ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με την ΝΙΤΣΑ ΜΑΝΩΛΑ για το ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ στην ΛΙΤΣΑ ΛΑΜΠΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΝΙΤΣΑ ΜΑΝΩΛΑ

Βιογραφικό:  Η Νίτσα Μανωλά γεννήθηκε στη Ρόδο. Τελείωσε το πανεπιστήμιο Rutgers στο New Jersey και είναι κάτοχος πτυχίου Αγγλικής Φιλολογίας και κοινωνιολογίας. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής και ήταν ιδιοκτήτρια Φροντιστηρίου Ξένων Γλωσσών για όσο καιρό διέμενε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει μόνιμα στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με το σύζυγο και τα δυο της παιδιά. Το "Ισόβια δεσμά" αποτέλεσε την πρώτη της συγγραφική δουλειά.

Οπισθόφυλλο:  Λένε πως σαράντα είναι τα κύματα που πρέπει να περάσει κάποιος για να ελευθερωθεί από τα μάγια... Σε θάλασσες φουρτουνιασμένες της ζωής τα δικά μου κύματα... Πελώρια ορθώθηκαν μπροστά μου και πώς να τα περάσω; Τα μετρώ, ένα, δύο, τρία, και τα προσπερνώ. Το ένα ψηλότερο και πιο άγριο από το άλλο. Μα πότε θα φτάσω στα σαράντα; Λένε πως για να είναι κάποιος ευτυχισμένος πρέπει να πονέσει πρώτα... Κι εγώ πονώ. Ματώνω μέσα μου. Χάνομαι μέρα με την ημέρα, όλο και βουλιάζω σε νερά απύθμενα, σκοτεινά. Όμως προσπαθώ, τ’ ορκίζομαι πως προσπαθώ, να κρατηθώ στην επιφάνεια! Με νύχια και με δόντια. Δε θέλω να βουλιάξω, δε θέλω να χαθώ στο άγνωστο. Μα δεν εξαρτάται από μένα. Κάθε μέρα είναι σαν να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου. Σαν τα φθινοπωρινά τα φύλλα πέφτουν μια μια οι αντιστάσεις μου. Κι ολοένα βυθίζομαι. Στο βαθύ απέραντο σκοτάδι.  Αιμιλία

Κρητικές  του βιβλίου:

1.https://www.skroutz.gr/books/15515715.%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CF%8E.html?fbclid=IwAR2n0I1l4xosCSVT5XlbUdGmawjGN3LrAWLXxI-ETvjpldT32MoTRFNONgo#reviews 
 
2.https://www.ekirikas.com/%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AC%CF%87%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CF%8E-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%89/?fbclid=IwAR3YjGqRRin2gLCYaza_2DnyICzoYOmB-e3ty14Vn9cjuI

Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο και, γιατί όχι ,την ιστορία <<πίσω από την ιστορία>> που σας οδήγησε στην συγγραφή του?

Κατ’ αρχήν να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία στην δικτυακή σας στήλη και για την ευκαιρία που μου δίνετε να γνωριστώ με τους αναγνώστες σας. Το «Μονάχα ένα σ’ αγαπώ» είναι ένα βιβλίο για την ανέχεια, την υπομονή και την επιμονή. Για την αναζήτηση του εαυτού μας και για τον εσωτερικό πόλεμο στον οποίο μπορεί να τον υποβάλλουμε κατά καιρούς.

Η ιστορία πίσω από την ιστορία… Έναυσμα ήταν μια φράση: «Θέλω να είμαι ευτυχισμένη» που είπε μια φίλη ένα καλοκαιρινό βράδυ.  Μια παρέα γυναικών τότε, η καθεμία με τα δικά της προβλήματα και ανησυχίες που συζητούσαν σε μια αυλή με συντροφιά το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και ένα μπουκάλι κρασί.

Ήταν τόσο αυθόρμητη η κίνηση που έκανε βάζοντας το χέρι της στο μέρος της καρδιάς, ξεστομίζοντας αυτή τη φράση  που το μυαλό μου πήρε φωτιά.  Σκέφτηκα τότε, τι πραγματικά χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος και κατέληξα πως η ευτυχία τελικά είναι προσωπική υπόθεση και διαφορετική για τον καθένα από εμάς.

Μιλήστε μας λίγο για τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου σας. Τι είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή κατά την γνώμη σου?

Η Αιμιλία… είναι ένα πλάσμα γεννημένο σε ένα χωριό στη δεκαετία του 1970.  Μεγάλωσε πιστεύοντας πως μια γυναίκα δεν έχει δικαίωμα στα όνειρα. ‘’Πουλήθηκε’’ από τους γονείς της για το καλό όλης της οικογένειας. Ταξίδεψε στα δεκαέξι της σε έναν τόπο μακρινό που δεν γνώριζε… ολομόναχη.  Ο γάμος της δεν ήταν αυτό που περίμενε και ο άντρας της δεν ήταν αυτός που έδειχνε όταν ζητούσε το χέρι της σε γάμο.  Και εκείνη άντεξε και υπέμεινε για πολλά χρόνια. Για τα παιδιά της, για τον κόσμο, για τους γονείς της, για το χωριό, για όλους!

Και θα συνέχιζε να υπομένει εάν κάποτε δεν είχε νιώσει τον έρωτα στο πρόσωπο του Άρη. Η Αιμιλία είναι μια γυναίκα που πάλεψε με το σωστό και το λάθος. Που προσπάθησε να αντισταθεί στους δικούς της δαίμονες που της έτρωγαν την ψυχή.

Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η δύναμη που αποπνέει.  Το πείσμα της και η θέληση της να ζήσει επιτέλους χωρίς φραγμούς … ελεύθερη.

Εγώ πάντα πίστευα και πιστεύω πως ένα βιβλίο πρέπει να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο, να του δίνει  ΄΄τροφή΄΄  για σκέψη! Εσείς ποια μηνύματα ''περνάτε'' μέσα από το βιβλίο σας?

Το μήνυμα που θέλω να περάσω και ελπίζω να το καταφέρνω είναι πως σε όσο δύσκολες καταστάσεις και αν βρεθούμε στη ζωή η αγάπη, η ελπίδα και η δύναμη ψυχής καταφέρνουν πάντα να υπερισχύουν.  Όσο κι αν λυγίζουμε πρέπει να θυμόμαστε πως μέσα μας κρύβουμε περισσότερη δύναμη, ανοχή και αντοχή από όση δείχνουμε και πως Μονάχα ένα σ’ αγαπώ πολλές φορές αρκεί για να επουλώσει πληγές.

 

Ποιες είναι οι προσδοκίες σας για αυτό το βιβλίο?

Οι προσδοκίες μου… Απλά θα ήθελα να αγαπηθεί από τους αναγνώστες και να του δοθεί η ευκαιρία να κάνει τη δική του διαδρομή.

Προσωπικά βιώματα και εμπειρίες παίρνουν θέση στη γραφή σου? Και αν ναι πόσο εύκολο είναι να εκτίθεται κάτι προσωπικό δικό σου δημόσια?

Κάθε συγγραφέας θεωρώ πως μέσα στα βιβλία του κρύβει βιώματα και εμπειρίες από τη ζωή του ή γενικά από πράγματα που παρατηρεί να συμβαίνουν στον ευρύτερο κύκλο του.  Το ίδιο, λοιπόν, συμβαίνει και με εμένα. Μα ένα μυθιστόρημα είναι αυτό που λέει και η λέξη.. Μύθος.  Ένας μύθος που πλάθεται μεταξύ αλήθειας και ψέματος.  Ο αναγνώστης δεν ξέρει τι από όλα αυτά είναι αλήθεια οπότε δεν θεωρώ πως εκτίθεμαι. Άλλωστε στη ζωή μας … τα πάντα μπορεί να συμβούν. 

Ταυτίζεσαι λιγάκι  παραπάνω με κάποιον από τους χαρακτήρες που έχεις δημιουργήσει και αν ναι ,γιατί?

Με τον Άρη, γιατί είναι ευγενική ψυχή.

Σε φοβίζει κάτι σε όλη αυτή τη νέα πορεία σου? Είναι κάτι που σε αγχώνει?

Στην αρχή ναι! Είχα το άγχος και τον φόβο της απόρριψης. Με το πέρασμα του χρόνου ηρέμησα και είπα στον εαυτό μου (ναι μιλάω και στον εαυτό μου καμιά φορά χαχαχαχα) «Νίτσα, δεν μπορείς να τους ευχαριστείς όλους. Σίγουρα δεν θα αρέσεις σε όλους γιατί όλοι δεν έχουν τα ίδια γούστα». Έτσι, λοιπόν, χαλάρωσα και απλά κάνω αυτό που με ευχαριστεί- δηλαδή γράφω- χωρίς να σκέφτομαι πως πρέπει να αρέσω σε όλους.

Γιατί πιστεύεις πως πρέπει  να διαβάζουμε βιβλία?

Για να τρέφουμε την ψυχή και την σκέψη μας. Να ανοίγουμε το μυαλό μας σε άλλους κόσμους, άλλες καταστάσεις και άλλα συναισθήματα.

Πρότεινε ένα βιβλίο πoυ μπορεί να το διαβάσει κάθε συγγραφέας κι ένα κάθε αναγνώστης?

Έχω διαβάσει και συνεχίζω να διαβάζω πολύ… ένα βιβλίο που με συγκλόνισε όταν το διάβασα στο πανεπιστήμιο ήταν το ‘Χαμένος Παράδεισος’ του John Milton. Αυτό θα έλεγα πως πρέπει να διαβάσει ο κάθε συγγραφέας.

Για τους αναγνώστες θα μπορούσα να διαλέξω πολλά. Διαβάζω ελληνική λογοτεχνία (ότι πέσει στα χέρια μου) μανιωδώς. Από γνωστούς και μη συγγραφείς. Δεν θα ήθελα να αδικήσω κανέναν γιατί έχουμε πολύ καλές πέννες στη χώρα μας. Θα πω της Αλκυόνης Παπαδάκη «Τι σου είναι η αγάπη τελικά». 

Ας κλείσουμε την συνέντευξη με ένα μικρό απόσπασμα...

Σαν σκιά που περιμένει να δει, που θα πας για να σε ακολουθήσει ένιωσα… Δεν είχα πια δική μου δύναμη, δικό μου “θέλω”.

Δε ντύθηκα μόνη μου ένα αυγουστιάτικο πρωινό με λευκό φόρεμα γεμάτο δαντέλα ψιλή από βελονάκι ραμμένη γύρω από σατέν ύφασμα. Με έντυσαν…

Δε βάφτηκα μόνη μου με τα χρώματα της γης. Με έβαψαν… Με χρώματα του πένθους, μαύρο και γκρι. Δεν έριξα με τη θέλησή μου τα μαλλιά πίσω ανέμελα. Άλλοι με χτένισαν και τα στόλισαν με γιασεμί από τον κήπο πλεγμένο με άνθη λεμονιάς να ευωδιάζουν πάνω μου, γύρω μου, παντού…

Με πήρε ο πατέρας αγκαζέ, πίσω μου τ’ αδέρφια μου κι η μάνα, και προχωρήσαμε περνώντας απ’ όλο το χωριό για να κατέβουμε στην εκκλησιά. Το πρόσωπό μου το σκέπαζε βέλο. Ευτυχώς. Για να μη φανούν τα δάκρυα που έπεφταν σαν τη βροχή στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην καρδιά μου και να την ποτίσουν. Έσταζαν μέσα μου βαθιά. Θα ξαναγελούσαν άραγε αυτά τα μάτια ποτέ;

Με περίμενε στην είσοδο της εκκλησιάς με μια κατάλευκη ανθοδέσμη στα χέρια φτιαγμένη από τριαντάφυλλα μικρά, τυλιγμένα με κορδέλα σατέν και τούλι λευκό, αθώο. Πήρε το χέρι μου μέσα από αυτό του πατέρα μου και με οδήγησε στο εσωτερικό.

«Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω…»

Αιμιλία.

 

Για το Βιβλίο της Παρέας

Λίτσα Λαμπρακοπούλου