Υπάρχουν βιβλία που δεν είναι απλώς αναγνώσματα, αλλά εμπειρίες. Δεν τα διαβάζεις απλώς—τα αισθάνεσαι. Σε τυλίγουν με τις λέξεις τους, σε παρασύρουν σε σκέψεις και συναισθήματα, σε κάνουν να δεις τον κόσμο (και τον εαυτό σου) διαφορετικά. Τα Χρόνια της Υπερέντασης του Γιάννη Φιλιππίδη ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Δεν είναι μια τυπική συλλογή ποιημάτων και πεζών, αλλά μια κατάθεση ψυχής. Ο συγγραφέας, γνωστός για τη μυθοπλασία του, αυτή τη φορά δεν πλάθει χαρακτήρες—αποκαλύπτει τον εαυτό του. Ξεδιπλώνει μνήμες, προσωπικά βιώματα, σκέψεις και προβληματισμούς, χωρίς να φοβάται να είναι τρωτός, ειλικρινής, αληθινός. Κάθε σελίδα του είναι σαν ένα παράθυρο σε στιγμές που έζησε, σε συναισθήματα που βίωσε, σε έναν εσωτερικό κόσμο που δεν διστάζει να μοιραστεί με τον αναγνώστη.
Ο χρόνος είναι ο κεντρικός άξονας αυτού του έργου. Είναι η ροή του, η αίσθηση του παρελθόντος που δεν φεύγει, οι στιγμές που αφήνουν το αποτύπωμά τους. Ο Φιλιππίδης δεν κοιτάζει το χθες με ρομαντισμό, αλλά με ειλικρίνεια: με τις όμορφες αναμνήσεις του, αλλά και τις δύσκολες, τα λάθη, τις απώλειες. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, όμως, αναδεικνύεται και κάτι ακόμα: η δύναμη της συνέχειας, η ανάγκη να προχωράμε, να μαθαίνουμε, να ελπίζουμε.
Δεν λείπει, βέβαια, και η κοινωνική ματιά. Η πραγματικότητα της εποχής μας, η πανδημία, οι δυσκολίες, οι πόλεμοι, η αποξένωση—όλα αυτά υπάρχουν στις σελίδες του, όχι απλώς ως καταγραφές, αλλά ως βαθύτεροι συλλογισμοί. Δεν είναι απλώς ένας αποστασιοποιημένος παρατηρητής· είναι ένας άνθρωπος που αισθάνεται, που προβληματίζεται, που θέλει να αφυπνίσει και να μοιραστεί τη δική του οπτική.
Ο Φιλιππίδης δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει με περίτεχνες εκφράσεις ή λογοτεχνικές υπερβολές. Η γραφή του είναι άμεση, ουσιαστική, γεμάτη συναίσθημα αλλά και στοχασμό. Οι φράσεις του δεν είναι φλύαρες, αλλά έχουν βαρύτητα. Σε κάθε στίχο, σε κάθε μικρό πεζό, υπάρχει η αίσθηση της εμπειρίας, της σκέψης που έχει ωριμάσει, της αλήθειας που δεν χρειάζεται φτιασίδια για να αγγίξει την ψυχή του αναγνώστη.
Τα Χρόνια της Υπερέντασης δεν είναι ένα βιβλίο που διαβάζεις και ξεχνάς. Είναι ένα βιβλίο που κουβαλάς μέσα σου, που σε κάνει να σκεφτείς, να νιώσεις, να δεις με άλλα μάτια τις δικές σου εμπειρίες. Είναι η απόδειξη πως, ακόμα και μέσα στις δυσκολίες, ακόμα και όταν ο χρόνος μας αλλάζει, πάντα υπάρχει χώρος για ελπίδα, για εξέλιξη, για ζωή.
Και ίσως αυτό να είναι το πιο πολύτιμο μήνυμα του βιβλίου: πως ό,τι ζήσαμε, ό,τι νιώσαμε, ό,τι μας καθόρισε, δεν χάνεται. Γίνεται μέρος μας. Και συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου