Κάθε φορά που εκδίδεται μυθιστόρημα της Πασχαλίας Τραυλού, χαίρομαι γιατί γνωρίζω πως θα ικανοποιήσει τις αναγνωστικές μου απαιτήσεις. Όταν ένας συγγραφέας παρουσιάζει με παραστατικό τρόπο και με λογοτεχνική γραφή μια σωστά δομημένη υπόθεση το αποτέλεσμα στέφεται με επιτυχία. Έτσι, και στο βιβλίο «Οι ασυγχώρητες» η Τραυλού με σύμμαχο την λογοτεχνική της γραφή και με πλοκή που κόβει την ανάσα μας ταξιδεύει στο 1956 και μας συστήνει την Ασημίνα. Ένα κορίτσι δεκάξι ετών που θα κάνει άνω κάτω τις ζωές τριών οικογενειών αλλά και θα επηρεάσει και το μέλλον τους. Από φτωχή οικογένεια με το στίγμα των αριστερών πλανεύει έναν εύελπι, τον Νώντα ο οποίος θα την αγαπήσει σαν Παναγιά. Η μάνα του η Μέλπω θα περάσει πολλά βάσανα από αυτή την ιστορία. Όπως και η μητέρα της Ασημίνας, η Αμαλία, αλλά και εκείνος. Ο κολλήτος του, ο Βαλάντης. Θα ανατρέψει τα πάντα και θα τους σύρει όλους σε μια ιστορία με θύτες και θύματα. Με παράπλευρες απώλειες και με ένοχα μυστικά που θα στοιχειώνουν χρόνια τους πρωταγωνιστές. Καθένας θα κουβαλά ένα φορτίο με κρίματα, λάθη και τύψεις. Βέβαια, υπάρχουν και οι αμετανόητοι. Υπάρχει, τελικά κάθαρση; Λύτρωση; Συγχώρεση; Μετάνοια;
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Βαθιά κοινωνικό, δυναμικά ψυχογραφικό!! Διαβάζεται απνευστί και με αμείωτη ένταση παρακολουθείς την εξέλιξη στις ζωές των ηρώων , οι οποίες έχουν μπλεχτεί μεταξύ τους και δεν ξεμπλέκουν εύκολα. Λάτρεψα τον τρόπο παρουσίασης των γεγονότων. Η Τραυλού δεν κρίνει. Δεν κριτικάρει. Συμπορεύεται μαζί τους. Τους αφήνει να διαλέξουν αν θα βρεθούν στην κόλαση ή στον παράδεισο. Οι πρωταγωνιστές έχουν ελεύθερη βούληση. Δικός τους ο ανήφορος , δικός τους και ο κατήφορος. Με κεντρικά θέματα την απιστία, το ψέμα, τις λάθος επιλογές η συγγραφέας εξυφαίνει ένα βαθιά κοινωνικό δράμα με αθώους και ενόχους και σ αφήνει να σκεφτείς. Να κρίνεις ελεύθερα εσύ. Μια τραγωδία με πρόσωπα τραγικά που δεν ξέρεις αν πρέπει να τους δικάσεις αυστηρά ή να τους δώσεις ελαφρυντικά. Αγάπησα τους ήρωες. Δεν θεωρώ πως η Ασημίνα ήταν η μοναδική πέτρα του σκανδάλου. Την παρέσυρε η αδηφάγα κοινωνία και τα συντηρητικά ήθη της εποχής. Με εξέπληξαν ιδιαίτερα οι αποφάσεις κάποιων πρωταγωνιστών ή για να το διατυπώσω καλύτερα με σόκαραν. Λάθος μου, βέβαια, γιατί ο ανθρώπινος νους είναι τόσο δαιδαλώδης που δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει τίποτα. Η ψυχή είναι τόσο βαθιά που δεν φαντάζεσαι μέχρι που μπορεί να φτάσει. Άλλωστε, η παραφροσύνη του πάθους είναι ικανή για όλα
Διαβάστε το!! Με ψυχή βαθιά, γιατί πραγματεύεται ένα πολύ ευαίσθητο θέμα…μην ξεχνάμε αγωνίες γονέων παιδεύουσι τέκνα!!
Βαθμολογία:10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου