ΑΜΥ του Μάριος Καρακατσάνης
Αυτή τη φορά δεν θα πω ότι «διάβασα» το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά ότι το «παρακολούθησα»! Οι έντονες κινηματογραφικές περιγραφές του, μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι παρακολούθησα μια ταινία με υποτίτλους! Τόσο πολύ «μπήκα» μέσα στην ιστορία.
Οι δυο αδελφές, η Άμυ και η κατά 2 χρόνια μικρότερη Μελίνα, μεγαλώνουν σε μια αγαπημένη οικογένεια με στενούς οικογενειακούς δεσμούς, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που επέστρεψαν στο νησί τους για τις διακοπές από τις σπουδές τους. Η Μελίνα είναι ευάλωτη, συγκαταβατική, καλοκάγαθη. Δίνει τόπο στην οργή και δικαιολογεί καταστάσεις για να αποφεύγει καυγάδες. Δείχνει αδύναμη σε σχέση με την Άμυ που είναι εντελώς αντίθετος χαρακτήρας. Αυτή δείχνει ατρόμητη, δεν ανέχεται καμιά αδικία και καμιά δικαιολογία. Δικάζει και τιμωρεί η ίδια και ως εκ τούτου παραμένει μόνη, ένα μοναχικό άτομο. Ωστόσο, είναι υπερπροστατευτική προς τη μικρή της αδελφή, για την οποία νοιώθει ότι έχει ευθύνη να την προστατεύει σε έναν κόσμο άδικο, που έχει εγκαταλείψει ο Θεός, σύμφωνα με τη δική της άποψη. Η αγάπη ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πλάσματα είναι ιδιαίτερη, παρόλες τις διαφορές τους. Καμιά δεν μπορεί να υποψιαστεί τα μυστικά που κρύβει το παρελθόν τους και που τα είχαν κρυμμένα τόσα χρόνια ακόμα και οι γονείς τους…
Το μυαλό είναι το πιο περίπλοκο όργανο στον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι ο εγκέφαλος που ρυθμίζει όλες τις λειτουργίες, συνειδητές και ασυνείδητες. Τα παιχνίδια του μυαλού δεν έχουν όρια. Άλλοτε στέλνουν την ανθρώπινη ύπαρξη στα ουράνια και άλλοτε τη ρίχνουν στα τάρταρα. Εκεί βρίσκεται συχνά η Άμυ. Παλεύει για να ξεφύγει. Μπερδεύει το καλό με το κακό. Θεός και Διάβολος γίνονται ένα. Εκείνη η φωνή την μπερδεύει, την παρασύρει. Τι να συμβαίνει άραγε μέσα στο ανήσυχο μυαλό της; Γιατί εκλιπαρεί τη συγχώρεσή της ο αγαπημένος της πατέρας; Μια τραγωδία εξελίσσεται με ένα εντελώς απρόσμενο τέλος.
Οι εικόνες, όπως είπα, είναι πολύ έντονες και ζωντανές! Από τις πιο βίαιες ξεχώρισα τη σκηνή με τη σύγκρουση της Άμυ με τον Κώστα. Είναι τόσο πολύ έντονη και περιγραφική που μεταφέρει τον αναγνώστη στο προσκήνιο και γεύεται το αίμα από τα χτυπήματα. Από τις πιο γλυκές και ελπιδοφόρες, βρήκα εκείνη με τη συνάντηση της Άμυ με τον Μάριο στον βράχο. Ένοιωσα τη γαλήνη που επιτέλους ένοιωσε εκείνες τις ώρες η τραυματισμένη της ψυχή και πίστεψα κι εγώ προς στιγμή ότι θα έβρισκε τη λύτρωση. Μα δεν είναι όλα τόσο απλά σε μια ιστορία του Μάριου Καρακατσάνη και κανείς δεν περιμένει το τέλος που έρχεται ανελέητο…
Η γραφή του Μάριου είναι απλή, όπως πάντα, αλλά πολύ πιο μεστή και ολοκληρωμένη. Ο λυρισμός είναι άγνωστος μέσα στις ιστορίες του, ωστόσο, ο ρομαντισμός είναι αυτός που δίνει μια ανακουφιστική ανάπαυλα στην υπόλοιπη ένταση. Είναι εμφανής η εξέλιξη τόσο στην έκφραση, όσο και στο ξεδίπλωμα της ιστορίας και κρατά τον αναγνώστη σε συνεχή εγρήγορση και ενδιαφέρον. Απόλαυσα το ταξίδι με την Άμυ, γιατί αν και ψυχολογικό θρίλερ που είναι, δεν παύει να έχει και τις στιγμές που «γονατίζει» τον αναγνώστη, όχι από τρόμο, γιατί δεν λείπουν ούτε οι σκηνές τρόμου, αλλά από συμπόνοια προς τους ήρωες.
Καλοτάξιδη να είναι η Άμυ σου Μάριε και καλές δημιουργίες σου εύχομαι από καρδιάς!
Maria Kleanthous Kouzapa
Αυτή τη φορά δεν θα πω ότι «διάβασα» το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά ότι το «παρακολούθησα»! Οι έντονες κινηματογραφικές περιγραφές του, μου δημιούργησαν την εντύπωση ότι παρακολούθησα μια ταινία με υποτίτλους! Τόσο πολύ «μπήκα» μέσα στην ιστορία.
Οι δυο αδελφές, η Άμυ και η κατά 2 χρόνια μικρότερη Μελίνα, μεγαλώνουν σε μια αγαπημένη οικογένεια με στενούς οικογενειακούς δεσμούς, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που επέστρεψαν στο νησί τους για τις διακοπές από τις σπουδές τους. Η Μελίνα είναι ευάλωτη, συγκαταβατική, καλοκάγαθη. Δίνει τόπο στην οργή και δικαιολογεί καταστάσεις για να αποφεύγει καυγάδες. Δείχνει αδύναμη σε σχέση με την Άμυ που είναι εντελώς αντίθετος χαρακτήρας. Αυτή δείχνει ατρόμητη, δεν ανέχεται καμιά αδικία και καμιά δικαιολογία. Δικάζει και τιμωρεί η ίδια και ως εκ τούτου παραμένει μόνη, ένα μοναχικό άτομο. Ωστόσο, είναι υπερπροστατευτική προς τη μικρή της αδελφή, για την οποία νοιώθει ότι έχει ευθύνη να την προστατεύει σε έναν κόσμο άδικο, που έχει εγκαταλείψει ο Θεός, σύμφωνα με τη δική της άποψη. Η αγάπη ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο πλάσματα είναι ιδιαίτερη, παρόλες τις διαφορές τους. Καμιά δεν μπορεί να υποψιαστεί τα μυστικά που κρύβει το παρελθόν τους και που τα είχαν κρυμμένα τόσα χρόνια ακόμα και οι γονείς τους…
Το μυαλό είναι το πιο περίπλοκο όργανο στον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι ο εγκέφαλος που ρυθμίζει όλες τις λειτουργίες, συνειδητές και ασυνείδητες. Τα παιχνίδια του μυαλού δεν έχουν όρια. Άλλοτε στέλνουν την ανθρώπινη ύπαρξη στα ουράνια και άλλοτε τη ρίχνουν στα τάρταρα. Εκεί βρίσκεται συχνά η Άμυ. Παλεύει για να ξεφύγει. Μπερδεύει το καλό με το κακό. Θεός και Διάβολος γίνονται ένα. Εκείνη η φωνή την μπερδεύει, την παρασύρει. Τι να συμβαίνει άραγε μέσα στο ανήσυχο μυαλό της; Γιατί εκλιπαρεί τη συγχώρεσή της ο αγαπημένος της πατέρας; Μια τραγωδία εξελίσσεται με ένα εντελώς απρόσμενο τέλος.
Οι εικόνες, όπως είπα, είναι πολύ έντονες και ζωντανές! Από τις πιο βίαιες ξεχώρισα τη σκηνή με τη σύγκρουση της Άμυ με τον Κώστα. Είναι τόσο πολύ έντονη και περιγραφική που μεταφέρει τον αναγνώστη στο προσκήνιο και γεύεται το αίμα από τα χτυπήματα. Από τις πιο γλυκές και ελπιδοφόρες, βρήκα εκείνη με τη συνάντηση της Άμυ με τον Μάριο στον βράχο. Ένοιωσα τη γαλήνη που επιτέλους ένοιωσε εκείνες τις ώρες η τραυματισμένη της ψυχή και πίστεψα κι εγώ προς στιγμή ότι θα έβρισκε τη λύτρωση. Μα δεν είναι όλα τόσο απλά σε μια ιστορία του Μάριου Καρακατσάνη και κανείς δεν περιμένει το τέλος που έρχεται ανελέητο…
Η γραφή του Μάριου είναι απλή, όπως πάντα, αλλά πολύ πιο μεστή και ολοκληρωμένη. Ο λυρισμός είναι άγνωστος μέσα στις ιστορίες του, ωστόσο, ο ρομαντισμός είναι αυτός που δίνει μια ανακουφιστική ανάπαυλα στην υπόλοιπη ένταση. Είναι εμφανής η εξέλιξη τόσο στην έκφραση, όσο και στο ξεδίπλωμα της ιστορίας και κρατά τον αναγνώστη σε συνεχή εγρήγορση και ενδιαφέρον. Απόλαυσα το ταξίδι με την Άμυ, γιατί αν και ψυχολογικό θρίλερ που είναι, δεν παύει να έχει και τις στιγμές που «γονατίζει» τον αναγνώστη, όχι από τρόμο, γιατί δεν λείπουν ούτε οι σκηνές τρόμου, αλλά από συμπόνοια προς τους ήρωες.
Καλοτάξιδη να είναι η Άμυ σου Μάριε και καλές δημιουργίες σου εύχομαι από καρδιάς!
Maria Kleanthous Kouzapa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου