ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ για το "ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ" - Λίτσα Λαμπρακοπούλου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ:

Η Τόνια (Αντωνία) Κυριφίδη, κόρη στρατιωτικού, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Απόφοιτος μίας Ιδιωτικής Σχολής Γραμματέων, εργάσθηκε για 28 συναπτά έτη σε διάφορες εταιρείες, στο χώρο της Γραμματειακής υποστήριξης.

Παντρεμένη εδώ και 24 χρόνια είναι μητέρα μίας κόρης 20ετών. Διαθέτοντας πνεύμα δημιουργικό και με καλλιτεχνικές ανησυχίες, έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με τη ζωγραφική και την ποίηση. 

Τα δύο τελευταία χρόνια δεν εργάζεται και για λόγους καθαρά εσωτερικής ανάγκης, αποφάσισε να εκδώσει το πρώτο της μυθιστόρημα, μία αισθηματική ιστορία που αναφέρεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο, με απρόσμενο τέλος. Κι αυτό, γιατί η αρρωστημένη εμμονή για εκδίκηση, τις περισσότερες φορές, αποδεικνύεται καταστροφική.                                                                   

Σεβόμενη το αναγνωστικό κοινό, επέλεξε να είναι γλαφυρή, μα ταυτόχρονα διακριτική στις περιγραφές της. Επιθυμία και όνειρό της είναι να αγαπηθεί το βιβλίο της αυτό από τον κόσμο. Στα άμεσα σχέδιά της είναι η έκδοση του δεύτερου βιβλίου της, με τίτλο "Η Τάξη του '82" ενώ ήδη συνεχίζει τη συγγραφή ενός τρίτου.

Στοιχεία Επικοινωνίας:  e-mail: toniakyrifidi@yahoo.gr

Facebook: Κυριφίδη Τόνια

Instagram: toniakyrifidi

Περίληψη:

Η Έμιλυ Άντερσον στα είκοσι πέντε της είχε όλο το μέλλον μπροστά της, κάνοντας λαμπρή καριέρα στον χώρο της ναυτιλίας, κατέχοντας μία εξέχουσα θέση στην ναυτιλιακή εταιρεία του Έρικ Στιούαρτ. Πολλοί θα ζήλευαν την πορεία της και θα ήθελαν να είχαν την τύχη της. Αλλά στο μυαλό και στην καρδιά της Έμιλυ υπάρχει μόνο το μίσος για τους υπαιτιους του μοιραίου ατυχήματος με την τραγική κατάληξη για την οικογένειά της. Για αυτούς που ευθύνονται για την κακοποίηση και την αδιαφορία που τόσο βίαια της στέρησαν την αθωότητα της παιδικής ηλικίας. Μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια αναμονής, επιτέλους ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να βάλει σε εφαρμογή το σατανικό της σχέδιο, παίρνοντας την πολυπόθητη εκδίκησή της που ήταν βαθιά ριζωμένη στην πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής της…

1)Πώς και γιατί ξεκίνησες να γράφεις ένα βιβλίο?

Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφει μικρά κείμενα και ποιήματα και να τα καταχωνιάζω μέσα σε συρτάρια, στα τετράδια και τα βιβλία μου. Μεγαλώνοντας, τις στιγμές που αισθανόμουν πιεσμένη ψυχολογικά, στρεσαρισμένη συναισθηματικά, το γράψιμο ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης και έκφρασης που κρατούσα όμως μόνο για μένα. Γενικά είμαι ένα άτομο που έχει την ανάγκη της επικοινωνίας και της έκφρασης και αν μου το στερήσεις, είναι σαν να μου κόβεις το οξυγόνο. Η μόνο διέξοδος είναι η δημιουργία, διότι παράλληλα ζωγραφίζω, γράφω ποιήματα... Στην διάρκεια παντρεύτηκα, έκανα οικογένεια, δούλευα συγχρόνως, οπότε ο χρόνος μου ήταν ιδιαίτερα περιορισμένος κι έτσι αυτή η ανάγκη-αγάπη κλειδώθηκε σε κάποιο μπαούλο του μυαλού μου. Μέχρι το καλοκαίρι του 2016, που όντας πλέον άνεργη, το μπαούλο αυτό άνοιξε και πάλι, ξεπηδώντας η ανάγκη μου να δημιουργήσω.

2)Ποιοι παράγοντες ή καταστάσεις θεωρείς πως πρέπεινα συντελούν ώστε να ξεκινήσει κανείς να γράφει ένα βιβλίο?

Όπως είπα και πιο πάνω, όταν κανείς εργάζεται και παράλληλα έχει οικογένεια και υποχρεώσεις που δεν μπορούν να περιμένουν, τα περιθώρια για έμπνευση και δημιουργία στενεύουν αισθητά. Συνεπώς πιστεύω πως όταν κάποιος φθάσει πλέον σε μία ηλικία, όπου οι υποχρεώσεις λιγοστεύουν, επειδή πολύ απλά, μεγαλώνουν τα παιδιά, επιπλέον σταματήσει να εργάζεται και ο χρόνος για να ασχοληθεί περισσότερο με τον εαυτό του είναι αρκετά περισσότερος, τότε μπορεί, αν θέλει βεβαίως, να δημιουργήσει. Ένας ακόμα παράγοντας που συντελεί στο να γράψει κάποιος ένα βιβλίο, εκτός από τον ελεύθερο χρόνο, είναι και τα βιώματα που έχει αποκομίσει στο πέρασμα των χρόνων. Θεωρώ δηλαδή πως οι εμπειρίες βοηθούν σημαντικά στην ωρίμανση και του μυαλού, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής μας. Με διαφορετικό τρόπο αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις όποιες προκλήσεις της ζωής ένας νέος άνθρωπος, από έναν μεγαλύτερο που είναι πλέον κατασταλαγμένος και ξέρει τι θέλει. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει απαραίτητα, πως ένας νεότερος δημιουργός-συγγραφέας, είναι κατώτερος (και αναφέρομαι καθαρά στο θέμα της ποιότητας της γραφής) από έναν μεγαλύτερο. Απλά πιστεύω πως μία σωστή και δομημένη γραφή, στηρίζεται στη γνώση και την εμπειρία που προσφέρει ο χρόνος.

3)Μέσα στο γραπτό σας βάζετε αυτοβιογραφικά στοιχεία? Και όταν λέω αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν εννοώ απαραίτητα προσωπικά γεγονότα, αλλά μυρωδιές, εικόνες, συναισθήματα….

Το μυθιστόρημα είναι ακριβώς αυτό που σημαίνει και η ίδια η λέξη: είναι δηλαδή εξολοκλήρου μυθοπλασία. Κάποια βέβαια στοιχεία της ηρωίδας βασίζονται - αναγκαστικά - σε δικά μου βιώματα, όπως το γεγονός πως εργάζεται σε μία Ναυτιλιακή Εταιρεία. Έχω εργασθεί στο παρελθόν για τέσσερα περίπου χρόνια στο χώρο της Ναυτιλίας, γι' αυτό γνωρίζω πως λειτουργούν τα πράγματα σε αυτές τις εταιρείες. Διαφορετικά θα μου ήταν δύσκολο να ξέρω τόσες λεπτομέρειες. Θα έψαχνα βεβαίως να τις βρω, όπως χρειάστηκε να ψάξω για άλλα θέματα με τα οποία καταπιάνομαι στην ιστορία. Πάντως δεν υπάρχουν άλλα κοινά στοιχεία ανάμεσα σε μένα και την ηρωίδα μου. Έχω βέβαια κι εγώ τις εμμονές μου, αλλά για εντελώς διαφορετικά θέματα…

4)Ποια επίθετα θα χρησιμοποιούσατε για να χαρακτηρίσετε τη «Σκοτεινή Πλευρά της Ψυχής…»?

Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το "σκοτεινό" μιας και χαρακτηρίζει εξ' ολοκλήρου την ιστορία. Άλλα επίθετα που ταιριάζουν με αυτό το μυθιστόρημα είναι: "ευαίσθητο", "ρομαντικό", αλλά και "βίαιο", "σκληρό", καθώς επίσης και βαθιά "ερωτικό"!

5)Πείτε μας τα συναισθήματα ή τις σκέψεις που σας συντρόφευαν τη στιγμή που γράφατε τη λέξη ΤΕΛΟΣ στην ιστορία του βιβλίου σας.

"Η Σκοτεινή Πλευρά της Ψυχής…" είναι το πρώτο μου συγγραφικό παιδί που γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2017, όταν ένα πρωινό (γύρω στις 6:00) έγραψα την λέξη ΤΕΛΟΣ. Και όπως κάθε γέννα, έτσι και αυτή προϋποθέτει πόνο και ανακούφιση. Πόνο γιατί φεύγει κάτι από μέσα σου που κουβαλάς για επτά μήνες (τόσο χρειάστηκα για να το ολοκληρώσω) και ανακούφιση γιατί πλέον μία δύσκολη και "επίπονη" προσπάθεια,  φθάνει στο τέλος της. Ωστόσο, από την ημέρα που έγραψα την λέξη ΤΕΛΟΣ στην ιστορία μου, χρειάσθηκε να την διαβάσω κάμποσες φορές ακόμη, αφού είχα αποφασίσει να προχωρήσω και στην επιμέλειά της. Και ομολογώ πως κάθε φορά που ολοκλήρωνα το διάβασμα, ένιωθα μέσα μου ένα κενό, σαν να ήθελα και κάτι ακόμη, αλλά παράλληλα και μία ικανοποίηση, αφού είχα κάνει τις απαραίτητες διορθώσεις, που σημειωτέον δεν σταματάνε ποτέ. Θέλω να πω πως και τώρα αν μπορούσα κάτι να αλλάξω, θα  το έκανα. Είναι, βλέπεται, η ανασφάλεια του δημιουργού!

6)Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έπλασε στο μυαλό σας την υπόθεση του βιβλίου σας?

Αλήθεια δεν ξέρω αν είχα κάποιο ερέθισμα που με έκανε να ξεκινήσω την ιστορία μου. Πολύ απλά, κατά την διάρκεια των διακοπών που έκανα με την οικογένειά μου το καλοκαίρι του 2016, άρχισε να γεννιέται στο μυαλό μου αυτή η ιδέα. Και χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω, την έβλεπα να διαδραματίζεται όλη εκτός Ελλάδος. Τι να πω; Άβυσσος η ψυχή της δημιουργού…

7)¨Κουβαλάτε για καιρό¨ τους ήρωες του μυθιστορήματος σας μέσα σας?

Είναι γεγονός, πως από την ώρα που ολοκλήρωσα και τις διορθώσεις της ιστορίας και την έστειλα προς αξιολόγηση σε διάφορους Εκδοτικούς Οίκους, έβγαλα από το μυαλό μου την Έμιλυ και την παρέα της… Και αυτό, γιατί μία δεύτερη ιστορία ήρθε να κατακλύσει την σκέψη μου. Και δεν ήθελα να την αφήσω να πάει χαμένη. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και την μετέφερα στο χαρτί, ολοκληρώνοντας έτσι και το δεύτερο μυθιστόρημα που περιμένει στο συρτάρι την κατάλληλη στιγμή για να εκδοθεί και αυτό.

Βέβαια, από την στιγμή της κυκλοφορίας του βιβλίου στα βιβλιοπωλεία, η Έμιλυ και όλοι οι υπόλοιποι ήρωες του μυθιστορήματος, γέμισαν και πάλι με την παρουσία τους τις ώρες, τις μέρες, τις εβδομάδες μου…

8)Πείτε μας κάτι που δεν θα λέγατε ποτέ δημόσια.

Δεν θα έλεγα δημόσια πόσο πολύ θέλω να αγαπηθεί το μυθιστόρημα αυτό. Δεν θα ήθελα να ξέρουν οι αναγνώστες πόσο πολύ τρέμω για το αν θα καταφέρω να αγγίξω τις ευαίσθητες χορδές τους και αν θα μπορέσουν να δεχθούν με θετική σκέψη την ιστορία της Έμιλυ. Δεν θα ήθελα να μάθουν την ανασφάλειά μου για τον αν θα καταφέρω να τους πείσω να διαβάσουν το βιβλίο αυτό. Ελπίζω να μην χρειαστεί να πω δημόσια πόσο πολύ έχω ανάγκη την ευνοϊκή αποδοχή τους…

9)Ας κλείσουμε τη συνέντευξη με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σας…

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποιο απόσπασμα θα έδινε ένα στίγμα για το μυθιστόρημα αυτό, ώστε να γίνει έναυσμα και να διαβαστεί. Παρόλα αυτά, θα τολμήσω να παραθέσω μία παράγραφο, που - κατά την ταπεινή μου γνώμη - θεωρώ πως δίνει κάποια δυνατά μηνύματα… Ας το κρίνουν βέβαια αυτό οι αναγνώστες!

"Κύριε Στιούαρτ! Όποιος νομίζει ότι είναι "κάποιος", το μόνο που καταφέρνει είναι να πείσει τους γύρω του πόσο ασήμαντος τελικά είναι. Γιατί εκείνοι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, είναι τόσο συνεπαρμένοι από το "εγώ" τους που δεν τους μένει χώρος στο μυαλό τους για τις αληθινά μεγάλες ιδέες! Και είναι κρίμα για έναν άνθρωπο στην ηλικία σας, να μην έχετε αντιληφθεί πως δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε ή αυτό που δείχνουμε στους γύρω μας. Οι πράξεις μας προσδιορίζουν το ποιόν μας. Και μέσα από αυτές θα κριθούμε. Και δεν μιλάω για Θεούς και δαίμονες. Οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν έχουν αναλάβει αυτή την αποστολή. Γιατί φοβάμαι πως αν προσπαθήσουμε να ασκήσουμε σωστά την αυτοκριτική μας, τότε θα τρομάξουμε με όσα ανακαλύψουμε για τον εαυτό μας."

Τελειώνοντας, θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω, όχι μόνο για το βιβλίο μου, αλλά και για μένα την ίδια, ώστε να μάθει ο κόσμος και λίγα πράγματα για την Τόνια Κυριφίδη.

Για το βιβλίο της παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου