στο τέλος>>,της απάντησε πικραμένος ο Άγγελος.Ήθελε να τα πει αυτά,δεν υπήρχε καμιά περίπτωση να θαμπωθεί από την ομορφιά της και να μη βγάλει από μέσα του αυτό που ένιωθε.Τον έπνιγε το χρέος και το δίκαιο.Πώς θα ταίριαζε το δικό του δίκαιο με το δικό της,δεν το ήξερε.Το μόνο που ήξερε,ήταν πως το αίμα του εδώ και ώρα κόχλαζε,σαν σε καζάνι μέσα στην κόλαση!
<<Στον πόλεμο γίνονται άδικα και τραγικά πράγματα,Άγγελε.Σκοτώνεις χωρίς αναστολές.Εκτελείς εντολές και σκέφτεσαιμόνο πώς να επιβιώσεις.Ή θα σκοτώσεις ή θα σε σκοτώσουν.Δεν υπολογίζονται οι ζωές,δυστυχώς.Δεν πρέπει να επιτρέπουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι να γίνονται πόλεμοι,αλλά..>> μίλησε πιο συνετά αυτή τη φορά η Λυδία.Έπρεπε να πρυτανεύσει η λογική,αλλιώς δεν θα υπήρχε σημείο σύγκλισης ανάμεσά τους.Ο Άγγελος συμφώνησε κι αυτός με την πικρή αλήθεια που μόλις ξεστόμισε η Λυδία.
<<Δεν κατηγορώ εσένα για όσα έγιναν.Προς Θεού!Δεν είχες καν γεννηθεί.Δεν στέκει.Μα κάποιοι φταίνε για τις ζωές που ρημάχτηκαν.Δε θέλω όμως να κάνουμε αυτή την κουβέντα τώρα Λυδία...Δε θέλω...>> Αυτό ήταν το πιο σωστό και λογικό εκείνη τη στιγμή.Το αποτέλεσμα της κουβέντας τους το ήξεραν αν συνέχιζαν.Κανένας από τους δυο όμως δεν ήθελε να φτάσουν εκεί.Προτίμησαν να πνίξουν τις μνήμες τους μέσα στο συναίσθημα και να τ αφήσουν να κυριαρχήσει.
<<Έχεις δίκιο,δε βοηθάει...Και δε θα βρούμε άκρη...Όπως δε βρήκαν και τότε...>> του είπε ήρεμα η Λυδία.
<<Ας πούμε για το τώρα,το τότε είναι γεμάτο πληγές...Δεν ξεχνιούνται,αλλά το μίσος δε βοηθάει...Πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να ζούμε όλοι μαζί σ αυτή τη Πόλη...>>
<<Τώρα πιστεύω πως το καταφέραμε να ζούμε όλοι μαζί.Επιτέλους,ζούμε ειρηνικά,στην αγκαλιά συτής της πόλης που ξέρει να μονιάζει τόσο διαφορετικούς ανθρώπους.Αυτή η Π όλη είναι πάνω από θρησκείες και πολιτικές,πάνω από έρωτες και μίση.Το δίχτυ της είναι γερό,πλεγμένο θαρρείς από τις πιο επιδέξιες Υφάντρες!συνέχισε με ενθουσιασμό η Λυδία.
<<Αυτό είναι αλήθεια,Λυδία,έχει κάτι μοναδικό αυτή η Πόλη.Ενώνει δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους και έχεις την αίσθηση ότι δεν ανήκει σε κανέναν..Αυτή η Πόλη είναι πάνω απ όλους.Είναι η δική μας Πόλη,η ξελογιάστρα,η μεγαλύτερη ερωμένη της Ιστορίας όλων των εποχών!>>
<<Ερωμένη της Ιστορίας!Πολύ ωραίο αυτό που είπες,Άγγελε.Αλήθεια,πόσο την έχει λατρέψει η Ιστορία αυτή την πόλη! Δεν ανήκει σε κανέναν,αλλά συγχρόνως ανήκει και σε όλους.Σε όλους όσους ζουν εδώ και γίνονται κομμάτι της.Μπλέκονται είτε το θέλουν είτε όχι στον ιστό της...Και δε θέλουν να ελευθερωθούν ποτέ.Θέλουν να μείνουν εδώ,δέσμιοι στην αγκαλιά της.Θέλουν να είναι σκλάβοι της,να την υπακούουν,να τη μυρίζουν και να τη γεύονται,χωρίς να μπορούν ποτέ να τη χορτάσουν>>.
<<Μυρίζουν όλοιτα μπαχάρια της και ταξιδεύουν.Πετάνε μια στη λάγνα Ανατολή και μια στην κοσμοπολίτικη Δύση.Δυο κόσμοι διαφορετικοί,δεμένοι μεταξύ τους όμως τόσο αρμονικά>>,συμπλήρωνε και ο Άγγελος ξαναμμένος από την ομορφιά της κουβέντας τους.
