Ο Κυριάκος Κουζούμης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στο ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΝΤ-1, στην κρατική τηλεόραση της ΕΡΤ καθώς και στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ. Έγραφε στην στήλη του Πολιτισμού στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο» καθώς και στο περιοδικό έντυπο «Επίκαιρα». Εργάζεται στον τηλεοπτικό σταθμό Έψιλον ενώ παράλληλα γράφει σε ειδησεογραφικά sites.
Από τις εκδόσεις Σαββάλας κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματα «Σμαραγδένια Φυλακή» και «Όρκος Σιωπής» ενώ από τις εκδόσεις «Ωκεανός» κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Το Τελευταίο Χειροκρότημα».
Η αλήθεια είναι πως από μικρός έγραφα, ωστόσο ποτέ μου δεν περίμενα από τον εαυτό μου, να καταφέρει να γράψει ένα ολόκληρο βιβλίο και μάλιστα, αυτό να εκδοθεί. Αρχικά έγραφα με σκοπό ό, τι γράφω να μείνει στο συρτάρι μου ή στη μνήμη του υπολογιστή μου. Όμως, κάποια στιγμή κοίταξα ό, τι είχα γράψει και αναρωτήθηκα «λες;» και… τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ύστερα από λίγους μήνες το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Σμαραγδένια Φυλακή» (Εκδ. Σαββάλας) βρέθηκε στα βιβλιοπωλεία κάνοντάς με να ραγίσω από συγκίνηση και ευτυχία… Έπειτα, ήρθε το δεύτερο, το «Όρκος Σιωπής» (Εκδ. Σαββάλας) και πιο μετά το τρίτο, το «Το Τελευταίο Χειροκρότημα» (Εκδ. Ωκεανός). Πλέον έχω στην αγκαλιά μου το τέταρτο και ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχω καταφέρει να γράψω τέσσερις τίτλους σε τόσο νεαρή ηλικία. Όσο για το αν ήταν εύκολο να μπω στον χώρο των εκδόσεων με την ιδιότητα του συγγραφέα, θα έλεγα, πως αν και γενικότερα είναι ένα δύσκολο βήμα, εγώ μάλλον στάθηκα τυχερός, εφόσον το κάθε βιβλίο μου εγκρινόταν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Βέβαια στην όλη τύχη μου θα προσθέσω το αναμφισβήτητο πείσμα μου, αυτό που χρόνια τώρα με θρέφει και που με ώθησε να πω -με αυτοσεβασμό κι όχι με αλαζονική διάθεση- πως ό, τι κι αν γίνει εγώ θα τα καταφέρω…
Αμέσως μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών μου καθηκόντων αισθάνθηκα την ανάγκη να απομακρυνθώ από το κλεινόν άστυ. Ταξίδεψα στη Ζάκυνθο και εκεί πήρα την απόφαση να εκφραστώ και να καταθέσω κομμάτια της ψυχής μου μέσα από τον μόνο τρόπο που ίσως να ξέρω καλά, τη γραφή. Ήμουν περίπου είκοσι τριών ετών όταν ξεκίνησα να γράφω και τελείωσα το πρώτο μου βιβλίο έναν χρόνο μετά (βέβαια στο μεταξύ είχα επιστρέψει στην Αθήνα). Λίγους μήνες μετά, από την ηλικία των είκοσι πέντε ετών, κράτησα στα χέρια μου το πρώτο μου «παιδί»...
Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι το να γράψεις ένα βιβλίο και να έχει το αποτέλεσμα αυτό που τουλάχιστον εμείς οι βιβλιόφιλοι θέλουμε : να μας κρατά σε αγωνία μέχρι να το κλείσουμε, και όταν τελειώσει να θέλουμε κιαλλο. Τι είναι αυτό που σε κρατά και σου δίνει δύναμη να είσαι αντάξιος των προσδοκιών μας?
Η ακατάπαυστη επιθυμία μου για συνεχή δημιουργία, η μαγεία της επικοινωνίας με ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο και φυσικά η φλόγα που καίει μέσα μου, που με κρατά ατελείωτες ώρες ξύπνιο τα βράδια να εκφράζομαι, να δημιουργώ, να γράφω και να ελπίζω πως κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο αυτά που γράφω θα κάνουν το δικό τους ταξίδι φτάνοντας στα ράφια άλλων βιβλιοθηκών και -ίσως- μπαίνοντας στις καρδιές κάποιων αναγνωστών.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις με την συγγραφή?
Αν και αποφεύγω τις μεγαλοστομίες, θα έλεγα το εξής: Ποτέ! Ποτέ! Ποτέ!
Για πόσο ακόμα θα συνεχίσεις να μας γράφεις υπέροχα βιβλία και να μας κρατάς ωραία συντροφιά?
Καλή διάθεση να υπάρχει, αγάπη και μεράκι γι’ αυτό που κανείς αγαπά… Έχω φροντίσει να μοιράσω έτσι τον χρόνο μου ώστε να ανταπεξέρχομαι και στις δύο μου αγάπες… Άλλωστε ως δημοσιογράφος ασχολούμαι κατά κύριο λόγο την ημέρα, ενώ γράφω κατά κύριο λόγο τη νύχτα…
Καλοτάξιδο το βιβλίο σας, που από το απόσπασμα φαίνεται ωραίο. Επίσης έχει πολύ ωραίο εξώφυλλο. Τον τίτλο τον εμπνευστήκατε κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Πόσο μυστήριο κρύβουν οι 752 σελίδες του βιβλίου σας;
Ο τίτλος είναι εν μέρει πρόταση δική μου και εν μέρει πρόταση της εκδότριας κυρίας Eleni Kekropoulou, στην οποία οφείλω πολλά, εφόσον από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε και πίστεψε το βιβλίο… Όσο για το μυστήριο, θέλω να πιστεύω, ότι ικανοποιεί πολλά και μάλιστα απαιτητικά γούστα… Άλλωστε η αναζήτηση του δολοφόνου και του πραγματικού λόγου των δολοφονιών ανάβει και σβήνει σαν φλόγα από κερί μέσα στις σελίδες…
Καποιοι ομοτεχνοι σου γραφουν συγκεκριμενες ωρες μεσα στην ημερα αλλοι παλι οταν εχουν εμπνευση αλλοι παλι οταν βλεπουν καποια εικονα και πανω σε αυτην εικονα ξετιλιγεται η ιστορια τους.Με εσενα τι απο ολα αυτα συμβαινει?
Συνήθως γράφω βράδυ, όταν επικρατεί απόλυτη ησυχία… Ωστόσο σχεδόν ολημερίς συλλογίζομαι τι θέλω να γράψω και παράλληλα πολλές φορές, αυτό που θέλω να γράψω έρχεται να εμπλουτιστει με κάποια ερεθίσματα που θα πάρω είτε μέσα από συνομιλίες με ανθρώπους, είτε από εικόνες, μυρωδιές, ειδήσεις κ.α
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ Ή ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΚΡΥΦΟ ΝΟΗΜΑ?
Πρόκειται για σένα αστυνομικό μυθιστόρημα το οποίο ασφαλώς και έχει πολύ μυστήριο ωστόσο είναι εμπλουτισμένο και με πολλά άλλα στοιχεία, όπως αγάπη, έρωτας, πάθος, οικογένεια, θρησκεία, σχέσεις ανθρώπων κ.α. Όσο για τα κρυφά νοήματα, θεωρώ πως μέσα στις κάμποσες σελίδες του ο κάθε αναγνώστης θα έχει τη δυνατότητα να αποκομίσει πολλά και φυσικά να ερμηνεύσει όπως εκείνος κρίνει και επιθυμεί…
Εργάζεσαι ως δημοσιογράφος. Πόσο πιστεύεις ότι επηρεάζει η δουλειά σου τις επιλογές σου για την θεματολογία των βιβλίων σου?
Από τη μία θα έλεγα καθόλου μα από την άλλη αρκετά. Ιδίως στο τελευταίο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Η Δικαίωση της Αθωότητας» (Εκδ. Ωκεανός) η δημοσιογραφική μου ιδιότητα ήταν το χαλάκι πάνω στο οποίο πάτησα για να εμπλουτίσω το βιβλίο με αληθινά ή έστω αληθοφανή περιστατικά και με πληροφορίες που είχα χάρη σε κάποια ρεπορτάζ. Αναφέρομαι σε περιστατικά με παιδιά που χάθηκαν, που ακόμα αγνοούνται και με γονείς που έχουν βυθιστεί στη μελαγχολία ή δυστυχώς και την παράνοια, εφόσον αγνοούν το πού μπορεί να βρίσκονται τα παιδιά τους. Ωστόσο δεν άφησα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα να υπερισχύσει της φαντασίας κι έτσι συμπλήρωσα και ολοκλήρωσα το συγκεκριμένο μυθιστόρημα με στοιχεία όπως του έρωτα, της αγάπης, του πάθους, του μυστηρίου, του ταξιδιού, της θρησκείας, της οικογένειας, των ανθρώπινων σχέσεων και πολλά άλλα…
Σου εχει τυχει οταν λες ειδησεις η να παιρνεις συνεντευξη απο καποιον και να σου ερθει μια εικονα η κατι αλλο τελος παντων και να μην κρατιεσαι να θες να το γραψεις εκεινη την ωρα?
Ναι και μάλιστα αρκετές φορές… Έχει πολλή πλάκα. Ζητάω από τον συνεντευξιαζόμενο την άδεια να σημειώσω κάτι στο τεφτέρι μου ή από τον σκηνοθέτη να πάρει την κάμερα από πάνω μου, ώστε πάλι να σημειώσω κάτι ακόμα και στο χέρι μου… Κάποιοι γελούν καλοπροαίρετα, αλλά επειδή με ξέρουν, δείχνουν κατανόηση. Σαν περάσει ο καιρός και κάποιο βιβλίο εκδοθεί, τους λέω τι ήταν αυτό που είχα τότε σημειώσει. Βλέπω στα πρόσωπά τους μια ιδιαίτερη χαρά, διότι πολλοί αισθάνονται κομμάτι εκείνου του αποσπάσματος…
Τι σημαινει για σας δικαιωση? Πως την αντιλαμβανεστε?? θα κανατε οτιδηποτε για να ερθει??
Η δικαίωση για μένα είναι ένας από τους βασικότερους στόχους στη ζωή. Αξίζει κανείς να μοχθήσει ιδιαίτερα, να κοπιάσει, ακόμα και να υποστεί πολλά αρκεί στο να δικαιωθεί. Η Δικαίωση έχει ένα δικό της χρονοδιάγραμμα και έρχεται πάντα στο τέλος ως μια άρτια, μια ηθική, μια ανυπέρβλητη αμοιβή για τον καθένα. Αποδίδει δικαιοσύνη και σε λούζει με φως ή με σκοτεινιά, αναλόγως πάντα τις ενέργειές σου… Δεν κάνει εκπτώσεις. Δεν χαρίζεται. Προσωπικά τη σέβομαι και την προσδοκώ σε κάθε μου βήμα, ενέργεια, κίνηση…
Θα ήθελες να μας αναφέρεις για το κάθε σου βιβλίο ξεχωριστά ποια η αφορμή για το συγκεκριμένο θέμα?
Για το πρώτο, το «Σμαραγδένια Φυλακή» (Εκδ. Σαββάλας) ήταν ένα πρόσωπο που με είχε σαγηνέψει και μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Έστησα λοιπόν μια ολόκληρη πλοκή μυθοπλασίας γύρω απ’ τη συγκεκριμένη φιγούρα.
Για το δεύτερο, το «Όρκος Σιωπής» (Εκδ. Σαββάλας) η έννοια των αληθινών ή μη φιλικών σχέσεων ήταν η κεντρομόλος δύναμη της έμπνευσής μου, αυτή που με ώθησε και με έπεισε να χτίσω έναν άλλον πύργο εξίσου μυθοπλασίας από τα θεμέλια και να τον φτάσω στον τελευταίον όροφο.
Για το τρίτο, το «Το Τελευταίο Χειροκρότημα» η επαφή μου με πολλούς καλλιτέχνες, χάρη και στη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, στάθηκε η αιτία να επιθυμώ να θίξω τον τρόπο, την σχέση, την επαφή, την οπτική αλλά ακόμα και την έννοια που αποδίδουν πολλοί στην Τέχνη. Κάποιοι τη θωρούν με σεβασμό και αγάπη και κάποιοι άλλοι με στόχο το χρήμα και τη ματαιοδοξία. Έτσι ύφανα μια ιστορία με κεντρικούς ήρωες ηθοποιούς που είναι απόλυτα διαφορετικοί τόσο στη ζωή όσο και ως προς τις απόψεις τους περί Τέχνης, ωστόσο ο έρωτας τους φέρνει απολύτως κοντά.
Παρολο το νεαρο της ηλικιας σου εχεις καταφερει τα εργα σου να βρισκονται διπλα διπλα σε μεγαλους συγγαφεις, και ειμαι σιγουρη οτι θα μας ξαναεκπληξεις πολυ συντομα,πως αισθανεσαι
γιαυτο;
Από τη μια μεγάλη χαρά, βαθιά συγκίνηση και ανταμοιβή των ξενυχτιών όταν έγραφα… Από την άλλη όμως, μεγάλη ευθύνη και δέος… Ο χρόνος θα δείξει τελικά αν άξιζε τον κόπο τα δικά μου βιβλία να είναι ανάμεσα ή πλάι σε άλλα πολύ καταξιωμένων συγγραφέων… Και επικαλούμενος τον τίτλο του τελευταίου μου βιβλίου, εύχομαι να… δικαιωθώ!!!
Ποιες ωρες συνηθως εχεις περισοτερη εμπνευση?
Η έμπνευση δεν έχει ωράριο… Ωστόσο όποια έμπνευση κι αν έχω, την κρατάω και την εκφράζω, την εκμεταλλεύομαι, την καταθέτω, την εξωτερικεύω κατά κύριο λόγο μεταμεσονύκτιες ώρες… Όταν δηλαδή, δεν χτυπάνε κουδούνια ή τηλέφωνα και δύναμαι να αφοσιωθώ πλήρως στο γραπτό μου…
Τι σε ώθησε να γίνεις συγγραφέας;
Ειλικρινά; Δεν ξέρω! Ίσως κάτι το αόρατο μέσα μου, το άυλο, το άχρονο να με οδήγησε στα ονειρικά μονοπάτια των βιβλίων… Θυμάμαι, όταν μικρός και διάβαζα κάποιο βιβλίο, ποτέ μου δεν είπα, ότι κάποια μέρα θα γίνω συγγραφέας. Όλα έγιναν από μόνα τους. Ίσως να ‘ταν γραπτό και συνεπώς είμαι βαθύτατα ευγνώμων στη μοίρα για τα γραπτά της…
Θεωρώ την δημοσιογραφία δύσκολο και "σκληρό" επάγγελμα (διορθώστε με αν κάνω λάθος). Είναι για σας η συγγραφή ένας τρόπος διαφυγής; Εκφράζεται άλλες πτυχές του εαυτού σας εκεί;
Η δημοσιογραφία είναι ένα υπέροχο επάγγελμα και παράλληλα λειτούργημα, αρκεί όμως να το αντιμετωπίσεις με σεβασμό και υπευθυνότητα δεδομένου ότι υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο… Η συγγραφή είναι μια διαφυγή υπέρτατη… Εκεί ξεχνάω ποιος είμαι, τι είμαι, τι θέλω, τα πάντα… και… γίνομαι οι ήρωές μου… Πονάω μαζί τους, τυραννιέμαι, πληγώνομαι, υποφέρω, γελάω, απολαμβάνω, ερωτεύομαι… όλα!!! Τι καλύτερη ψυχανάλυση και αυτογνωσία ε; Θεωρώ πως έχω κερδίσει πάρα πολλά σε εσωτερικό επίπεδο μέσω της συγγραφής. Ωστόσο η δημοσιογραφία παραμένει η δουλειά μου και παράλληλα μια πολύ μεγάλη μου αγάπη…
Πως αισθανεσται στην θετικη αλλα και αρνητικη κρητικη για τα βιβλια σου, ποσο αυτο σε επιρεαζει?
Είμαι απόλυτα ανοιχτός στην οποιαδήποτε κριτική, τόσο του κόσμου-αναγνώστη όσο και των ειδικών. Λατρεύω να πληροφορούμαι τη γνώμη τους, τα σχόλιά τους και πόσα άλλα… Υπάρχουν πρόσωπα, για παράδειγμα η Eirini Marda, η οποία εντελώς τυχαία με γνώρισε και μου μίλησε πολύ ειλικρινά για τα βιβλία μου… Την άκουσα με πολλή προσοχή! Η κριτική ασφαλώς και με επηρεάζει. Η θετική με χαροποιεί, με συγκινεί, με δικαιώνει, η δε αρνητική με προβληματίζει, με ρίχνει πάνω από τα γραπτά μου με στόχο τη βελτίωση και με βελτιώνει… Ωστόσο δεν μου επιτρέπω να με τσακίζει ή να μου κόβει τα φτερά….
Υπάρχουν δικά σου βιώματα στα βιβλία σου?
Σε γενικές γραμμές ναι, ωστόσο είναι τόσο πολύ αναμεμειγμένα με τον μύθο που χάνονται…
ΠΟΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ Ή ΞΕΝΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΣΑΣ?
Από τους Έλληνες δεν μπορώ να μην αναφέρω τους Καζαντζάκη, Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό και Λουντέμη, ενώ από τους ξένους τον Έκο, τον Κούντερα, τον Κοέλιο... Όλοι τους έχουν αφήσει από κάτι μέσα μου…
Τι είναι αυτό που επηρέασε την διαμόρφωση του χαρακτήρα σου?
Ασφαλώς η οικογένειά μου, το κοινωνικό μου περιβάλλον και φυσικά το σχολείο μου. Ωστόσο δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να λησμονήσω τα όνειρα που έκανα από την παιδική μου ηλικία, τους στόχους μου τόσο για τη δική μου ζωή, όσο και για το σύνολο του κόσμου και φυσικά την ευσυνειδησία και την αξιοπρέπεια που αποτελούν τις δικές μου «κόκκινες γραμμές», στις οποίες δεν επέτρεψα ποτέ να εκπέσουν από το βάθρο στο οποίο χρόνια τώρα τις έχω με σεβασμό, κόπο αλλά και αγάπη τοποθετήσει.
ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΓΑΠΗΣΑΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ?
Δύσκολη ερώτηση… Όλους φυσικά! Κανέναν δεν άφησα στον πάγκο της καρδιάς, της ψυχής και κατά προέκταση της προτίμησης. Όλοι μου έδωσαν πολλά και νομίζω πως κι εγώ τους έδωσα τα αντίστοιχα… Ίσως όμως να ξεχώριζα σε απειροελάχιστο βαθμό τον χαρακτήρα της Σάρας. Το γιατί δεν θα το πω, ώστε να μην αποκαλύψω κάτι για την πλοκή του βιβλίου, τη δράση της συγκεκριμένης ηρωίδας κ.α.
Σε βλεπω εδω να καις μια γυναικεια φωτογραφια... ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ? ... αληθεια, εσενα σε εχει καψει καμια γυναικα????
Γραφετε τα βιβλια σας στον υπολογιστη ή στο χερι;
Κατά κύριο λόγο στον υπολογιστή, διότι είναι πιο εύκολη η μεταφορά, η αρχειοθέτηση, η επέμβαση-αλλαγή κ.α. Ωστόσο παραμένω μέγας λάτρης του χειρόγραφου τρόπου και μάλιστα με πένα… Δεν είναι λίγα τα κομμάτια που γράφω στο χέρι και μετά τα περνάω στον υπολογιστή… Τα χειρόγραφα έχουν άλλη μαγεία, άλλη μυρωδιά, άλλη αφή…
Διάβασα το βιβλίο. Είναι εξαιρετικό. Θα ήθελα να ρωτήσω το συγγραφέα πώς αποτύπωσε τόσο αψογα το συναισθηματικό κόσμο των μανάδων μιας και ο ίδιος δεν έχει παιδιά για να βιώσει το συναίσθημα του να είσαι γονιός κ να χάνεις το παιδί σου..;
Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα αν όταν το έγραφα, αποτύπωνα ορθά και με βαθύτητα τα συγκεκριμένα συναισθήματα. Αφέθηκα στη δύναμη, την ένταση και την ειλικρίνεια της δικής μου ψυχής και έγραψα βάσει αυτών… Είχα και έχω τεράστια αγωνία για τα σχόλια των αναγνωστών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Χαίρομαι βαθύτατα και ένα βάρος φεύγει από πάνω μου, όταν πληροφορούμαι πως τους ικανοποίησα ως προς την ειλικρίνεια και την ουσία. Ίσως αν ήμουν ήδη γονιός, να τα εξέφραζα διαφορετικά… Αλλά εφόσον δεν ήμουν, όφειλα να υπακούσω στα κελεύσματα της συνείδησης και της ψυχής καθώς φυσικά και σε διάφορες πληροφορίες που είχα πάρει από πραγματικούς γονείς…
Πιστευετε οτι η σημερινη γενια (λογω της οικονομικης κρισης), ειναι πνευματικα φτωχοτερη απο τις προηγουμενες;
Θα έλεγα πως ναι κι αυτό διότι το επίπεδο της παιδείας μας τα τελευταία αρκετά χρόνια κι όχι μόνο αυτά της κρίσης είναι χαμηλό. Στο ενδεχόμενο που κάποιος γονέας ή κηδεμόνας επιθυμήσει να προσφέρει στο παιδί του κάτι το παραπάνω, θα το πληρώσει από την τσέπη του. Οι τσέπες πλέον έχουν μείνει πανί με πανί. Δυστυχώς! Θα όφειλε η πολιτεία και ασφαλώς το υπουργείο παιδείας να δώσει πολύ μα πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στο επίπεδο γνώσης, πληροφοριών και μάθησης που παρέχει στα παιδιά. Ίσως τότε, η σημερινή νέα γενιά, σαν μεγαλώσει να έχει να προσφέρει πάρα πολλά περισσότερα στον τόπο της Ελλάδας, ένας τόπος που χρειάζεται τα νέα μυαλά, τα νέα παιδιά, τα νέα ταλέντα περισσότερο -ίσως- από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της μεταπολίτευσης.
Με ποιον τροπο θα παροτρυνατε τους νεους να ασχοληθουν με την συγγραφη;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου άξιο και ικανό ώστε να παροτρύνω κάποιον και μάλιστα έναν νέο να ασχοληθεί με κάτι… Το μόνο που με κάθε βεβαιότητα και ασφάλεια θα του έλεγα, θα ήταν το να ακολουθήσει αυτό που αγαπά και ονειρεύεται… Να επιμείνει, να σηκωθεί πιο δυνατός στο ενδεχόμενο που πέσει, να πεισμώσει… Και; Σίγουρα θα τα καταφέρει!!!
Με ποια μουσικά κομμάτια θα έντυνες το κάθε βιβλίο ξεχωριστά?
Μμμμ… Το πρώτο με κάποια ζακυνθινή καντάδα, εφόσον το κύριο γεωγραφικό φόντο του βιβλίου είναι το φιόρο του λεβάντε, δηλαδή η Ζάκυνθος.
Έχετε ήδη κάποιο επόμενο βιβλίο στο μυαλό σας;
Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου πω ότι έχω σχεδόν έτοιμο το επόμενο, αλλά θα μου επιτρέψεις να μην δώσω περαιτέρω στοιχεία, μόνο και μόνο διότι το «Η Δικαίωση της Αθωότητας» (Εκδ. Ωκεανός) κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες μέρες και επιθυμώ όσο τίποτα άλλο να δοθώ ψυχή τε και σώματι στον αγώνα για την καλή του πορεία και στο μεγάλο του ταξίδι από τα γραφεία των εκδόσεων Ωκεανός, στα ράφια και τις προθήκες των βιβλιοπωλείων και έπειτα στα ράφια αλλά και τις καρδιές των αναγνωστών…
Εγώ λάτρεψα στο τέλος του βιβλίου τη Σονάτα ενος άλλου σεληνόφωτος... Θέλω να σε ρωτήσω αν ο τίτλος έχει να κάνει επειδή οταν εγραφες το ποιημα σου ακουγες τη σονάτα ή επειδή εμπνεύστηκες από αυτήν;
Υ.Γ Έκλαψα οταν το διάβασα κ δεν ειμαι μάνα..
Φυσικά και έχει να κάνει με τη Σονάτα του Μπετόβεν… Η μελωδία αυτή έχει μια τέτοια δυναμική που εμένα τουλάχιστον με παρέσυρε στο τέμπο της και με έκανε συνειδητό «δούλο» της. Από την άλλη οι στίχοι του Ρίτσου στο αντίστοιχο ποίημα με είχαν από μαθητή συγκλονίσει… Έτσι λοιπόν, η όλη πλοκή του βιβλίου με κατεύθυνε εκεί, στο συγκεκριμένο φινάλε, χωρίς να το καταλάβω. Και σαν το έγραψα, έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει από απέραντη ευτυχία…
ΘΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΤΑΙΝΙΑ?
Για να είμαι ειλικρινής και ποιος δεν θα το ήθελε! Ωστόσο η χώρα μας διαθέτει βιοτεχνία κινηματογράφου κι όχι βιομηχανία. Συνεπώς αυτό παραμένει για την ώρα ένα όνειρο που αναπνέει τραυματισμένο. Ίσως ο χρόνος και η πορεία της οικονομίας στη χώρα μας να δώσει άλλες διεξόδους και ευκαιρίες… Φυσικά και θα το ήθελα… Ίσως κάποια στιγμή να γίνει…
Ποιο ηταν το συναισθημα που νιωσατε οταν κρατησατε το πρωτο σας βιβλιο στα χερια;
Τι μου θύμισες τώρα! Κλάμα κλάμα και κλάμα!!! Ένα κλάμα υπέρτατης συγκίνησης, βαθιάς χαράς, τίμιας δικαίωσης…
Για όλους μας υπάρχουν βιβλία που όταν τα πάρουμε προσδοκούμε σε αυτά κάτι.. Μετά, με μεγάλη μας απογοήτευση διαπιστώνουμε ότι όχι απλά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας και σε ότι μας έχει μάθει μέχρι τώρα ο συγγραφέας, άλλα και ότι με τίποτα δεν μπορούμε να το ολοκληρώσουμε. Υπάρχουν για σένα τέτοια βιβλία, και αν ναι, πως αντέδρασες
Δυστυχώς υπάρχουν. Χωρίς να αναφέρω το όνομα του -καταξιωμένου και πολύ αγαπημένου στο ευρύ κοινό- συγγραφέα, έχει τύχει να επιθυμώ διακαώς να διαβάσω το μυθιστόρημά του και από τις πρώτες σελίδες να λέω «δεν γίνεται αυτό. Δεν μπορεί να το ‘χει γράψει ο ίδιος. Μάλλον κάποιος μου κάνει πλάκα…» και πολλά άλλα… Ωστόσο επειδή ποτέ μου δεν αφήνω ένα βιβλίο στη μέση, πιστεύοντας πως ίσως παρακάτω να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον, το ολοκλήρωσα. Και; Η αρχική μου εντύπωση παρέμεινε ακίνητη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ήταν πολύ υποδεέστερο από τα προηγούμενά του… Οφείλω όμως να ομολογήσω πως δεν έκανα το λάθος να κρίνω έναν συγγραφέα από έναν τίτλο του μεμονωμένα. Διάβασα κι άλλα βιβλία απ’ τον ίδιο, τα οποία ήταν υπέροχα. Έτσι, επιβεβαιώνεται πως ο κάθε συγγραφέας δεν γράφει πάντα τα καλύτερα και παράλληλα πως ο κάθε αναγνώστης έχει τα δικά του κριτήρια οπτικής και αξιολόγησης του κάθε τίτλου.
Πες μας ένα δυνατό βιβλίο που σε επηρέασε στον τρόπο σκέψης και ένα βιβλίο που θα ήθελες να είχες γράψει εσύ
Και στα δύο σκέλη της ερώτησης, η απάντηση είναι η ίδια. Το υπέρλαμπρο έργο, ύψιστης λογοτεχνικής αξίας και βαρύτητας «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα. Μακάρι να αξιωθώ και να γράψω κάτι τόσο απλό μα και τόσο βαθύ. Γιατί τελικά η βαθύτητα των πραγμάτων αναδύεται στην επιφάνεια μέσα από την απλότητα, την αλήθεια, την ουσία…
Ποσο πολυ μπορεις να ταυτιστεις με τον ηρωα του βιβλιου σου?
Δυστυχώς ή ευτυχώς ταυτίζομαι απόλυτα με τον κάθε ήρωά μου. Ευτυχώς, διότι κάποιοι είναι αξιοπρεπείς, τίμιοι, ειλικρινείς, συναισθηματίες και δυστυχώς διότι κάποιοι είναι θρασείς, κυνικοί, άπιστοι ακόμα και εγκληματίες. Όλοι τους όμως είναι σαν παιδιά μου κι εγώ από την άλλοτε αναπαυτική κι άλλοτε άβολη καρέκλα του γονέα δεν μπορώ και κυρίως δεν θέλω να αποκηρύξω κανένα από τα παιδιά μου…
Τι σημαίνει για εσένα «ζωή»;
Τόσα πολλά και τόσα λίγα! Με δυο λόγια; Ζωή είναι υγεία, χαμόγελα, βαθιές συγκινήσεις, δημιουργία, προκοπή, αξιοπρέπεια, ευσυνειδησία, αγάπη, καρδιά, ψυχή και… και… και…
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΣΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ Ή ΞΕΝΟΣ?
Ποιον να πρωτοπώ;;; Όσον αφορά στους άντρες ηθοποιούς θαυμάζω πολύ ως προς το υποκριτικό τους ταλέντο τους Βαλτινό, Γαλανό, Κιμούλη, Θεοδωρακόπουλο, Μιχαλακόπουλο, Ψαρρά, Μαρινάκη, Βόγλη, Χατζησάββα, Μπέζο, Αλαφούζο και πολλούς άλλους… Με τους ξένους πάλι δεν έχω καλή σχέση… Δεν μπορώ να πω ότι παρακολουθώ ιδιαίτερα ξένο κινηματογράφο, ωστόσο θεωρώ πολύ καλούς τους Οτούλ, Φόρντ, Χόφμαν…
Υπαρχει κατι που σας φοβιζει;
Πρόσφατα, πολύ πρόσφατα ακούστηκε η φράση «ο πιο μεγάλος φόβος είναι ο ίδιος ο φόβος». Προσωπικά θα έλεγα πως δεν φοβάμαι κάτι με την έννοια αυτή καθεαυτή του φόβου, ωστόσο ανησυχίες έχω για την υγεία των δικών μου ανθρώπων και τη δική μου. Αν υπάρχει υγεία στα αγαπημένα μου πρόσωπα, τότε θεωρώ πως δεν έχω να ανησυχήσω για κάτι το ιδιαίτερο. Πόσω μάλλον να φοβηθώ;;;
Κάποιος Έλληνας ή Ελληνίδα που θαυμάζετε, από οποιονδήποτε χώρο και αν προέρχεται;
Πολλοί! Από πολιτικούς τον Βαλερί Ζισκάρ Ντεστέν, τη Θάτσερ κ.α Από ζωγράφους τον Νταλί και τον Μιχαήλ Άγγελο. Από συγγραφείς τον Έκο, τον Κούντερα, τον Καζαντζάκη. Από τραγουδιστές τον Πάριο, τον Νταλάρα, τον Κότσιρα, τον Μακεδόνα, τον Μπάση κ.α Από ηθοποιούς τον Βαλτινό, τον Γαλανό, τον Βόγλη, τον Λιγνάδη κ.α Από σκηνοθέτες τον Μανουσάκη, τον Κουτσομύτη, τον Μουμουλίδη και… και… και…
Αγαπημενο παιδικο βιβλιο??
Χμ! Έπιασες το αδύνατό μου σημείο. Δεν διαβάζω παιδικά βιβλία, ίσως γιατί ακόμα δεν είμαι γονέας. Ίσως σε λίγα χρόνια να έχω απάντηση. Ωστόσο αγαπημένο μου παραμύθι ήταν τα τρία γουρουνάκια, όπως μου τα αφηγούταν ο παππούς μου. Πλέον όμως με το ζόρι τα θυμάμαι…
Βιώνουμε μια περίοδο που δοκιμάζεται έντονα από ραγδαίες αλλαγές. Θα ήθελες να μας πεις κάτι γιαυτο?
Τι να πει κανείς; Όλοι μας είμαστε με παγωμένα χείλη διότι κανείς μας δεν ξέρει τι θα μας ξημερώσει. Η μόνη μου τοποθέτηση και ειδικά με αφορμή το χθεσινό δημοψήφισμα, το οποίο δίχασε τον ελληνικό λαό, είναι η εξής: Οι Έλληνες μπορούμε να κάνουμε θαύματα υπό δύο όρους, πρώτον να είμαστε άρρηκτα ενωμένοι και δεύτερον να μας δοθούν οι αντιστοιχίες ευκαιρίες. Είμαστε ένας λαός που αξίζει πολύ όμορφα και πολύ σπουδαία πράγματα. Αν η βελτίωση ξεκινήσει απ’ τον καθένα ως μονάδα τότε στην πορεία όλοι μαζί ως ομάδα θα σημειώσουμε τρανές αλλαγές και μεγάλες εξελίξεις ενώ παράλληλα θα γράψουμε πλούσιες και αξιοδιάβαστες σελίδες στα βιβλία της σύγχρονης Ιστορίας.
Ποιο ειναι το καλυτερο βιβλιο που εχετε διαβασει?
Για καλύτερο δεν ξέρω, αλλά ένα από τα αγαπημένα μου είναι το «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» καθώς και το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».
Πόσο καιρό σας πέρνει να γράψετε 1 βιβλίο;
περίπου ένα με ενάμιση χρόνο... Βέβαια αυτό που ολοκλήρωσα πρόσφατα μου πήρε τρία... Δεν έχω timeline... Γράφω... κι όπου με πάει... όπου το πάω...!!!!
ΠΟΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΤΩΡΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ?
To «Σμαράγδι από βροχή» της Άννας Γαλανού, το «Σκέψου εμένα όταν πονάς» της Ελένης Κεκροπούλου και το «Σαν τη βροχή» της Νινέτας Οράτου
Τι διαβαζετε αυτο τον καιρο?
Το «Φύλλο μηδέν» του Έκο! Υπέροχο!
Σχετικά με το τελευταίο σου βιβλίο, Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, ένα υπέροχο βιβλίο γεμάτο πλοκή και εξελίξεις, ποιος χαρακτήρας σε παίδεψε πολύ, και ποιος σου λείπει ποιο πολύ?
Όλοι οι ήρωες, άντρες, γυναίκες, παιδιά, με παίδεψαν αλλά… τους παίδεψα κι εγώ. Μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιον απ’ αυτούς, διότι όλοι τους ο καθένας από τον χαρακτήρα του, την πλευρά του, την οπτική του, τη μάτια του στην κλειδαρότρυπα της πλοκής έδωσε και κάτι. Ίσως το πρόσωπο της Σάρας, μιας δευτερευούσης σημασίας ηρωίδας, να έλεγα πως μου λείπει, διότι η όλη δράση της, η όλη πορεία της στη ζωή, η όλη στάση της πάνω στην πλοκή-εξέλιξη του βιβλίου και η όλη σχέση της με τους άλλους ήρωες να ήταν αυτά που -και κατά τα λεγόμενα αρκετών αναγνωστών- την έκαναν να άγγιξε, συγκίνησε, προβλημάτισε…
θα μπορουσατε να ασχολειθειτε με καποιο αλλο ειδος συγγραφης;
Για την ώρα επιθυμώ να συνεχίσω να υπηρετώ το είδος του μυθιστορήματος. Ωστόσο στο μέλλον, ποιος ξέρει; Ίσως το διήγημα, η νουβέλα και φυσικά η ποίηση να με μαγνητίσουν…
ΜΠΟΡΕΙΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ 2 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ 2 ΒΙΒΛΙΑ?
Όχι! Μια φορά το προσπάθησα και απέτυχα παταγωδώς! Δεν μπορούσα να αφοσιωθώ και έτσι είπα… «Ένα και καλό, παρά δυο…»
Δώσε μας λίγα στοιχεία για το τελευταίο σου βιβλίο Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΟΩΤΗΤΑΣ
Πρόκειται για ένα αστυνομικό σκληρό μυθιστόρημα που διαπραγματεύεται κατά κύριο λόγο το εμπόριο παιδιών αλλά και παιδικών οργάνων. Ωστόσο δεν απουσιάζουν ούτε κατ’ ελάχιστο τα στοιχεία του έρωτα, της αγάπης, του πάθους. Ως αστυνομικό μυθιστόρημα φέρνει σε πρώτο πλάνο το μυστήριο και φυσικά το ερώτημα «ποιος είναι ο δολοφόνος;». Αρχικά συναντάμε τρεις άντρες, παλιοί λυκόφιλοι, οι οποίοι ξαναβρίσκονται μετά από λίγα χρόνια για να φέρουν εις πέρας ένα ακόμα δόλιο σχέδιό τους. Ωστόσο η Νέμεσις έχει κρυφτεί πίσω απ’ την μπαλκονόπορτα και κρατά στα χέρια της το χαλινάρι για να αποδώσει δικαιοσύνη. Έπειτα, καθώς το ένα κεφάλαιο διαδέχεται το άλλο, ο αναγνώστης βαθαίνει ολοένα και περισσότερα στην πλοκή… Η δομή του βιβλίου έχει πολλές μεταφορές απ’ το παρόν στο παρελθόν, πολλά ταξίδια τόσο σε κόσμους γήινους, όπως στη γείτονα Ιταλία και τη μακρινή Κένυα, όσο και σε εσωτερικούς, όπως στην καρδιά μιας μητέρας, ενός πατέρας η στην ψυχή ενός πληγωμένου, προδομένου, απογοητευμένου. Και τέλος, η πένα του είναι κατά κύριο λόγο γλαφυρή, ενίοτε σκληρή και ενίοτε απλά ρεαλιστική. Θέλω να πιστεύω πως μέσα στις μπόλικες σελίδες του ο αναγνώστης θα έρθει αντιμέτωπος με πλειάδα ανατροπών που θα κάνουν το πηγούνι του να κρεμάσει αλλά και με πλειάδα συναισθημάτων που θα παρασύρουν τη βάρκα της ψυχής του σε ανοιχτά και γαλήνια πελάγη.
Η Δικαίωση της Αθωότητας
https://www.facebook.com/pages/%CE%97-%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%91%CE%B8%CF%89%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82/374566459409555?fref=nf
Ετοιμάζεις κάποιο βιβλίο αυτό το διάστημα?
Είναι έτοιμο... Αλλά εν καιρώ θα είμαι σε θέση να δώσω περισσότερες πληροφορίες... Για την ώρα επιθυμώ να δώσω όλο το βάρος του ενδιαφέροντός μου στο "Η Δικαίωση της Αθωότητας"
Ποια μηνύματα θες να περάσεις μέσα από τα βιβλία σου στους αναγνώστες?
Ο κάθε αναγνώστης, νομίζω, πως βρίσκει από μόνος του το εκάστοτε μήνυμα και μάλιστα εξίσου μόνος του το ερμηνεύει. Αυτό μου φτάνει! Αν όμως οφείλω να επιλέξω εγώ ένα απ’ αυτά, παρά το ότι μου είναι δύσκολο, θα έλεγα το ότι η υπομονή είναι μια αρετή που πάντα αμείβεται-δικαιώνεται ετεροχρονισμένα…
Διαβασα το χωρίς χειροκρότημα που μου αρεσε πολύ,,θέλω πολύ το όρκος σιωπής μπορεί να μας πει δυο λόγια?
"ΟΡΚΟΣ ΣΙΩΠΗΣ": Δύο φιλικά ζευγάρια ταξιδεύουν στο Ναύπλιο αποφασισμένα να δραπετεύσουν από την καθημερινότητά τους. Τέσσερις άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν με κάθε τίμημα τη ζωή που ονειρεύονται. Παλιοί γνώριμοι, φίλοι και εραστές, μοιράζονται τις ζωές τους μέσα στο ψέμα, δέσμιοι ενός όρκου σιωπής. Ένα όπλο θα εκπυρσοκροτήσει. Το νήμα της ζωής ενός από τους τέσσερις θα κοπεί. Απιστίες, δολοπλοκίες, ένοχα μυστικά, ανομολόγητες επιθυμίες έρχονται στο φως. Αυτό που παραμένει κρυμμένο είναι το αμύθητης αξίας Μενταγιόν του χρυσού Ταύρου, που όλοι θέλουν ν’ αποκτήσουν. Το ένα θύμα διαδέχεται το άλλο. Η αυλαία πέφτει και ο αστυνόμος που έχει αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης θα σφίξει το χέρι της αλήθειας. Μιας άλλης αλήθειας… Το Μενταγιόν του Χρυσού Ταύρου είναι άραγε η αιτία ή η αφορμή για όσα συμβαίνουν στις ζωές των ηρώων;…
Ποιο μότο έχεις και σε καθοδήγει στην ζωή σου
Μμμμ… Ίσως το «Είναι γλυκό το πιοτό της ζωής!»
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΚΟΥΖΟΥΜΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΑΠΟΨΕ. ΝΑ ΤΟΥ ΕΥΧΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΣΕ ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙ... (αν και ειμαστε σιγουροι γιαυτο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου