Συνέντευξη με την αγαπημένη συγγραφέα ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ στην ομάδα "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ" με τον Sakis Gold!

Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ-ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα, μέσα στα βιβλία. Είναι κόρη του Νικόλαου Ρώσση, των ομώνυμων εκδόσεων, ενώ παππούς της ήταν ο επιφανής φιλόλογος και συγγραφέας Ιωάννης Θ. Ρώσσης. Αποφοίτησε από το Αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαέξι χρόνια, αλλά και ως υπεύθυνη έκδοσης σε πολλούς εκδοτικούς οίκους. Έχει γράψει 12 μυθιστορήματα για ενηλίκους, πάνω από 150 παιδικά βιβλία, δικά της και διασκευές, και έχει μεταφράσει 1500 βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Για την προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία και το μεταφραστικό της έργο, έχει τιμηθεί δύο φορές με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και με το Bραβείο της Ελληνικής Εταιρείας Μεταφραστών Λογοτεχνίας. Το 2002 το όνομά της ανεγράφη στον Τιμητικό Πίνακα της IBBY (INTERNATIONAL BOARD ON BOOKS FOR YOUNG PEOPLE). To 2015 της απενεμήθη το Βραβείο Λογοτεχνίας από τον Όμιλο Γυναικών Πειραιά «Εξάλειπτρον» για το συγγραφικό της έργο, σε συνδυασμό με τη μεγάλη απήχησή του και τη διαδραστική της σχέση με τους αναγνώστες της, καθώς και το βραβείο κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία Ο ΠΙΟ ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ, για το μυθιστόρημά της, «Δίδυμα Φεγγάρια», το οποίο προβάλλεται σε τηλεοπτική σειρά. Όλα τα βιβλία της, ενηλίκων και παιδικά, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας ρητό;

Η αγάπη είναι ο μοναδικός δρόμος της ζωής μας.

Πως ξεκινήσατε να γράφετε;

Στην ενασχόλησή μου με τον κόσμο της λογοτεχνίας, πιστεύω πως με ώθησε η πληγωμένη παιδική μου ηλικία.

Γιατί προτούπρολάβω να γνωρίσω τη μητέρα μου, εκείνη έφυγε για ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό… Για πολλά χρόνια, στην προσπάθειά μου να νιώσω τη μητρική αγάπη και την ασφάλεια, που τόσο μου έλειπε, έκλεινα τα μάτια και έφτιαχνα με τη φαντασία μου μια μαμά για μένα, μια ολοζώντανη μητέρα που με αγκάλιαζε σφιχτά, που μου έφτιαχνε τηγανητές πατάτες, που με φιλούσε συνέχεια.

Έκανα δηλαδή συνεχείς ασκήσεις φαντασίας. Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, μέχρι που βρήκαν τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις.

Μια μέρα, έτσι εντελώς φυσικά, άρχισα να γράφω. Έρεε η γραφή από μέσα μου από πολύ μικρή και οι δασκάλες στο σχολείο ρωτούσαν: «Μα είναι δυνατόν να την έγραψες μόνη σου αυτή την έκθεση;» Με σήκωναν όμως –παρόλο που ήμουν δειλό παιδάκι- να τη διαβάσω στα άλλα παιδιά.

Δεν ξέρω τελικά αν ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται. Πιστεύω πως είναι συνδυασμός και των δύο. Γιατί θέλει καθημερινή τριβή με τα συναισθήματα, απαιτεί ατελείωτες ώρες συντροφιά με το κομπιούτερ, πάλη με τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν σου αρέσει να γράφεις, αν παθιάζεσαι, αν εξασκείσαι καθημερινά, τότε μπορείς να γίνεις συγγραφέας. Αρκεί να διαβάζεις από μικρός άπειρα βιβλία, να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου, να ανοίγεσαι στους ανθρώπους, να σέβεσαι τον αναγνώστη.

Το τελευταίο σας βιβλίο «Δυο φιλιά για την Αμέλια», πως σας ήρθε η έμπνευση να το γράψετε;

  Θέλησα να μιλήσω για την αγάπη. Την αγάπη που είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κοντά σου για να στη συλλαβίσει από  την αρχή.  Γι’ αυτό και βούτηξα  στην ψυχή της ηρωίδας μου, μιας γυναίκας που έγινε η πιο διάσημη, η πιο αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιός. Τα αστέρια φταρνίζονταν για χάρη της, τη έλουζαν με την αστερόσκονή τους.

Μα εκείνη πετούσε ψηλά. Ήθελε να αγγίξει τον ήλιο.

Από το κρεβάτι της πέρασαν διάσημοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Άντρες που φάνταζαν θεοί του Ολύμπου, αλλά και άντρες της διπλανής πόρτας. Όλοι την ερωτεύτηκαν, όλοι. Ίσως έφταιγαν τα μάτια της, που ήταν μενεξεδένια. Αραχνοΰφαντα πέταλα θαλασσινής ανεμώνης

Μια ζωή στο κόκκινο ήταν η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από μυριάδες λάθη και πάθη. Πίσω από περιπέτειες, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες και αμαρτίες ανείπωτες.

Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της, την ερωτεύτηκε.

Κάθε παιδί που γέννησε, τη μίσησε.

Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τους έγραφε όλους στα παλιά της τα παπούτσια. Τους φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν ήταν διάσημοι.

«Τι είναι η αγάπη;» ρώτησε κάποια στιγμή.

Είναι η μόνη ερώτηση στην οποία δεν μπόρεσε ποτέ να  απαντήσει.

Ενδόμυχα τον απόφευγε τον κρυμμένο, τον πραγματικό εαυτό της. Μέχρι που ήρθε αντιμέτωπη μαζί του, μέχρι που συνειδητοποίησε τα λάθη της ζωής της.

Κανένας δεν είχε μάθει στην ηρωίδα μου τι σημαίνει αγαπώ πραγματικά τον εαυτό μου.

Τι σημαίνει αγαπώ λανθασμένα τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό και ξέφυγε από τα όριά της. Σαν τον Νάρκισσο, στον αρχαίο ελληνικό μύθο, γοητεύτηκε από την ίδια την αντανάκλασή της στο νερό. 

Πέταξε ψηλά ίσαμε τον ήλιο. Και σαν τον Ίκαρο είδε τα φτερά της να καίγονται.

Θα έρθει άραγε και για κείνη η στιγμή που για λίγη τρυφερότητα, λίγη αγάπη, για δυο φιλιά μονάχα, θα θελήσει να χαρίσει ολόκληρο το βασίλειό της;

 Τι είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;

Τρελαίνομαι να ψυχογραφώ τους ανθρώπους. Να μεταμορφώνομαι σε ντετέκτιβ, να βουτάω στην προσωπικότητά τους, να ανακαλύπτω τα συναισθήματά τους. Κάθε φορά που γράφω ένα βιβλίο καταθέτω, θέλοντας και μη, πολλές προσωπικές μου εμπειρίες. Δε γίνεται αλλιώς.

Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.

Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις  και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής.

Αυτό που με βοηθάει πιο πολύ απ’ όλα όμως να συνεχίζω το γράψιμο, είναι η επαφή μου με τα μικρά παιδιά. Εκείνα  με έμαθαν  να γράφω για ενηλίκους χρησιμοποιώντας το μελάνι της καρδιάς μου. Με βοηθάει απίστευτα και η συναισθηματική ανταπόκριση των αναγνωστών μου. Η αγάπη τους. Που είναι δώρο ζωής για μένα!

Τι αγαπάτε στους ανθρώπους;

Τα πάντα. Αγαπώ τους ανθρώπους ακόμα και αν δεν είναι όπως του θέλησα. Τους αγαπώ και τους δέχομαι.

Γιατί με κάνουν να νιώθω ασφάλεια, γιατί είναι δίπλα μου, γιατί ξέρω πως δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους συνανθρώπους μας. Τους έχω απόλυτη ανάγκη και με έχουν κι εκείνοι. Ακόμα κι αν με κάνουν να κλαίω, ξέρω πως γρήγορα θα βρεθούν δίπλα μου εκείνοι που θα με κάνουν να γελάσω.

Ακολουθώ πάντα το τραγούδι του Παντελή Θαλασσινού στη ζωή μου:

Ν’ αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα

Τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους
Τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα
Και πολύ ν’ αγαπάς τους ανθρώπους…

Τι δεν συγχωρείτε στους άλλους;

Έχω μάθει να συγχωρώ τα πάντα. Γιατί η αληθινή συγνώμη σε κάνει να πετάς. Με στενοχωρούν αφάνταστα οι άνθρωποι που

προσπαθούν εσκεμμένα να πληγώσουν τους συνανθρώπους τους. Με χίλιους μύριους τρόπους. Ακόμα  κι αυτούς τους συγχωρώ όμως. Ξέρω πως δεν ένιωσαν ποτέ αγάπη αυτοί οι άνθρωποι. Δεν τους χάρισαν τρυφερότητα και ασφάλεια στην παιδική τους ηλικία. Τους συγχωρώ, ναι.

Αλλά απομακρύνομαι από κοντά τους

Τι σημαίνει για εσάς ευτυχία;

Ευτυχία είναι η αγάπη και η φροντίδα στα μάτια μιας μάνας, η αίσθηση πως αποτελείς μέλος μιας οικογένειας, τα δώρα της γης που ετοιμάζεσαι να γευτείς και τόσα, τόσα πολλά. Είναι κι ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που χώνεται σε κάθε κύτταρό σου, έτοιμο να σε παρασύρει στο πέρασμά του. Ένα συναίσθημα που οι άνθρωποι ονόμασαν «έρωτα».

Ευτυχία είναι δυο χέρια που σε αγκαλιάζουν, η μυρωδιά ενός μωρού, το χάδι του ήλιου, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μικρές, μικρούτσικες στιγμές ζωής.

Η ευτυχία είναι άυλη. Η ευτυχία είναι τόσο, μα τόσο ευαίσθητη.

Και φευγαλέα. Και κλαψιάρα. Γιατί ορμάει στα συναισθήματά σου και τα απογειώνει. Γιατί δε σε αφήνει να μιλήσεις.

Μόνο να κλάψεις…

Τι χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;

Είναι τόσο απλό. Δεν πρέπεινα «σκοτώσουν» ποτέ το μικρό παιδί που κλείνουν μέσα τους. Το παιδί που χαίρεται τη ζωή, που γελάει, κλαίει, θυμώνει, απολαμβάνει το κάθε τι.

Συνέχεια παλεύω γράφοντας να βρω το πραγματικό νόημα της ευτυχίας και το ανακαλύπτω πολλές φορές στη χαρά της προσφοράς…

Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη, από τη χαρά να δίνεις, όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος.

Σε μια συννεφιασμένη εποχή που δύσκολα πια χαμογελάμε, αξίζει να προσφέρουμε χαμόγελα στους συνανθρώπους μας. Αποκτάει νόημα η ζωή μας έτσι.

Δεν έχω πρόθεση να ωραιοποιήσω τη ζωή. Έχω όμως απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, προσπαθώ να χαρίζω χαμόγελα καρδιάς, έχω απόλυτη ανάγκη να μου χαρίζουν και μένα.

Μου το δίδαξαν τα παιδιά αυτό, μου το διδάσκουν κάθε μέρα. Τα παιδιά που ξέρουν να προσφέρουν άδολα, είναι ατόφιοι μικροί άγγελοι, που προσμένουν καθημερινά τα δικά μας δώρα για να συνεχίσουν να αντικρίζουν τον κόσμο με ένα καθάριο βλέμμα.

Πείτε μας 2 βιβλία που προτείνετε ανεπιφύλακτα σε γονείς να διαβάσουν τα παιδιά τους ή στα παιδιά τους.

Ένα δικό μου βιβλίο με τίτλο «Η Ντανιέλα λέει ΟΧΙ!» εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο που πάλεψα πολύ να γράψω, ξέροντας πως το έχουν τόσο ανάγκη τα παιδιά, μα και οι γονείς τους. Μιλάει για τα πονηρά αγγίγματα περνάει στο παιδί το μήνυμα πως: «Το σώμα σου, σου ανήκει και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το αγγίζει αν δεν το θέλεις».

Και φυσικά τον «Μικρό Πρίγκιπα», του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, ένα βιβλίο κλασικό, που μας προσφέρει απίστευτα μηνύματα αγάπης.

Φέτος θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η χρονιά σας επανεκδώσεις, νέες κυκλοφορίες και μεταφορά του βιβλίου σας στην μικρή οθόνη, πώς νιώθετε για όλα αυτά;

Νιώθω πως ζω ένα όνειρο. Νιώθω σαν τις ηρωίδες στα βιβλία μου. Και ξέρω πως όλα, μα όλα τα οφείλω στην άδολη αγάπη των φίλων της καρδιάς μου! Αυτή την αγάπη που μου προσφέρουν, προσπαθώ κι εγώ με τη σειρά μου να τη δώσω πίσω με κάθε μου λέξη σε κάθε μυθιστόρημά μου. Γρατσουνίζω κάθε μέρα την ψυχή μου, προσπαθώντας να μην τους απογοητεύσω ποτέ!

Γράφω προσπαθώντας, όσο μπορώ, να τιμήσω τα λόγια του λατρεμένου μου, Νίκου Καζαντζάκη:

«Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει  τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…»

«Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει  τα σύνεργά του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…»

Σας ευχαριστούμε παρά πολύ για την συνέντευξη από την διαχείριση και όλα τα μέλη του Βιβλίο της παρέας σας ευχόμαστε πάντα επιτυχίες και χαρές στην ζωή σας!

Εγώ σας ευχαριστώ, τιμή μου και  απέραντη χαρά μου οι ερωτήσεις σας! ΔΥΟ ΦΙΛΙΑ καρδιάς για κάθε μέλος της παρέας!