Βρήκαν επιτέλους το σημείο που τους ένωνε.Το σημείο σύγκλισης ήταν η Πόλη.Το μπλέξιμο με τους ανθρώπους της,οι γεύσεις της και οι μυρωδιές της.Αυτό ήταν που τους έκανε να νιώθουν όμορφα και αυτό ήταν που τους πλημμύριζε με έντονα συναισθήματα.Είχαν την αίσθηση κι οι δυο ότι ξεκινούσαν από την ίδια βάση,σαν να είχαν κοινή αφετηρία στη ζωή και οι δρόμοι τους μπλεκόταν μεταξύ τους.Οι διαφορές τους εξαφανίζονταν,τις έσβηνε σιγά σιγά η Πόλη.Τις έπαιρνε ο Βόσπορος στα ρεύματά του και τις οδηγούσε μακριά,τις έκανε αθέατες και ανίσχυρες να σηκώσουν ανάστημα και να τους κρύψουν.Δεν ήταν ικανές,τόσο μικρές που φάνταζαν τώρα στα μάτια και των δυο,να οδηγήσουν τις ψυχές τους.Κι έτσι όπως κοιτάζονταν στα μάτια και μιλούσαν,ένιωσαν και οι δυο πως ίσως αυτή να ήταν μια καλύτερη συνέχεια για τη γνωριμία τους.>>
Η συγγραφέας μιλά για όλα χωρίς όμως να παίρνει θέση από την μια ή την άλλη πλευρά,δηλαδη αποστασιοποιημένα.Διαβάζοντας ο αναγνώστης για το ταξίδι του Δημήτρη και της Βικτωρίας στην Πόλη για να ανακοινώσουν στην μητέρα του την Λυδία για την εγκυμοσύνη της κοπέλας,γεμίζει το μυαλό του όμορφες εικόνες στην σελίδα 231:<<Μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη λίγο μετά το μεσημέρι με το αυτοκίνητό τους.Ταξίδευαν οι δυο τους από το πρωί.Αργά για να μην πιέζεται η Βικτωρία.Μόλις μπήκε στην Πόλη ο Δημήτρης,ένιωσε τους παλμούς του ν αυξάνονται.Η έννοια της πατρίδας,συγκεχυμένη τριγυρνούσε μέσα του και κολλούσε συνεχώς μια από δω και μια από κει.Την έδιωχνε ο Δημήτρης.Πάλευε να τη συμμαζέψει και να τη βάλει στη θέση της,μα κείνη του γλιστρούσε.Δυστυχώς για κείνον δεν υποτασσόταν στη θέλησή του.Τον μάγευε,του άνοιγε πανιά και τον έβγαζε στις θάλασσες να ταξιδέψει.Έτσι ήταν η Πόλη,ταξιδιάρα.Κέρδιζε τους ανθρώπους με την ομορφιά της,τους μαγνήτιζε με τα θέλγητρά της.Τους κρατούσε στην αγκαλιά της σφιχτά,σαν φυλακισμένους,μα τους έδινε συγχρόνως και τη δυνατότητα να επιλέξουν.Κοσμοπολίτικη,αρχοντική,γεμάτη με τα μυστήρια της Ανατολής και τα εκλεπτυσμένα γούστα της Δύσης.Μια πόλη γέφυρα ανάμεσα σε δυο λόφους.Γεφύρωνε αξεπέραστα χάσματα διαφορετικών ανθρώπων,διαφορετικών θρησκειών και τα έκανε ελάχιστα και προσπελάσιμα.Έριχνε τα δίχτυα και τους έπιανε,έπλεκαν οι Υφάντρες που έκρυβε στα σπλάχνα της τον εξαίσιο ιστό τους και τους κρατούσαν όλους μέσα τους.Οι ζωές όλων έπαιρναν θέση στο εξαίσιο υφαντό τους.Κάθε παράσταση και μια ζωή,κάθε κομμάτι και μια καινούρια ιστορία.Γι αυτό δεν ήθελε να πατήσει το πόδι του εκεί ο Δημήτρης.Γιατί ένιωθε πως,μόλις έφτανε εκεί,θα του άλλαζε πάλι τη διάθεση η Πόλη.Θα τη συγχωρούσε για όλα τα καμώματά της και θα την αγαπούσε πάλι.Γι αυτό όσοι τη γνώριζαν και βρίσκονταν στην αγκαλιά της,επέλεγαν να μείνουν εκεί, να μην απομακρυνθούν και χάσουν κάτι από τη μαγεία της.Ακόμα κι αυτοί που φεύγανε,είχαν τον νου τους να γυρίσουν πίσω.>>
Συγκλονιστικά τα λόγια στην αναφορά της δύσκολης αποστολής της Λυδίας που όπως λέει και στο οπισθόφυλλο καλείται να θυσιαστεί σαν Ιφιγένεια.Βλέπουμε την δύναμη του φόβου στον οποίο βασίζεται ο θρύλος.Διαβάζουμε λοιπόν στην σελίδα 364:<<Όλο για τιμωρίες ακούω.Όλα με τιμωρίες λειτουργούν σ αυτή την αδελφότητα >>,τους είπε η Λυδία προβληματισμένη.
