Σάββατο 2 Απριλίου 2016

Αποψη βιβλίου για "Τότε που τραγουδούσαν οι θεοί" της Άννας Γαλανού εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ






Διαβάζοντας το βιβλίο της Άννας Γαλανού, « Τότε που τραγουδούσαν οι θεοί», ένιωσα σαν να έβλεπα μπροστά μου όλους τους ήρωες του βιβλίου, σαν μικρούς θεούς που με γέμισαν με την παρουσία τους και συνέθεταν ο καθένας τη δική του μελωδία μέχρι να ενωθούν όλες μαζί σε μια.
Η Λένια και ο Φίλιππος, και στο φόντο ο Περσάλφ και η Άννα….
Η Λένια και ο Φίλιππος, μια αγάπη που κρίνεται από τα στερεότυπα πρέπει που είναι ριζωμένα στην ψυχή της ηρωίδας, στα θέλω της που πνίγονται στα «μη» που οι άλλοι επιβάλλουν, σε μια κοινωνία που δεν δέχεται τα «αταίριαστα» κοινωνικά ζευγάρια.
Και γιατί πρέπει μια αγάπη να είναι αταίριαστη όταν ταιριάζουν οι ψυχές;
Και όταν ερχόταν το φόντο στο προσκήνιο μαρτυρούσε μια άλλη βαθιά αγάπη μέσα από την ιδιότητα της τσιγγάνικης φυλής που εξιστορούσε με εικόνες τόσο ζωντανές και ταξιδιάρικες, που με πλημμύρισαν ήχους και έντονα συναισθήματα. Λυπήθηκα, θύμωσα, έκλαψα και αγωνιούσα για την λύτρωση που θα ερχόταν όσο έψαχνα οι ήρωες την Εδέμ της αγάπης τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου