"Η αίσθηση του να μένεις φυλακισμένος ενώ δεν είσαι ίσως είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία στην οποία πρέπει να επιβάλεις τον εαυτό σου κι αυτούς που αγαπάς." Με την πένα της ΕΛΕΝΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ!

 Αυτές τις μέρες νιώθω ότι ζω σ' ένα απέραντο νοσοκομείο. Μόνο που απ' το “δωμάτιο” μου λείπουν τα σωληνάκια και τα μηχανήματα που με το μονότονο χτύπο τους γεμίζουν την εκκωφαντική σιωπή. Οι “συν ασθενείς” μου δεν είναι άγνωστοι, είναι οι η οικογένειά μου! Όταν χρειάζεται να βγω από το “θάλαμο” μου η “αίθουσα αναμονής” δεν είναι μουντή και μονόχρωμη,είναι γεμάτη λουλούδια, ανθισμένα δέντρα και ήλιο. Οι άνθρωποι που περιφέρονται σ' αυτή κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες και τα γάντια τους έχουν μια κοινή αρρώστια κι αυτή δεν είναι άλλη από το φόβο. Όταν βρεθείς σ' αυτή την αίθουσα, περνώντας από δίπλα τους δεν θα μυρίσεις αντισηπτικό. Μην γελιέσαι. Η μυρωδιά του πανικού και του φόβου είναι αυτή που τρυπάει τα ρουθούνια σου. Κι έτσι όπως οι μάσκες κρύβουν το υπόλοιπο πρόσωπο, μένουν μόνο τα μάτια να μιλούν.

         Ίσως είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσα τρομαγμένα βλέμματα γύρω μου. Σαν αγρίμια που κυνηγούν την τροφή τους και με το που την βρουν τρέχουν να κρυφτούν στην φωλιά τους πριν τους επιτεθεί το μεγαλύτερο θηρίο...

         Είναι κι αυτή η λέξη που έχει πάρει τη μορφή εφιάλτη μέσα στο μυαλό μας! Ξεπήδησε ανάμεσα απ 'τις άλλες και καταδιώκει τις σκέψεις μας νύχτα, μέρα! Καραντίνα! Την ακούμε να επαναλαμβάνεται με τρόπο σχεδόν ευλαβικό, σε μια προσπάθεια να την κατανοήσουμε, να την αφομοιώσουμε, να μπει στη συνείδησή μας. Όμως στην σκέψη μας παίρνει τη μορφή αδηφάγου τέρατος, έτοιμου να κατασπαράξει την ύπαρξη μας! Κάθε μέρα που περνά εκείνο αγριεύει και η απόσταση που μας χωρίζει απ' τα σουβλερά του δόντια συνεχώς μικραίνει.

          Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε να παλέψουμε μόνο με έναν εχθρό και ο ισχυρότερος όλων δεν είναι άλλος απ' τον ίδιο μας τον εαυτό. Η αλήθεια είναι πως σε κανέναν δεν είναι εύκολο να του επιβάλλουν. Δεν θα πας για δουλεία, δεν θα πας βόλτα, δεν μπορείς να βγάλεις το παιδί σου να παίξει στο πάρκο, δεν θα δεις τους φίλους σου, δεν...δεν...δεν... Η αίσθηση του να μένεις φυλακισμένος ενώ δεν είσαι ίσως είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία στην οποία πρέπει να επιβάλεις τον εαυτό σου κι αυτούς που αγαπάς.

        Αν σκεφτούμε να συνδέσουμε τη λέξη καραντίνα με την έννοια της αγάπης, του σεβασμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης,τότε ίσως καταφέρουμε να πάρουμε στα χέρια μας το κλειδί που ασφαλίζει τις πόρτες του μυαλού μας και να αφήσουμε το τέρας που μας απειλεί απ' έξω.

       Η εποχή της καραντίνας μπορεί να γίνει ο σταθμός για να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες μας. Να έρθουμε κοντά σ' αυτούς που αγαπάμε και κάπου εκεί στην διαδρομή για το κυνήγι των ονείρων και των θέλω μας,τους χάσαμε για λίγο. Μπορούμε να ξανασυστηθούμε με τον εαυτό μας! Είναι ένας λόγος για να σκεφτούμε πως νιώθουν όλοι εκείνοι που ζουν αμέτρητες μέρες στα νοσοκομεία και να νιώσουμε το λιγότερο ευγνωμοσύνη. Τουλάχιστον εμείς βρισκόμαστε στη ζεστασιά του σπιτιού μας, κοντά στους αγαπημένους μας κι αν κάποιους απ' αυτούς αργήσουμε να τους δούμε είναι γιατί η απουσία μας αυτή τη στιγμή είναι πολυτιμότερη από την παρουσία μας.

        Περπατώντας στην τεράστια “αίθουσα αναμονής”, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει παγωμένος μια μελωδία τριγυρίζει στο μυαλό μου !

                              “Κάντε υπομονή κι ουρανός θα γίνει πιο γαλανός
                               Κάντε υπομονή μια λεμονιά,ανθίζει στη γειτονιά...”