<<Γι αυτό παραμένειμυστική τόσα χρόνια,γιατί υπάρχει η τιμωρία>>,της απάντησαν οι γυναίκες.
<<Φυσικά.Οι απειλές και οι τιμωρίες είναι πάντα ένας καλός τρόπος για να διατηρήσουμε αυτό που μας βολεύει.Χωρίς να δώσουμε το δικαίωμα να το αμφισβητήσει κάποιος και να το κρίνει.Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να επιβάλλουμε αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό>>.
<<Μα είναι σωστά αυτά που λέμε!>>
<<Όντως είναι.Αλλά γιατί δεν αφήνετε να το κρίνει κάποιος από μόνος του και του το επιβάλλετε εσείς;Πείτε μου τώρα,έχει τιμωρηθεί κανένας;>> ρώτησε η Λυδία.
<<Έχουν τιμωρηθεί πολλά άτομα.Μέσα σ αυτά είναι και η γιαγιά σου.Δεν υπάρχει άτομο που αρνήθηκε και δεν τιμωρήθηκε.Κανένας μέχρι τώρα!>>Ο λόγος εκείνης της γυναίκας ακουγόταν τόσο απόλυτος στ αυτιά της Λυδίας.Σαν να κρεμόταν το τσεκούρι πάνω από το κεφάλι τους και ήταν έτοιμο με κάποιο τρόπο να πέσει και να τους το κόψει.Δεν άφηνε περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.Δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις.Όλα έπρεπε ν ακούγονται τρομακτικά.>>
Προκαλούν ρίγη συγκίνησης τα λόγια της Λυδίας ,καθώς έχει παραισθήσεις στην σελίδα 404:<<Άγγελε,τι είπες στο παιδί;Γιατί του είπες να με μισήσει;>>
<<Δεν σε μισώ,μητέρα.Εσένα ποτέ δεν θα μπορούσα να σε μισήσω.Ακόμα και τότε που πίστευα πως φταις.Τώρα ξέρω,εσύ δεν έφταιξες σε τίποτα.Είσαι πολύ μικρή εσύ για να φταις για όλα αυτά που έγιναν,δεν φταις εσύ,το ξέρω...>>
<<Όχι,να μην του πεις τίποτα.Να το αφήσεις ήσυχο το παιδί.Να μην του πεις ότι έκανες λάθος.Θα του ταράξεις τη ζωή.Θα μετανιώσει,θα πονέσει και δεν θα μπορεί να ζήσει μ αυτές τις σκέψεις.Μην το γεμίσεις με ενοχές.Ασ το ήσυχο,μ ακούς;>>
<<Κοίτα τες,Άγγελε.Κοίτα πόσο ελεύθερες είναι.Δεν τις βαραίνει τίποτα.Πηγαίνουν όπου φυσάει ο άνεμος.Χωρίς φορτίο,χωρίς διαδρομή.Όπου τις βγάλει ο άνεμος>>.
<<Άγγελε,είσαι μαζί τους;Άγγελε,τα κατάφερες να πας μαζί τους;Άφησες εμένα μόνη για να φύγεις μακριά με τις νιφάδες;Τις αγάπησες περισσότερο από μένα;Με πρόδωσες,Άγγελε,υπσχέθηκες ότι θα είσαι ο φύλακας άγγελός μας.Μας πρόδωσες Άγγελε...>>Το βιβλίο είναι σε απλή κατανοητή ,με γρήγορη ροή ,γλώσσα,χωρίς να πλατιάζει και το θέμα του είναι συναρπαστικό.Άποχή μου είναι ότι η συγγραφέας έχει να μας δώσει ακόμη πάρα πολλά αν κρίνω από την υπέροχη γραφή της.Συγχατητήρια στην Βασιλική Διαμαντή για το συναρπαστικό βιβλίο της που θυμίζει αρχαία τραγωδία.Είναι τόσο καλογραμμένο και τόσο ενδιαφέρον που νομίζω ότι αξίζεινα διαβαστεί απ όλους μικρούς και μεγάλους.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου