«Το άρωμα της γυναίκας με τα μαύρα» του Gaston Leroux
Σε
αυτό το βιβλίο ο δημοσιογράφος Ζοζέφ Ρουλεταμπίλ καθώς ψάχνει στοιχεία
για το παρελθόν του, η Ματίλντ Στάνγκερσον παντρεύεται τον αγαπημένο της
Ρομπέρ Νταρζάκ. Ενώ όλοι πιστεύουν ότι ο εχθρός του ζευγαριού πλέον
είναι νεκρός, τελικά θα κάνει και πάλι την εμφάνισή του και ο εφιάλτης
θα ταράξει τις ζωές τους για ακόμη μια φορά. Ένα τηλεγράφημα που θα
λάβει ο Ρουλατεμπίλ, δυο λέξεις μόνο, «Σώστε μας!», θα είναι και
το έμβασμα να επισκεφτεί το μεσαιωνικό κάστρο στην Κυανή Ακτή που βρήκε
καταφύγιο το ζευγάρι. Εκεί καλείται να λύσει το μυστήριο για ακόμη μια
φορά.
Πρόκειται για τη συνέχεια του βιβλίου «το μυστήριο του κίτρινου δωματίου». Οπότε λογικά πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε το πρώτο βιβλίο και μετά το δεύτερο γιατί θα σας δημιουργηθούν αρκετά ερωτήματα. Ενώ το ξεκίνησα με προσμονή για μια νέα περιπέτεια, στη συνέχεια με κούρασε λιγάκι… Οι περιγραφές για το κάστρο και για την οχύρωσή που χρειάστηκε να κάνουν για να προφυλαχτούν είναι αρκετές. Παρόλο που μια δυο φορές ακόμη και ο συγγραφέας τονίζει ότι γίνεται κουραστικός με αυτές τις λεπτομέρειες, αλλά οπωσδήποτε είναι απαραίτητες, κατά την άποψή μου δεν χρειάζονταν…όχι σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον… Και στο πρώτο βιβλίο υπάρχουν αρκετές περιγραφές και σχεδιάγραμμα κατατόπισης στο χώρο αλλά ήταν το «πρώτο βιβλίο». Το δεύτερο λοιπόν μου φάνηκε μια επανάληψη του πρώτου. Το ίδιο μοτίβο, το ίδιο σχεδόν σκηνικό, η ίδια ιστορία. Βέβαια απαντούνται κάποια ερωτήματα στο δεύτερο βιβλίο όπως για το ποια είναι η γυναίκα με τα μαύρα. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα αποκάλυψη, το ατού του βιβλίου.
Όταν φτάνεις στο τελευταίο κεφάλαιο τελικά εκεί ξεκινά και η αγωνία με το σκεπτικό και την αποκάλυψη του μυστηρίου να σε αφήνουν άφωνο… Το βρήκα αρκετά ατμοσφαιρικό αλλά και αναληθοφανή τη λύση του μυστηρίου. Το τραγούδι που θα το έντυνα είναι το “ Ne me quite pas”.
Πρόκειται για τη συνέχεια του βιβλίου «το μυστήριο του κίτρινου δωματίου». Οπότε λογικά πρέπει να διαβάσετε οπωσδήποτε το πρώτο βιβλίο και μετά το δεύτερο γιατί θα σας δημιουργηθούν αρκετά ερωτήματα. Ενώ το ξεκίνησα με προσμονή για μια νέα περιπέτεια, στη συνέχεια με κούρασε λιγάκι… Οι περιγραφές για το κάστρο και για την οχύρωσή που χρειάστηκε να κάνουν για να προφυλαχτούν είναι αρκετές. Παρόλο που μια δυο φορές ακόμη και ο συγγραφέας τονίζει ότι γίνεται κουραστικός με αυτές τις λεπτομέρειες, αλλά οπωσδήποτε είναι απαραίτητες, κατά την άποψή μου δεν χρειάζονταν…όχι σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον… Και στο πρώτο βιβλίο υπάρχουν αρκετές περιγραφές και σχεδιάγραμμα κατατόπισης στο χώρο αλλά ήταν το «πρώτο βιβλίο». Το δεύτερο λοιπόν μου φάνηκε μια επανάληψη του πρώτου. Το ίδιο μοτίβο, το ίδιο σχεδόν σκηνικό, η ίδια ιστορία. Βέβαια απαντούνται κάποια ερωτήματα στο δεύτερο βιβλίο όπως για το ποια είναι η γυναίκα με τα μαύρα. Μια αρκετά ενδιαφέρουσα αποκάλυψη, το ατού του βιβλίου.
Όταν φτάνεις στο τελευταίο κεφάλαιο τελικά εκεί ξεκινά και η αγωνία με το σκεπτικό και την αποκάλυψη του μυστηρίου να σε αφήνουν άφωνο… Το βρήκα αρκετά ατμοσφαιρικό αλλά και αναληθοφανή τη λύση του μυστηρίου. Το τραγούδι που θα το έντυνα είναι το “ Ne me quite pas”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου