Αυτές τις μέρες που μένουμε όλοι σπίτι διαβάζω αρκετά ,καθώς έχω χρόνο. Προτιμώ, λοιπόν, να επιλέγω βιβλία διαφορετικά μεταξύ τους και συγγραφείς που δεν είχα την τύχη, να γνωρίσω μέσω των έργων τους. Το "Οσα δεν έγιναν λέξεις" ήταν δώρο της κολλητής μου και την ευχαριστώ παρά πολύ γι αυτό το συγκλονιστικό ταξίδι.
Ένα γλυκόπικρο βιβλίο που αποπνέει μια μελαγχολία. Δυο αδερφές, Η Αιμιλία και η Ροζαλία μεγαλώνουν στην Μυτιλήνη, κοντά στον δικό τους παιδικό τους φίλο τον Μάξιμο και στον παππού του. Ένας άρρηκτης δεσμός θα υπάρξει μεταξύ των τριών νέων, ο οποίος θα περάσει από διάφορα στάδια και δοκιμασίες. Θα βαδίσουν σε επικίνδυνα μονοπάτια, κι ένα τραγικό γεγονός θα αλλάξει αρδην τις ζωές τους. Χρόνια μετά, η ογδοντάχρονη Ροζαλία, θα βρει ένα ημερολόγιο και θα προσπαθήσει να θυμηθεί αλήθειες που στοίχειωσαν για χρόνια την ίδια. Άραγε, θα απελευθερωθεί από όσα την πονάνε; Θα λυτρωθεί;
Η Γαληνού έγραψε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διεισδύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο έρωτας, η φιλία, οι αδερφικοί δεσμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο της και παρατηρούμε τρεις διαφορετικές προσωπικότητες πως κατανοούν όσα τους συμβαίνουν αλλά και πως το διαχειρίζονται . Οι σχέσεις τους τρικυμιώδεις και περνούνε από διαφορά στάδια. Σε κάποια σημεία τα τεκταινόμενα και οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι ήρωες είναι γροθιά στο στομάχι. Πρόσωπα τραγικά που σε συγκλονίζουν. Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα καθώς διαβάζεις τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Σε αλλά σημεία νιώθεις θλίψη για την Ροζαλία και την Αιμιλία και άλλου οργή ανάμεικτη με πόνο. Ειδικά για τον Μάξιμο αν και με εκνεύρισε η αναποφάσιστη στάση του στην αρχή, στην πορεία αλλά και στο τέλος ένιωσα σεβασμό και συμπάθεια για αυτόν. Είναι από τα μυθιστορήματα που σε αγγίζουν. Που σίγουρα δε θα σε αφήσει αδιάφορο, γιατί πολύ απλά γίνεται μια ενδοσκόπηση στις ανθρώπινες σχέσεις με ουσία.
Η Γαληνού έχει απλή γραφή που απορρέει συναισθήματα κυρίως όμως μια μελαγχολία. Ο αναγνώστης συμμετέχει ενεργά σε αυτό το τριαδικό σχήμα φιλίας, το οποίο κουβαλά χρόνια μυστικά συγκλονιστικά. Είναι εκεί σε όσα συμβαίνουν και δεν είναι αδιάφορος καθώς με ένταση και παραστατικότητα η συγγραφέας τον κάνει συνοδοιπόρο των καταιγιστικών γεγονότων. Αν και προβλέψιμο σε κάποια σημεία, αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για τη μαγεία γιατί η γραφή καθώς και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων σε παρασύρουν σε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι . Κολλάς με τις εξελίξεις και στο τέλος αποζητάς επιτακτικά την λυτρωτική κάθαρση για όλους.
Σίγουρα η αναγνωστική μου γνωριμία με την συγγραφέα δε θα σταματήσει εδώ και θα διαβάσω σίγουρα το "Η κατάρα των Μάγιερ", στο οποίο η περίληψη μου κέντρισε απευθείας το ενδιαφέρον.
Επιλέξτε βιβλία αυτές τις μέρες, τις ζόρικες, που κάτι θα αφήσουν στην καρδιά σας... και το "Οσα δεν έγιναν λέξεις" είναι σίγουρα ένα από αυτά. Κυρίως όμως να θυμάστε πως οι σκέψεις πρέπει να γίνονται λέξεις, γιατί αν δεν γίνουν μπορεί να γίνουν λάθη και να πονέσουμε πολύ.
Βαθμολογία :8,5/10
Ένα γλυκόπικρο βιβλίο που αποπνέει μια μελαγχολία. Δυο αδερφές, Η Αιμιλία και η Ροζαλία μεγαλώνουν στην Μυτιλήνη, κοντά στον δικό τους παιδικό τους φίλο τον Μάξιμο και στον παππού του. Ένας άρρηκτης δεσμός θα υπάρξει μεταξύ των τριών νέων, ο οποίος θα περάσει από διάφορα στάδια και δοκιμασίες. Θα βαδίσουν σε επικίνδυνα μονοπάτια, κι ένα τραγικό γεγονός θα αλλάξει αρδην τις ζωές τους. Χρόνια μετά, η ογδοντάχρονη Ροζαλία, θα βρει ένα ημερολόγιο και θα προσπαθήσει να θυμηθεί αλήθειες που στοίχειωσαν για χρόνια την ίδια. Άραγε, θα απελευθερωθεί από όσα την πονάνε; Θα λυτρωθεί;
Η Γαληνού έγραψε ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που διεισδύει στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο έρωτας, η φιλία, οι αδερφικοί δεσμοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο της και παρατηρούμε τρεις διαφορετικές προσωπικότητες πως κατανοούν όσα τους συμβαίνουν αλλά και πως το διαχειρίζονται . Οι σχέσεις τους τρικυμιώδεις και περνούνε από διαφορά στάδια. Σε κάποια σημεία τα τεκταινόμενα και οι αποφάσεις που λαμβάνουν οι ήρωες είναι γροθιά στο στομάχι. Πρόσωπα τραγικά που σε συγκλονίζουν. Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα καθώς διαβάζεις τις σελίδες αυτού του βιβλίου. Σε αλλά σημεία νιώθεις θλίψη για την Ροζαλία και την Αιμιλία και άλλου οργή ανάμεικτη με πόνο. Ειδικά για τον Μάξιμο αν και με εκνεύρισε η αναποφάσιστη στάση του στην αρχή, στην πορεία αλλά και στο τέλος ένιωσα σεβασμό και συμπάθεια για αυτόν. Είναι από τα μυθιστορήματα που σε αγγίζουν. Που σίγουρα δε θα σε αφήσει αδιάφορο, γιατί πολύ απλά γίνεται μια ενδοσκόπηση στις ανθρώπινες σχέσεις με ουσία.
Η Γαληνού έχει απλή γραφή που απορρέει συναισθήματα κυρίως όμως μια μελαγχολία. Ο αναγνώστης συμμετέχει ενεργά σε αυτό το τριαδικό σχήμα φιλίας, το οποίο κουβαλά χρόνια μυστικά συγκλονιστικά. Είναι εκεί σε όσα συμβαίνουν και δεν είναι αδιάφορος καθώς με ένταση και παραστατικότητα η συγγραφέας τον κάνει συνοδοιπόρο των καταιγιστικών γεγονότων. Αν και προβλέψιμο σε κάποια σημεία, αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα για τη μαγεία γιατί η γραφή καθώς και η σκιαγράφηση των χαρακτήρων σε παρασύρουν σε αυτό το αναγνωστικό ταξίδι . Κολλάς με τις εξελίξεις και στο τέλος αποζητάς επιτακτικά την λυτρωτική κάθαρση για όλους.
Σίγουρα η αναγνωστική μου γνωριμία με την συγγραφέα δε θα σταματήσει εδώ και θα διαβάσω σίγουρα το "Η κατάρα των Μάγιερ", στο οποίο η περίληψη μου κέντρισε απευθείας το ενδιαφέρον.
Επιλέξτε βιβλία αυτές τις μέρες, τις ζόρικες, που κάτι θα αφήσουν στην καρδιά σας... και το "Οσα δεν έγιναν λέξεις" είναι σίγουρα ένα από αυτά. Κυρίως όμως να θυμάστε πως οι σκέψεις πρέπει να γίνονται λέξεις, γιατί αν δεν γίνουν μπορεί να γίνουν λάθη και να πονέσουμε πολύ.
Βαθμολογία :8,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου