AΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΣΣΑΣ", Γιώτα Γουβέλη, με την ματιά της Ευας Μαράκη!

 Η Γιωτα Γουβέλη εξύφανε μια ιστορία της εποχής του Όθωνα βασισμένη σ αληθινά γεγονότα, που άφησε το στίγμα της ανεξίτηλο στη μνήμη των ανθρώπων . "Το δάκρυ της μάντισσας" δηλαδή εξιστορεί μια θρυλική υπόθεση πάθους και φονικού που διατάραξε τα καθωσπρέπει ήθη και έθιμα και συντάραξε την τοπική κοινωνία της Ρούμελης αλλά και της Ελλάδας του προηγούμενου αιώνα. Ο φάκελος της υπόθεσης εξαφανίστηκε μάλιστα μυστηριωδώς από το Εφετείο Πατρών το 1957. 

Η Άννα μια μεγαλοαστή κοπέλα της αθηναικής κοινωνίας διορίζεται δασκάλα σε ένα μικρό χωριό εκεί. Την φιλοξενεί μια αρχοντική οικογένεια όπου η κεφαλή της ο Νάσος είναι αυστηρός και προσκολλημένος στα χρηστά ιδανικά της εποχής. Διαφυλάττει με καθε τρόπο την υπόληψη της αδερφής του Μαρίτσας , η οποία σαν αγρίμι στο κλουβί ζει έναν παράφορο έρωτα που θα τους παρασύρει καταστροφικά όλους στο διάβα τους. Η νεαρή δασκάλα , η Άννα ερωτεύεται και αυτή και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σώσει την ακεραιότητα της οικογένειας που τη φιλοξενεί καθώς και τον άντρα για τον οποίο καρδιοχτυπά. Άραγε, θα τα καταφέρει; Ή η Μαρίτσα και το θυελλώδες πάθος της θα τους βλάψει όλους; 

Ομολογώ πως αυτό το βιβλίο με κέρδισε για δυο βασικούς λόγους. Μπορώ άνετα να πω πως είναι ένα δραματικό και συνάμα ρομαντικό μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής που παρουσιάζει παράλληλα ιστορικά γεγονότα , αντιλήψεις και δρώμενα της περιόδου που διαπραγματεύεται με γλαφυρότητα και ακρίβεια. Όλα είναι συνυφασμένα και εναρμονισμένα με την εποχή τους. Παρουσιάζεται η θέση της γυναίκας στην Αθήνα και στην επαρχία και σαν ρόλος μέσα στο σπίτι και σαν ερωτευμένη ύπαρξη αλλά παράλληλα και σαν χειραφετημένη οντότητα που εργάζεται. Τα ιστορικά γεγονότα μεταφέρονται με ακρίβεια και πιστότητα από τη συγγραφέα και νιώθεις πως ζεις παράλληλα με τους ήρωες όσα δραματικά τους συμβαίνουν. 

Ομολογώ πως εκτίμησα σαν προσωπικότητα ιδιαίτερα την Άννα. Τη θαύμασα για το τσαγανό και το θάρρος της. Κόντρα σε απαρχαιωμένες αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας σπούδασε ,δούλεψε και αγάπησε. Όπως, επίσης, εκτίμησα και κατανόησα τον σκληροτράχηλο Νάσο που πίσω από το αυστηρό δεσποτικό προσωπείο έκρυβε ένα συναισθηματικό άντρα που με υπερβολικές ενέργειες πάσχιζε να προστατεύσει την υπόληψη της οικογένειας του. Άλλωστε αγάπησε και εκεί σαν τίμιος άντρας για ακόμη μία φορά δεν ήθελε να εκθέσει τη γυναίκα που αγαπά. 

 Ο δεύτερος λόγος που με κέρδισε αυτό το μυθιστόρημα είναι η γραφή. Στρωτή και ταυτόχρονα παραστατική ρέει σα νεράκι περνώντας στον αναγνώστη μηνύματα για τον έρωτα, τα όρια του και τις αξίες των ανθρώπων. Μεστά και άμεσα η Γουβέλη εντάσσει διαλόγους έντονους και ηθογραφεί τους κεντρικούς ήρωες. 

Φτάνοντας προς τη λύση της πλοκής το δράμα κορυφώνεται. Τα πρόσωπα του σαν αρχαίας τραγωδίας παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή και οδηγούνται στη λύτρωση και ο αναγνώστης-θεατής στην κάθαρση. Ήταν πολύ συγκινητικό και δραματικό το φινάλε του βιβλίου . Άλλωστε είναι βγαλμένο από την ίδια τη ζωή . Μιας ζωής που σε κρυφοκοιτά και πάντα εκείνη έχει την τελευταία λέξη επιφυλάσσοντας εκπλήξεις για σένα άλλοτε ευχάριστες άλλοτε δυσάρεστες , γιατί οι επιλογές μας είναι αυτές που την ώθησαν να το κάνει. 

 Βαθμολογία:9+/10