Κάθε φορά που εκδίδεται μυθιστόρημα της Πασχαλίας Τραυλού, χαίρομαι γιατί γνωρίζω πως θα ικανοποιήσει τις αναγνωστικές μου απαιτήσεις. Όταν ένας συγγραφέας παρουσιάζει με παραστατικό τρόπο και με λογοτεχνική γραφή μια σωστά δομημένη υπόθεση το αποτέλεσμα στέφεται με επιτυχία. Έτσι, και στο βιβλίο «Οι ασυγχώρητες» η Τραυλού με σύμμαχο την λογοτεχνική της γραφή και με πλοκή που κόβει την ανάσα μας ταξιδεύει στο 1956 και μας συστήνει την Ασημίνα. Ένα κορίτσι δεκάξι ετών που θα κάνει άνω κάτω τις ζωές τριών οικογενειών αλλά και θα επηρεάσει και το μέλλον τους. Από φτωχή οικογένεια με το στίγμα των αριστερών πλανεύει έναν εύελπι, τον Νώντα ο οποίος θα την αγαπήσει σαν Παναγιά. Η μάνα του η Μέλπω θα περάσει πολλά βάσανα από αυτή την ιστορία. Όπως και η μητέρα της Ασημίνας, η Αμαλία, αλλά και εκείνος. Ο κολλήτος του, ο Βαλάντης. Θα ανατρέψει τα πάντα και θα τους σύρει όλους σε μια ιστορία με θύτες και θύματα. Με παράπλευρες απώλειες και με ένοχα μυστικά που θα στοιχειώνουν χρόνια τους πρωταγωνιστές. Καθένας θα κουβαλά ένα φορτίο με κρίματα, λάθη και τύψεις. Βέβαια, υπάρχουν και οι αμετανόητοι. Υπάρχει, τελικά κάθαρση; Λύτρωση; Συγχώρεση; Μετάνοια;
