Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΑΜΑΛΙΑ", Σπύρος Πετρουλάκης, εκδόσεις Μινωας με την ματιά Ευας Μαράκη


   Ορεινή Κορινθία 35 χρόνια πριν. Η Αμαλία, μια ιδιόρρυθμη νεαρή κοπέλα έρχεται αντιμέτωπη με μια ιδιότυπη κληρονομιά της εξαφανισμένης γιαγιάς της που ούτε η ίδια γνωρίζει αν είναι ευχή ή κατάρα. Σήμερα. Ο αστυνομικός Αριστείδης Καππαρός προσπαθεί να εξιχνιάσει τις δολοφονίες ανήλικων κοριτσιών που γίνονται κατ εξακολούθηση με συγκεκριμένο τελετουργικο τρόπο από έναν κατα συρροή δολοφόνο. Πώς συνδέεται το χτες με το σήμερα; Ποιο το κίνητρο των δολοφονιών και ποιος ο ένοχος; Η Αμαλία μπορεί να βοηθήσει; Υπηρετεί η ίδια το καλό ή το κακο;  
   Με ένα γυναικείο όνομα τιτλοφορείται το πολυσυζητημένο τελευταίο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη που ομολογώ ο τίτλος και το μονοθεματικό εξώφυλλο μ άρεσαν. Προσεγμένος θα πρόσθετα πως είναι και ο τρόπος γραφής. Ο συγγραφέας με παραστατικότητα περιγράφει εικόνες, ηθογραφεί ήρωες και αποτυπώνει διαλόγους. Ο ρυθμός αφήγησης είναι καλός και η πλοκη κινηματογραφική. Οι δυο ιστορίες η μια του χτες και η αλλη στο σήμερα συνδέθηκαν μαεστρικά και συμπορεύτηκαν μαεστρικά σε όλη τη πορεία της μυθοπλασίας.
   Όμως, το μυθιστόρημα "Αμαλία" δε μου άρεσε. Ίσα ίσα που με εκνεύρισε θεματικά. Δεν έχω ταμπού με τα θέματα των μυθιστορημάτων και γενικά είμαι ανοικτόμυαλος άνθρωπος. Εδώ αυτό που με ξένισε είναι πως ο συγγραφέας καταπιάνεται με πάρα πολυ σκληρά θέματα σχετικά με τις οικογενειακές σχέσεις, τις σεξουαλικές σχέσεις μέσα στην οικογένεια, και με θέματα που καταγίνονται με τη θρησκεία και λαβώνουν ψυχές τόσο μαζικά και επιφανειακά. Δηλαδή επέλεξε όλα αυτά τα ιδιαίτερα θέματα να τα μπλέξει μαζί χωρίς τη δέουσα κατ εμέ προσοχή. Σημεία σκληρά που σε ματώνουν καθώς τα διαβάζεις, που σε κάνουν χίλια κομμάτια. Δε χρειαζόταν όλο αυτό το συνονθύλευμα του πόνου. Για μένα αν προσέγγιζε ένα απο αυτά τα σοβαρά θέματα και σκιαγραφούσε ενδελεχώς τις ψυχές των ηρώων με προσοχή έχοντας κάνει έρευνα πάνω στο κομμάτι που διαπραγματευόταν θα ήταν το εγχείρημα επιτυχημένο. Δε μπορώ να κατανοήσω γιατί θα πρέπει σε μία οικογένεια να υπάρχουν τόσα πολλά "ανώμαλα" κεφάλια και που στο τέλος ούτε ως αναγνώστρια λυτρώθηκα ούτε ένιωσα κάθαρση. Αντίθετα αισθάνθηκα πως αυτό το μυθιστόρημα δεν μου άφησε τίποτα παρά μόνο πόνο για τα τραγικά πρόσωπα που ήταν τα μικρά παιδιά θύματα άλλων.   
   Ναι, υπάρχει πόνος στη ζωή. Σαφώς όσα περιγράφονται γίνονται ανέκαθεν. Βέβαιο είναι πως διαδραματίζονται τέτοια οικογενειακά δράματα σήμερα. Απλά θαρρώ πως αυτά τα υψίστης σημασίας κοινωνικά θέματα θέλουν σεβασμό, ορθή διαχείριση και προσέγγιση χωρίς μελό και υπερβολές. Ξέρω πως σίγουρα θα δεχτώ κριτική αρνητική, γιατί από πολλούς αγαπήθηκε το βιβλίο. Το σέβομαι, γιατί δέχομαι την αντίθετη άποψη. Αγαπώ τη δημοκρατία και την ελευθεροστομία. Δε μπορώ, όμως, να αγαπήσω ένα βιβλίο που μου μαύρισε τη ψυχή από όλο αυτό το συσσωρευμένο πόνο και δε μου άφησε κάποιο δίδαγμα. Ολοκλήρωσα την ανάγνωση και ένιωθα ένα κενό. Επιλέγω τη λογοτεχνία που μου αφήνει μια χαραμάδα φως... μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία... Αυτή που στο σκοτάδι των σκληρών ημερών που ζούμε θα με ωθήσει να σκεφτώ αισιόδοξα και να πράξω και να επιλέγω ορθότερα. 
   Για όλους αυτούς τους λόγους καθώς και για τα θετικά που προανέφερα :5/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου