Ομολογώ πως αυτό το βιβλίο με εξέπληξε πολύ. Ευχάριστα. Στην αρχή, διαβάζοντας την περίληψη υπέθεσα πως ενώ αυτή παρουσίαζε ενδιαφέρον, θα ήταν ακόμα ένα μυθιστόρημα που διαπραγματευόταν τα δεινά των Ελλήνων στον καιρό της κατοχής από τον Γερμανό δυνάστη. Τελικά, ακυρώθηκαν αυτές οι προσδοκίες μου. "Ο λιμός" είναι ένα σύνολο πραγμάτων. Με φόντο την Αθήνα του 41, εν καιρώ δηλαδή του Β Παγκοσμίου πολέμου ο συγγραφέας στήνει αριστοτεχνικά μια ιστορία με αστυνομικό και ιστορικό υπόβαθρο. Ο υπαστυνόμος Ν.Αγραφιώτης αναλαμβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία ενός λοχαγού των Ες Ες, ο οποίος ερευνά μια πολύκροτη υπόθεση για λογαριασμό του Γκέμπελς. Απρόβλεπτες διαστάσεις παίρνει αυτή η δολοφονική ενέργεια καθότι βασικό ρόλο διαδραματίζουν μαυραγορίτες, μέλη της δωσίλογης κυβέρνησης, επίορκα στελέχη της Ειδικής Ασφάλειας και αξιωματικοί των Ες Ες. Ένα οδοιπορικό στα άδυτα της Γκεστάπο, της Βερμάχτ, στην διεθνή πολιτική σκηνή την πιο σκοτεινή περίοδο της Κατοχής.
Ένα κράμα πολιτικής ιστορίας και αστυνομικής μυθοπλασίας αυτό το μυθιστόρημα. Με ήρωες υπαρκτά πρόσωπα της εποχής και χαρακτήρες δημιουργήματα της φαντασίας ο Αμυράς φωτίζει με την πένα του μια υπόθεση που αφορούσε τον λιμό στην κατοχή και τη διεθνή πολιτική σκηνή. Δε θα σας γράψω λεπτομέρειες, γιατί δε θέλω να προδώσω μυστικά που έχει στη φαρέτρα του ο συγγραφέας. Χειρίστηκε με δεινότητα ένα ιδιαίτερο γεγονός με μεγάλες διαστάσεις, που ομολογώ με συγκλόνισε. Κατόρθωσε με αμεσότητα να καταθέσει την ιστορική αλήθεια και παράλληλα να κάνει τον αναγνώστη συνοδοιπόρο αγωνίας σε μια υπόθεση δολοφονίας .
Το βιβλίο αυτό σου προσφέρει απλόχερα την πληρότητα, την ικανοποίηση, γιατί εμπεριέχει τα πάντα. Καθηλωτική αγωνία σαν να έχεις μπροστά σου αστυνομικό μυθιστόρημα, γνώση σαν να μαθαίνεις ιστορία, προβληματισμούς σαν να διαβάζεις ένα εγχειρίδιο πολιτικού και κοινωνικού ενδιαφέροντος και πάρα πολλές συγκινήσεις. Και όχι μόνο αυτά... και ένας έρωτας παίρνει σάρκα και οστά εν καιρώ πολέμου. Οι άνθρωποι δεν παύουν να αγαπάνε ούτε όταν κινδυνεύουν να πεθάνουν. Ζουν και αναπνέουν με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης φορώντας μάσκα οξυγόνου τον έρωτα. Ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα γροθιά στη φρίκη που προκύπτει όταν οι λαοί μάχονται μεταξύ τους και σκοτώνονται για συμφέροντα λίγων ή εξαιτίας τρελών δυναστών.
Ο συγγραφέας, ο οποίος είναι και δημοσιογράφος είναι άμεσος στις περιγραφές του. Ειδικά, οι σκηνές στα κολαστήρια - μπουντρούμια της Γκεστάπο με έκαναν να ανατριχιάσω σύγκορμη. Όπως και η σκηνή με την "Ελενίτσα" της Λιλίκας Νάκου με έκανε χίλια κομμάτια. Σ αυτό βοήθησε ο λόγος του Αμυρά, που είναι καλοδουλεμένος και λιτός. Οι ήρωες του, πέρα από τους αληθινούς που όλοι γνωρίζουμε αλλά και για όσους αγνοούσαμε, καθώς και αυτοί που δημιουργήθηκαν για την πλοκή είναι άψογα ηθογραφημένοι χωρίς περιττές πληροφορίες. Δεξιοτεχνικά εισαγάγει στο βιβλίο του γνωστά ονόματα της εποχής από τα γράμματα, τις τέχνες και την πολιτική σκηνή. Επίσης, ένα χιλιοειπωμένο θέμα σαν αυτό του λιμού στην κατοχή το αναπαριστά χωρίς να προσδοκά να σου εκβιάσει τη συγκίνηση. Καταγράφει τα γεγονότα με όπλο του την ρεαλιστική απεικόνιση του πράγματος. Οι ανατροπές είναι συνεχόμενες και το μυστήριο διάχυτο παντού. Η τελική λύση της πλοκής λυτρωτική. Η κάθαρση ήρθε.
Για τα δικά μου αναγνωστικά κριτήρια "Ο λιμός" ήταν ένα οδοιπορικό στην εποχή του 40 πλήρες και ολοζώντανο. Σαν ταινία εποχής. Σαν διηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τότε. Σαν ένα μυθιστόρημα που συγκινεί, καθηλώνει και σου μαθαίνει. Αξίζει να το διαβάσετε.
Βαθμολογία: 9.5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου