Η Σόφη Θεοδωρίδου για μια ακόμα φορά σε μυθιστόρημά της καταπιάνεται με ένα θέμα ιδιαίτερο και δύσκολο. Γράφει για τη γυναίκα,τη θέση της στην πατριαρχική κοινωνία,για τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις. Έχοντας ως κεντρική ηρωίδα την Αιμιλία, η οποία το 1937 αφήνει την πρωτεύουσα για να ζήσει με την οικογένεια του συζύγου της, του Δάμου στην επαρχία ξετυλίγεται το μωσαϊκό της εποχής .Εκεί θα είναι η πρωτευουσιάνα,το ξένο σώμα σε μια κλειστή κοινωνία όπου τον πρώτο ρόλο τον έχουν η πεθερά και ο πεθερός.Δύσκολες συνθήκες για τις γυναίκες και παράλληλα με την Αιμιλία, βλέπουμε ιστορίες και άλλων γυναικών, όπως της Σόνιας, της Κατινούλας, της Αννίτας και της Νίνας, οι οποίες αναβιώνουν παραστατικά αντιλήψεις εκείνης της εποχής για τη θέση του αδύναμου φύλου μέσα από τον προσωπικό Γολγοθά της κάθε μίας.
Αυτό το βιβλίο εκτός από το κοινωνικό υπόβαθρο το οποίο έχει, φωτίζει χωρίς να κουράζει διάφορες περιόδους της ελληνικής ιστορίας από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι του 1970. Εστιάζει στις σχέσεις των δυο φύλων καθώς και στη νύφη και στην πεθερά μέσα από προσωπικότητες και γεγονότα που δεν σε αφήνουν αδιάφορο αλλά καταδεικνύουν περίτρανα πόσο δυσχερής ήταν η θέση της γυναίκας. Παρόλο που και σήμερα, δεν έχουμε όλες μας τη θέση που μας αξίζει, ωστόσο διαβάζοντας αυτό το βιβλίο καταλαβαίνουμε τους αγώνες που έκαναν οι γυναίκες για να απολαμβάνουμε δικαιώματα σήμερα. Χωρίς υπερβολή το βαθιά αυτό κοινωνικό μυθιστόρημα είναι μια θρηνητική επωδός στη γυναίκα που εκείνα τα μακρινά χρόνια υπέφερε.Ήταν παραγκωνισμένη, δούλα στο σπίτι του άντρα της, θύμα κουτσομπολιών αν επαναστατούσε και ήταν σάκος του μποξ για όλους ήταν σωματικά είτε λεκτικά. Μέσα από αυτές τις ανθρωποκεκτρικές ιστορίες η συγγραφέας υπενθυμίζει πως ναι μεν κάποια πράγματα έχουν αλλάξει σήμερα ωστόσο πρέπει να μην ξεχνάμε πως έχουμε ακόμα πολλά να πετύχουμε για την πλήρη ισότητα.
Ο «Aγραφος νόμος» το δίκιο δηλαδή του άντρα είναι βαθιά ριζωμένο σε κάποιες αντιλήψεις και στερεότυπα. Παράλληλα, ο έρωτας είτε παράνομος είτε νόμιμος δεσπόζει στις σελίδες του βιβλίου και χρωματίζει και με φωτεινά και με μελανά χρώματα τις ζωές των ηρωίδων του. Διαβάζεται απνευστί καθώς η πένα της Θεοδωρίδου είναι παραστατική και στρωτή και απόλυτα συνυφασμένη με την εποχή, στην οποία διαδραματίζεται το πόνημα της .Παρακολουθούμε τις ιστορίες της Αιμιλίας, της Σόνιας, της Κατινούλας, της Αννίτας και της Νίνας με αμείωτο ενδιαφέρον, ωστόσο σε κάποια σημεία θα ήθελα να «τρέχει» περισσότερο το κείμενο, γιατί κατά τη γνώμη μου κάποιες λεπτομέρειες θα μπορούσαν να παραλειφθούν.
Βέβαια, αυτό σε τίποτα δεν μειώνει την λογοτεχνική αξία του βιβλίου, καθώς είναι ρεαλιστικό, καλογραμμένο και φαίνεται πως η συγγραφέας έκανε ενδελεχή έρευνα. Κάθε της συγγραφική απόπειρα στέφεται με επιτυχία καθώς δεν κάνει εκπτώσεις στο λογοτεχνικό της έργο και τα δημιουργήματά της είναι τροφή για σκέψη και προβληματισμό για τον απαιτητικό αναγνώστη.
Βαθμολογία:8,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου