Αυτό το μυθιστόρημα είναι ιδιαίτερο, καθώς το θέμα του είναι γροθιά στο στομάχι. Είμαι σίγουρη πως θα το διαπιστώσετε μόλις η ιστορία ξεδιπλωθεί στα μάτια σας. Θα συγκινηθείτε και αρκετές φορες θα γεμίσετε με οργή. Άλλες θα προβληματιστείτε.
Πραγματεύεται την κακοποίηση της γυναίκας από το σύντροφο. Με κεντρική ηρωίδα, την Ελπίδα, η οποία μεγαλώνει σε μια πολύτεκνη και ευτυχισμένη οικογένεια στην Κάρπαθο, παρουσιάζεται μια καθημερινή ιστορία που έχει ως θέμα της τη λεκτική και σωματική βία από τον άντρα, τον οποίο αγαπά. Ο Δάνης αν και δείχνει να έχει αγνές προθέσεις, τελικά ,δεν είναι αγγελικά πλασμένος . Είναι ο προσωπικός της χάρος που την αποξενώνει από το οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον και την κάνει να αισθάνεται πως είναι ανάξια . Θα υποστεί μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο. Άραγε, η Ελπίδα θα τα καταφέρει να ορθώσει το ανάστημα της και να φτιάξει την προσωπική της ζωή; Θα αποτινάξει από πάνω της το ζυγό του Δάνου;
Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και η ηρωίδα ανοίγει την καρδιά της στο ημερολόγιό της . Ξεκινά να διηγείται τα παιδικά της χρόνια και τις πρώτες σχέσεις της με το άλλο φύλο μέχρι να φτάσει στο κομβικό σημείο ,που είναι το επίμαχο ζήτημα του βιβλίου . Στον άντρα που λατρεύει σαν θεό και αυτος την κακοποιεί βάναυσα . Έχουμε να κάνουμε με μια υπόθεση από αυτές που ξέρουμε πως εκτυλίσσονται καθημερινά πίσω από κλειστές πόρτες . Με γυναίκες θύματα που φοβούνται να ανοίξουν την καρδιά τους κι να ζητήσουν βοήθεια . Ο προσωπικός τους δήμιος τις οδηγεί σε ψυχικό και σωματικό τέλμα .
Η αφήγηση είναι άκρως παραστατική και ρεαλιστική. Ο λόγος ρέει και η Ελπιδα μας σοκάρει με όσα μας εκμυστηρεύεται καθώς και με όσα πιστεύει πως βιώνει. Βέβαια σε ορισμένα σημεία κάποιες σκηνές βίας με κούρασαν, γιατί θεωρώ πως επαναλαμβάνονταν και θα μπορούσαν να λείπουν.
Στα θετικά αυτού του κοινωνικού πάνω από όλα μυθιστορηματος, το οποίο βαδίζει ανάμεσα στα όρια της βιογραφίας και της μυθοπλασίας, είναι πως ο συγγραφέας αν κι είναι άντρας διεισδύει αριστοτεχνικά στην γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ήταν τόσο άρτιος ο λόγος του που θεωρούσα πως γράφτηκε από γυναίκα συγγραφέα. Μου άρεσε που τα κεφαλαία ήταν μικρά και η πλοκή σφιχτοδεμένη. Οι χαρακτήρες όλοι ήταν οικείοι σε τέτοιο βαθμό σαν να ήταν πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Σε κάποια σημεία η εμμονή της Ελπίδας να συγχωρεί τον Δανο, γιατί ενδόμυχα θεωρούσε πως την αγαπά, με εκνεύρισε αλλά αναθεώρησα μετά από σκέψη. Δυστυχώς, πολλές φορές οι άνθρωποι με καλή προαίρεση εξαπατώνται από όσους τους πληγώνουν ανεπανόρθωτα. Ίσως η ψυχολογία σαν επιστήμη έχει βρει τις απαντήσεις στην αιτία που ωθεί την γυναίκα να συγχωρεί αυτόν που αντί να την αγαπά με πράξεις, τη στέλνει στο νοσοκομείο. Άβυσσος η ψυχή μας, εξάλλου . Αυτό που με ενόχλησε στο βιβλίο και δε μπορώ να παραλείψω να σας αναφέρω έχει να κάνει με την επιμέλεια. Υπήρχαν κάποια λάθη, ορθογραφικά κυριως, που στα μάτια μου χώλαιναν την αξία μιας ομολογουμένως δυνατής ιστοριας, σύγχρονης και τόσο πονεμένης.
Βαθμολογία :8+/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου