Η αυλή μας
Μαρία Ιορδανίδου
Αυτές τις ημέρες που περνάμε όλες αυτές τις δυσκολίες σκέφτομαι πάρα πολύ τη γιαγιά μου. Σίγουρα θα είχε κάτι να με συμβουλέψει τη μητέρα μου και εμένα. Και αν δεν θα είχε συμβουλή θα μας έλεγε μια κουβέντα.
Την έβλεπα σε μια φωτογραφία που ήταν λίγο πιο νέα από τότε που γεννήθηκα και ομολογώ ότι ήταν πολύ κιμπάρισσα !!! Όμορφη, γενναιόδωρη, ειλικρινής, ξεκάθαρη, αυστηρή αλλά και στο μαγείρεμα της καμιά δεν την έφτανε!!
Έτσι λοιπόν μια μέρα όταν ήμουν δώδεκα, είχαν φύγει οι γονείς μου για να κάνουν κάποιες εξωτερικές δουλειές και όπως είναι λογικό είχα μείνει με τη γιαγιά μου μόνες στο σπίτι. Η μητέρα μου, με είχε ορκίσει αν μου ζητήσει κάτι η γιαγιά από έξω να μην πάω για να μη μείνει μόνη της.
Ήμουν στο γραφείο μου και διάβαζα:
"- Άντε μπρε τζιέρι μου πάρε το 500δρχ και πήγαινε να με πάρεις κανταΐφ, όσο σε φτάνει.
- Δε φτάνουν 500δρχ ούτε ένα τέταρτο να πάρω
- Φτάνουν, φτάνουν για παραπάνω
- Γιαγιά δε φτάνουν την άλλη φορά έδωσα 2500δρχ για να πάρω 2 κιλά που με ζήτησες και τώρα με 500δρχ τι θες να κάνω;;;
- Πήγαινε μπρε στραβόξυλο και πάρε όσο σε φτάσει θα το κουλαντρίσω εγώ!
- Γιαγιά η μαμά σου είπε να μη κάνεις γλυκά, έχουμε αρπάξει κιλά όλοι μας.
- Έλα μπρε τζιέρι μου μη με πιλατεύεις, το γλυκό το δικό μου σας παχαίνει; Εγώ ελαφριά τα κάνω!!
- Ναι, ναι γι' αυτό πήρα κιλά.
- Αυτά τα σκατολοΐδια που τρως στο σχολειό φταίνε!
- Αφού εσύ κάνεις μπουρέκια μου τα φορτώνεις κάθε μέρα και τα ψωμάκια με το μαύρο το σισάμι πέντε - πέντε μου τα δίνεις! Πεινάω και εγώ τα τρώω. Που να βρω σκατολοΐδια να φάω;;;
- Ααααυτά δε παχαίνουν! Άντε να σε χαρώ, πήγαινε πια!
- Οχι!!
- Θα σε δώσω να φας και το περίσσευμα από τη γέμιση που βάζω μέσα στο γλυκό...
- Οοοχι!
- Αχ Παναϊα μ΄ τι στραβόξυλο είσαι !!!! Αν μπορούσα μπρε θα πήγαινα εγώ!
- Να κάτσεις στα αυγά σου!
- Αχ θα με σκάσεις! Αφού είσαι καλό παιδί γιατί τσινάς σα το γάιδαρο του μανάβη που είχαμε στο παλιό το σπίτι ;
- ...
- Ναι, ναι γράφε τώρα...άντε πάω να σιαχτώ να πάω, γιατί με εσένα προκοπή δεν έχω!
- Που να πας;; Δεν είσαι καλά!
- Αφού δε πας εσύ! Τι σου ζήτησα μπρε στραβόξυλο; Κομματάκι κανταΐφ για να σιάξω το γλυκό!
- Ουφ...
- Ναι κάνε ουφ, άντε να ΄ρθει η μάνα σου να της πω τα χαμπέρια σου!
- Δε κατάλαβες εγώ θα της πω τα δικά σου χαμπέρια με το γλυκό!
(βγάζει τη ποδιά και αρχίζει το μονόλογο)
- Εγώ φταίω που σας φροντίζω εδώ μέσα και σας κάνω λογιών - λογιών φαγιά, το ένα δε το τρώτε, το άλλο δε σας αρέσει. Μπρε το νταβά που με ζητάει ο πατέρας σου και το κάνει νααααα, εσύ γιατί δε το τρως;;; Με λες δε με αρέσει το κρέας! Σε ποιον δε αρέσει το κρέας;;; Θα σε πω εγώ γιατί δε το τρως, γιατί είσαι στραβόξυλο! Θα γίνεις να σα δαύτες τις χτικιάρες που λιποθυμάνε κάθε τρεις και λίγο!!! Θα μας πεθάνεις εδώ μέσα να το ξέρεις! Και στεναχωρείς τη μάνα σου, γιατί;;; Γιατί δεν τρως σωστά άντε μετά να χεις κουράγιο να διαβάσεις!
- Αν με απασχολείς συνέχεια πότε με το ένα πότε με άλλο δεν θα διαβάσω ποτέ!
- Ναι πες με τώρα ότι σε διέκοψα, αφού έχεις πάρει αυτό το μαραφέτι και κλικ κλικ κλικ κλικ μας παίρνεις τα αυτιά! Αμ αυτά τα χαμπέρια δε τα χω μηνύσει στη μητέρα σου και αν το κάνω αλίμονο σου!
- Ουφ καημένη γιαγιά, δώσε μου το 500δρχ να πάω να σου πάρω το κανταΐφ αλλά μη με πεις μετά λίγο σου πήρα όσο μου φτάσουν τα λεφτά. Εντάξει;
- Έλα δω πάρε και αυτό;
- Χιλιάρικο; Ρε γιαγιά!!!!
- Άντε άντε να σε χαρώ πήγαινε μη πιλατεύεις άλλο!
- Καλά...
- Και μην αργήσεις και μου παγώσει το βούτυρο πάλι! "
Με αυτά τα μικρο-καυγαδάκια περνούσαν οι μέρες με τη γιαγιά μου στο σπίτι, τώρα βέβαια που τα θυμάμαι μετανιώνω που της πήγαινα κόντρα αλλά λίγο η εφηβεία, λίγο το χάσμα γενεών, λίγο ότι μοιάζαμε στη στραβοξυλιά καμωνόμασταν από αγάπη, όπως θα έλεγε και εκείνη.
Γι' αυτό και ένας από τους πολλούς λόγους, είναι η αγάπη μου για τη Μαρία Ιορδανίδου γιατί διαβάζοντας τα βιβλία της μου έρχονται διάφορες εικόνες από τη γιαγιά μου.
Πολίτισσα με τα όλα της!!!
Σήμερα αφού τελείωσα ένα άλλο βιβλίο που θα δείτε σε άλλη ανάρτηση, έπιασα το απόγευμα που με πονούσε το κεφάλι μου, το βιβλίο της Ιορδανίδου "Η αυλή μας" πολλαπλή φορά που το διαβάζω αλλά δεν το βαριέμαι ποτέ!!!
Είναι ένα βιβλίο που η Ιορδανίδου τονίζει αυτά που έχουμε γύρω μας, τη τσιμεντούπολη, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την αποξένωση της σύγχρονης κοινωνίας μας (αχ και που να μας έβλεπε σήμερα με τα ταμπλετ, κινητά και η/υ τι είχε να μας σούρει) και τα προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μιας γυναίκας περασμένου αιώνα που την κάνουν να αναρωτιέται όπως έλεγε η γιαγιά μου "...μπρε εγώ αρμενίζω στραβά για ο γιαλός είναι στραβός;"
Και μη το κοιτάτε έτσι τόσο απλά, γιατί σε λίγα χρόνια όχι πολύ μακριά μας, θα είμαστε γιαγιάδες κ παππούδες θα βλέπουμε τα εγγόνια μας και θα μιλάμε όπως η Ιορδανίδου.
Ένα μικρό τόσο δα βιβλιαράκι αλλά γραμμένο από μια υπέροχη πένα, τόσο ανάλαφρο όπως το φτερό στο άνεμο.
Αυτές τις ημέρες που περνάμε όλες αυτές τις δυσκολίες σκέφτομαι πάρα πολύ τη γιαγιά μου. Σίγουρα θα είχε κάτι να με συμβουλέψει τη μητέρα μου και εμένα. Και αν δεν θα είχε συμβουλή θα μας έλεγε μια κουβέντα.
Την έβλεπα σε μια φωτογραφία που ήταν λίγο πιο νέα από τότε που γεννήθηκα και ομολογώ ότι ήταν πολύ κιμπάρισσα !!! Όμορφη, γενναιόδωρη, ειλικρινής, ξεκάθαρη, αυστηρή αλλά και στο μαγείρεμα της καμιά δεν την έφτανε!!
Έτσι λοιπόν μια μέρα όταν ήμουν δώδεκα, είχαν φύγει οι γονείς μου για να κάνουν κάποιες εξωτερικές δουλειές και όπως είναι λογικό είχα μείνει με τη γιαγιά μου μόνες στο σπίτι. Η μητέρα μου, με είχε ορκίσει αν μου ζητήσει κάτι η γιαγιά από έξω να μην πάω για να μη μείνει μόνη της.
Ήμουν στο γραφείο μου και διάβαζα:
"- Άντε μπρε τζιέρι μου πάρε το 500δρχ και πήγαινε να με πάρεις κανταΐφ, όσο σε φτάνει.
- Δε φτάνουν 500δρχ ούτε ένα τέταρτο να πάρω
- Φτάνουν, φτάνουν για παραπάνω
- Γιαγιά δε φτάνουν την άλλη φορά έδωσα 2500δρχ για να πάρω 2 κιλά που με ζήτησες και τώρα με 500δρχ τι θες να κάνω;;;
- Πήγαινε μπρε στραβόξυλο και πάρε όσο σε φτάσει θα το κουλαντρίσω εγώ!
- Γιαγιά η μαμά σου είπε να μη κάνεις γλυκά, έχουμε αρπάξει κιλά όλοι μας.
- Έλα μπρε τζιέρι μου μη με πιλατεύεις, το γλυκό το δικό μου σας παχαίνει; Εγώ ελαφριά τα κάνω!!
- Ναι, ναι γι' αυτό πήρα κιλά.
- Αυτά τα σκατολοΐδια που τρως στο σχολειό φταίνε!
- Αφού εσύ κάνεις μπουρέκια μου τα φορτώνεις κάθε μέρα και τα ψωμάκια με το μαύρο το σισάμι πέντε - πέντε μου τα δίνεις! Πεινάω και εγώ τα τρώω. Που να βρω σκατολοΐδια να φάω;;;
- Ααααυτά δε παχαίνουν! Άντε να σε χαρώ, πήγαινε πια!
- Οχι!!
- Θα σε δώσω να φας και το περίσσευμα από τη γέμιση που βάζω μέσα στο γλυκό...
- Οοοχι!
- Αχ Παναϊα μ΄ τι στραβόξυλο είσαι !!!! Αν μπορούσα μπρε θα πήγαινα εγώ!
- Να κάτσεις στα αυγά σου!
- Αχ θα με σκάσεις! Αφού είσαι καλό παιδί γιατί τσινάς σα το γάιδαρο του μανάβη που είχαμε στο παλιό το σπίτι ;
- ...
- Ναι, ναι γράφε τώρα...άντε πάω να σιαχτώ να πάω, γιατί με εσένα προκοπή δεν έχω!
- Που να πας;; Δεν είσαι καλά!
- Αφού δε πας εσύ! Τι σου ζήτησα μπρε στραβόξυλο; Κομματάκι κανταΐφ για να σιάξω το γλυκό!
- Ουφ...
- Ναι κάνε ουφ, άντε να ΄ρθει η μάνα σου να της πω τα χαμπέρια σου!
- Δε κατάλαβες εγώ θα της πω τα δικά σου χαμπέρια με το γλυκό!
(βγάζει τη ποδιά και αρχίζει το μονόλογο)
- Εγώ φταίω που σας φροντίζω εδώ μέσα και σας κάνω λογιών - λογιών φαγιά, το ένα δε το τρώτε, το άλλο δε σας αρέσει. Μπρε το νταβά που με ζητάει ο πατέρας σου και το κάνει νααααα, εσύ γιατί δε το τρως;;; Με λες δε με αρέσει το κρέας! Σε ποιον δε αρέσει το κρέας;;; Θα σε πω εγώ γιατί δε το τρως, γιατί είσαι στραβόξυλο! Θα γίνεις να σα δαύτες τις χτικιάρες που λιποθυμάνε κάθε τρεις και λίγο!!! Θα μας πεθάνεις εδώ μέσα να το ξέρεις! Και στεναχωρείς τη μάνα σου, γιατί;;; Γιατί δεν τρως σωστά άντε μετά να χεις κουράγιο να διαβάσεις!
- Αν με απασχολείς συνέχεια πότε με το ένα πότε με άλλο δεν θα διαβάσω ποτέ!
- Ναι πες με τώρα ότι σε διέκοψα, αφού έχεις πάρει αυτό το μαραφέτι και κλικ κλικ κλικ κλικ μας παίρνεις τα αυτιά! Αμ αυτά τα χαμπέρια δε τα χω μηνύσει στη μητέρα σου και αν το κάνω αλίμονο σου!
- Ουφ καημένη γιαγιά, δώσε μου το 500δρχ να πάω να σου πάρω το κανταΐφ αλλά μη με πεις μετά λίγο σου πήρα όσο μου φτάσουν τα λεφτά. Εντάξει;
- Έλα δω πάρε και αυτό;
- Χιλιάρικο; Ρε γιαγιά!!!!
- Άντε άντε να σε χαρώ πήγαινε μη πιλατεύεις άλλο!
- Καλά...
- Και μην αργήσεις και μου παγώσει το βούτυρο πάλι! "
Με αυτά τα μικρο-καυγαδάκια περνούσαν οι μέρες με τη γιαγιά μου στο σπίτι, τώρα βέβαια που τα θυμάμαι μετανιώνω που της πήγαινα κόντρα αλλά λίγο η εφηβεία, λίγο το χάσμα γενεών, λίγο ότι μοιάζαμε στη στραβοξυλιά καμωνόμασταν από αγάπη, όπως θα έλεγε και εκείνη.
Γι' αυτό και ένας από τους πολλούς λόγους, είναι η αγάπη μου για τη Μαρία Ιορδανίδου γιατί διαβάζοντας τα βιβλία της μου έρχονται διάφορες εικόνες από τη γιαγιά μου.
Πολίτισσα με τα όλα της!!!
Σήμερα αφού τελείωσα ένα άλλο βιβλίο που θα δείτε σε άλλη ανάρτηση, έπιασα το απόγευμα που με πονούσε το κεφάλι μου, το βιβλίο της Ιορδανίδου "Η αυλή μας" πολλαπλή φορά που το διαβάζω αλλά δεν το βαριέμαι ποτέ!!!
Είναι ένα βιβλίο που η Ιορδανίδου τονίζει αυτά που έχουμε γύρω μας, τη τσιμεντούπολη, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την αποξένωση της σύγχρονης κοινωνίας μας (αχ και που να μας έβλεπε σήμερα με τα ταμπλετ, κινητά και η/υ τι είχε να μας σούρει) και τα προβλήματα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια μιας γυναίκας περασμένου αιώνα που την κάνουν να αναρωτιέται όπως έλεγε η γιαγιά μου "...μπρε εγώ αρμενίζω στραβά για ο γιαλός είναι στραβός;"
Και μη το κοιτάτε έτσι τόσο απλά, γιατί σε λίγα χρόνια όχι πολύ μακριά μας, θα είμαστε γιαγιάδες κ παππούδες θα βλέπουμε τα εγγόνια μας και θα μιλάμε όπως η Ιορδανίδου.
Ένα μικρό τόσο δα βιβλιαράκι αλλά γραμμένο από μια υπέροχη πένα, τόσο ανάλαφρο όπως το φτερό στο άνεμο.
Shia Perrou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου