Αποψη βιβλιου για ἙΘΙΜΑ ΤΑΦΗΣ" με την ματια της Vicky Ziliaskopoulou

 Χαίρομαι πραγματικά που υπάρχουν συγγραφείς που μπορούν και γράφουν τόσο όμορφα. Είναι εξαιρετικά ευοίωνο ότι αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της Hanna Kent, αν βγάλει άλλο κατά πάσα πιθανότητα θα στηθώ έξω από το βιβλιοπωλείο να το πάρω πρώτη- πρώτη...
Για την ιστορία δεν έχω να πω κάτι, διαβάστε το οπισθόφυλλο, είναι μια χαρά περίληψη.
Το αξιοθαύμαστο είναι ο τρόπος που μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα η συγγραφέας (και η μεταφράστρια, δεν είναι σωστό να μη δώσουμε εύσημα στην κοπέλα που έκανε επίσης εξαιρετική δουλειά με τη χρήση των σωστών λέξεων στα σωστά σημεία). Μου έτυχαν πολλά στραβά τις μέρες που το διάβαζα, αλλιώς νομίζω θα το είχα τελειώσει μέσα σε μια μέρα...
Η Kent κατ' εμέ ανήκει στην εξαιρετικά ολιγομελή ομάδα των συγγραφέων που καταφέρνουν με λίγες λέξεις να σου μεταφέρουν "αισθήσεις" που θεωρητικά δεν μεταφέρονται μέσω γραπτού λόγου- άκουσα το βήχα της Μαργκρέτ, μύρισα τη θάλασσα και τις μυρωδιές του στάβλου και της κάπνας, ένιωσα την παγωνιά του πολικού χειμώνα και "είδα" το βόρειο σέλας, πείνασα, ένιωσα το σώμα μου κουρασμένο από τις βαριές δουλειές της καθημερινότητας των χωρικών της Ισλανδίας στις αρχές του 1800....Αισθάνθηκα μέχρι βαθιά μέσα στο στομάχι μου το φόβο και την απελπισία της Άγκνες....
Να αναφερθώ στο ιστορικό υπόβαθρο του βιβλίου; Η γυναίκα έκανε τεράστια έρευνα για τις συνθήκες ζωής των Ισλανδών στις αρχές του 19ου αιώνα. Εγώ μέχρι τώρα είχα στο μυαλό μου την ανοησία ότι τότε οι Ισλανδοί ήταν Βίκινγκς και μέχρι εκεί (ούτε καν είχα σκεφτεί αν όντως ήταν Βίκινγκς οι Ισλανδοί ή κάποιος άλλος λαός). Και το βιβλίο αυτό έρχεται να σου αναπαραστήσει μια εξαιρετικά δύσκολη καθημερινότητα, γεμάτη αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες σε ένα τοπίο αφιλόξενο, παγωμένο και κρύο, όπου για να θαφτεί ο νεκρός τον φυλάνε στο κελάρι μέχρι να ξεπαγώσει το χώμα για να μπορέσουν να σκάψουν. (Τρελαίνεσαι ή όχι; ). Το φαγητό μετρημένο, ελάχιστο, οι δουλειές ασταμάτητες και βαριές, οι συνθήκες ζωής ανθυγιεινές και αποτρόπαιες (συγκριτικά με τις ανέσεις του σημερινού μας πολιτισμού). Οι άνθρωποι ψυχροί, τα λόγια μετρημένα. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ μεταφορά στην τότε εποχή, χίλια μπράβο.
Εξαιρετική επίσης η μεταφορά συναισθημάτων. Χωρίς να χρησιμοποιεί πολλές λέξεις όπως φοβάμαι, ανησυχώ, αγαπώ, απεχθάνομαι κτλ ξέρεις κάθε στιγμή τι ακριβώς αισθάνονται οι ήρωες του βιβλίου και παρακολουθείς την εναλλαγή των συναισθημάτων με την πάροδο του χρόνου καθώς ξετυλίγεται η ιστορία. Και έχει τρομερή ένταση στο φινάλε της ιστορίας, τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει από την ανάγνωση στο τελευταίο κεφάλαιο- νομίζω μπορεί και να μουρμούριζα κιόλας διαβάζοντας, δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη, το έκλεισα κλαίγοντας πάντως το βιβλίο.
Το συστήνω σε όλους, δεν μπορώ να φανταστώ άνθρωπο που θα το κλείσει απογοητευμένος.