Δεν υπάρχουν εύκολα κουβέντες που μπορούν να αποτυπώσουν παραστατικά όσα νιωθεις διαβάζοντας το μυθιστόρημα "Πικρό γάλα". Το δέκατο έκτο βιβλίο του Μένιου Σακελλαρόπουλου σαρώνει τα πάντα μέσα σου. Δεν υπάρχει περίπτωση καθώς το διαβάζεις να μην κλάψεις, να μην εκνευριστείς και θυμώσεις, να μη ξεστομίσεις πως αυτό το βιβλίο είναι ύμνος στον άνθρωπο που παλεύει και μάχεται. Λένε πως τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή. Έτσι, αυτό συνέβη και εδώ. Η ζωή κλήρωσε τη μοίρα του Φώτη Ραπακούση του κεντρικού ήρωα του βιβλίου. Ένα μυθιστόρημα που ξεχωρίζει για την αλήθεια του, η οποία πονά και ρίχνει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Πιο συγκεκριμένα, ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Φώτη, ο οποίος λόγω δυσμενών συνθηκών αποχωρίζεται τη μάνα του και οδηγείται στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης και στα ιδρύματα τη δεκαετία του 60. Σαν αγρίμι ζει γεμάτο οργή για την μοναξιά του, για τον αποχωρισμό από τη μάνα και τον αδερφό, για τη σκληρότητα και την τραχύτητα του κόσμου. Η μόνη του συντροφιά ο Διονύσης ένας πιστός φίλος σύμμαχος. Θα παρακολουθήσουμε σαν σε ταινία βήμα βήμα το Φώτη να ανεβαίνει το γολγοθά του, να περνά από Συμπληγάδες αλλά στο τέλος χωρίς να θέλω να σας αποκαλύψω τίποτα, πήρε αυτό που του αξίζει .
Δε θα φανώ υπερβολική λέγοντας πως για μένα είναι ένα βιβλίο δυναμίτης, ορισμός του page turner που είναι από τα καλύτερα που εκδόθηκαν το 2019. Θεωρώ πως εδώ ο συγγραφέας ξεπέρασε τον εαυτό του και δικαίωσε τις προσδοκίες των αναγνώστων που τον ακολουθούν πιστά για τόσα χρόνια. Για να το πούμε απλά ξέρουμε πως ο Μενιος γράφει πάντα ρεαλιστικές ιστορίες που σε καθηλώνουν και σε συνεπαίρνουν με τη ζωντάνια τους και την αλήθεια τους. Εδώ όμως συγκεκριμένα εχω να δηλώσω πως αυτός ο μαχητής της ζωής ο Φώτης είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους και ο Μενιος φώτισε με την πένα του μια περίπτωση ανθρώπου που διδάσκει παρά πολλά σε όλους μας. Ο Φώτης Ραπακουσης στερήθηκε παρά πολλά. Κυρίως τη μητρική αγκαλιά και τη γονεϊκή αγάπη . Εισέπραξε την προδοσία αλλά δεν το έβαλε κάτω. Πολλές φορές φέρθηκε σαν αγρίμι με έναν πρωτόφαντο και ανεξέλεγκτο θυμό που πήρε μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις. Όμως ο Φώτης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πάλεψε για να σωθεί, να σταθεί στα πόδια του, να γίνει πολίτης χρήσιμος και κυρίως να μη γίνει όσα ο ίδιος μισούσε και απεχθανόταν. Παράλληλα, το "Πικρό γάλα" είναι ένα ιστορικό οδοιπορικό στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και στην δικτατορία, σε εποχές πολύπαθες και τρικυμιώδεις για την πατρίδα μας που λάβωσαν ψυχές και συνειδήσεις.
Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, γεμάτο συναίσθημα και παλμό. Γράφτηκε με πάθος από έναν συγγραφέα που ζει σε κόκκινες γραμμές πάντα, που τολμά και συγκινεί με την μυθοπλασία που καταγράφει κάθε φορά. Διδάσκει και συγκινεί αυτό το βιβλίο. Η ιστορία του Φώτη είναι φως σαν το όνομα του. Για όλους εμάς που πολλές φορές απογοητευόμαστε και γονατίζουμε στις μάχες της καθημερινότητας . Θα ξεκινήσετε την ανάγνωση του βιβλίου και δε θα θέλετε να σταματήσετε μέχρι να το ολοκληρώσετε. Διαβάζεται απνευστί και με χαρτομάντιλα , γιατί πολλές φορές θα συμβεί και σε εσας αυτο που έγινε και σε μένα. Δάκρυα ξέφυγαν αβίαστα από τα μάτια μου . Δε θα σας κρύψω πως αισθάνθηκα δέος και θαυμασμό για το Φώτη και σίγουρα θα ήθελα να τον γνωρίσω και να του πω πως μου έδωσε δύναμη να μην το βάλω ποτέ κάτω και να παλεύω κόντρα στις δυσκολίες και στα εμπόδια, όποια και να είναι αυτά. Με καθαρή συνείδηση σαν το Φώτη, με εντιμότητα και πίστη στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Για κάτι τέτοια βιβλία νομίζω πως το να γράψει κανείς για τη γραφή και τα τεχνικά της στοιχεία είναι περιττό. Μιλά στην καρδιά σου, αγγίζει την ψυχή σου και στο τέλος νιωθεις ικανοποίηση που σε δικαίωσε αναγνωστικά και πληρότητα για όσα αισθάνθηκες κατά τη διάρκεια του νόστου ταξιδιού . Ο Μενιος σαν δεξιοτέχνης της γραφής απογείωσε με το δημιούργημα του την πλοκή που είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Χωρίς ίχνος μελό και συγγραφικά κλισέ και με όπλο του στη φαρέτρα του τον άμεσο και πλούσιο λόγο του έδωσε πνοή στις λέξεις και εικόνες στον αναγνώστη, γιατί πολύ απλά αυτός είναι σαν να ζει δίπλα στο Φώτη βλέποντας όσα του επεφύλαξε η μοίρα.
Μπράβο Μένιο για μια ακόμα φορά, για ένα μυθιστόρημα "άγγιγμα ψυχής". Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια ... απλά διαβάστε το, γιατί σίγουρα στο τέλος δε θα το μετανιώσετε.
Βαθμολογία :10/10
Πιο συγκεκριμένα, ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία του Φώτη, ο οποίος λόγω δυσμενών συνθηκών αποχωρίζεται τη μάνα του και οδηγείται στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης και στα ιδρύματα τη δεκαετία του 60. Σαν αγρίμι ζει γεμάτο οργή για την μοναξιά του, για τον αποχωρισμό από τη μάνα και τον αδερφό, για τη σκληρότητα και την τραχύτητα του κόσμου. Η μόνη του συντροφιά ο Διονύσης ένας πιστός φίλος σύμμαχος. Θα παρακολουθήσουμε σαν σε ταινία βήμα βήμα το Φώτη να ανεβαίνει το γολγοθά του, να περνά από Συμπληγάδες αλλά στο τέλος χωρίς να θέλω να σας αποκαλύψω τίποτα, πήρε αυτό που του αξίζει .
Δε θα φανώ υπερβολική λέγοντας πως για μένα είναι ένα βιβλίο δυναμίτης, ορισμός του page turner που είναι από τα καλύτερα που εκδόθηκαν το 2019. Θεωρώ πως εδώ ο συγγραφέας ξεπέρασε τον εαυτό του και δικαίωσε τις προσδοκίες των αναγνώστων που τον ακολουθούν πιστά για τόσα χρόνια. Για να το πούμε απλά ξέρουμε πως ο Μενιος γράφει πάντα ρεαλιστικές ιστορίες που σε καθηλώνουν και σε συνεπαίρνουν με τη ζωντάνια τους και την αλήθεια τους. Εδώ όμως συγκεκριμένα εχω να δηλώσω πως αυτός ο μαχητής της ζωής ο Φώτης είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους και ο Μενιος φώτισε με την πένα του μια περίπτωση ανθρώπου που διδάσκει παρά πολλά σε όλους μας. Ο Φώτης Ραπακουσης στερήθηκε παρά πολλά. Κυρίως τη μητρική αγκαλιά και τη γονεϊκή αγάπη . Εισέπραξε την προδοσία αλλά δεν το έβαλε κάτω. Πολλές φορές φέρθηκε σαν αγρίμι με έναν πρωτόφαντο και ανεξέλεγκτο θυμό που πήρε μεγάλες και επικίνδυνες διαστάσεις. Όμως ο Φώτης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πάλεψε για να σωθεί, να σταθεί στα πόδια του, να γίνει πολίτης χρήσιμος και κυρίως να μη γίνει όσα ο ίδιος μισούσε και απεχθανόταν. Παράλληλα, το "Πικρό γάλα" είναι ένα ιστορικό οδοιπορικό στα χρόνια μετά τον εμφύλιο και στην δικτατορία, σε εποχές πολύπαθες και τρικυμιώδεις για την πατρίδα μας που λάβωσαν ψυχές και συνειδήσεις.
Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, γεμάτο συναίσθημα και παλμό. Γράφτηκε με πάθος από έναν συγγραφέα που ζει σε κόκκινες γραμμές πάντα, που τολμά και συγκινεί με την μυθοπλασία που καταγράφει κάθε φορά. Διδάσκει και συγκινεί αυτό το βιβλίο. Η ιστορία του Φώτη είναι φως σαν το όνομα του. Για όλους εμάς που πολλές φορές απογοητευόμαστε και γονατίζουμε στις μάχες της καθημερινότητας . Θα ξεκινήσετε την ανάγνωση του βιβλίου και δε θα θέλετε να σταματήσετε μέχρι να το ολοκληρώσετε. Διαβάζεται απνευστί και με χαρτομάντιλα , γιατί πολλές φορές θα συμβεί και σε εσας αυτο που έγινε και σε μένα. Δάκρυα ξέφυγαν αβίαστα από τα μάτια μου . Δε θα σας κρύψω πως αισθάνθηκα δέος και θαυμασμό για το Φώτη και σίγουρα θα ήθελα να τον γνωρίσω και να του πω πως μου έδωσε δύναμη να μην το βάλω ποτέ κάτω και να παλεύω κόντρα στις δυσκολίες και στα εμπόδια, όποια και να είναι αυτά. Με καθαρή συνείδηση σαν το Φώτη, με εντιμότητα και πίστη στη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας.
Για κάτι τέτοια βιβλία νομίζω πως το να γράψει κανείς για τη γραφή και τα τεχνικά της στοιχεία είναι περιττό. Μιλά στην καρδιά σου, αγγίζει την ψυχή σου και στο τέλος νιωθεις ικανοποίηση που σε δικαίωσε αναγνωστικά και πληρότητα για όσα αισθάνθηκες κατά τη διάρκεια του νόστου ταξιδιού . Ο Μενιος σαν δεξιοτέχνης της γραφής απογείωσε με το δημιούργημα του την πλοκή που είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία. Χωρίς ίχνος μελό και συγγραφικά κλισέ και με όπλο του στη φαρέτρα του τον άμεσο και πλούσιο λόγο του έδωσε πνοή στις λέξεις και εικόνες στον αναγνώστη, γιατί πολύ απλά αυτός είναι σαν να ζει δίπλα στο Φώτη βλέποντας όσα του επεφύλαξε η μοίρα.
Μπράβο Μένιο για μια ακόμα φορά, για ένα μυθιστόρημα "άγγιγμα ψυχής". Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια ... απλά διαβάστε το, γιατί σίγουρα στο τέλος δε θα το μετανιώσετε.
Βαθμολογία :10/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου