ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "ΤΑ ΔΕΚΑΕΞΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ", Μένιος Σακελλαρόπουλος, εκδόσεις Ψυχογιός, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

     Ο συγγραφέας που μέσω των βιβλίων του σκιαγραφει την κοινωνία, φωτίζει όλες τις πτυχές της και χαϊδεύει τις ψυχές μας, ο Μενιος Σακελλαρόπουλος επέστρεψε φέτος στα λογοτεχνικά δρωμενα  με ένα μυθιστόρημα που με συγκίνησε βαθιά, γιατί μίλησε στην ψυχή μου. Μετά το "Πικρό γάλα" με τον αγαπημένο  ήρωα Φώτη με την αδάμαστη θέληση, ήταν δύσκολο εγχείρημα να καταγράψει μια ιστορία που θα αφήσει αποτύπωμα στον αναγνώστη. Τελικά, όμως, για μια ακόμα φορά κατόρθωσε κάτι που φαντάζει σχεδόν αδύνατο. "Τα δεκαέξι γράμματα" ήταν για μένα βιβλίο δυναμίτης από αυτά, που δύσκολα ξεχνάς και ανήκουν στη βιβλιοθήκη της καρδιάς μου.

    Ο Αργύρης Φαρμακης, πυροσβεστης, προσπαθεί μόνος να μεγαλώσει το μοναχογιό του τον Άρη, γιατί δυστυχώς έμεινε χήρος. Ένα εγχείρημα γολγοθάς, γιατί ο Άρης δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί του κόσμου. Όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνει η αποξένωση μεταξύ τους και τα γράμματα του πατέρα αποτυπώνουν όσα θέλει να εξομολογηθεί στο γιο του. Άραγε θα φτάσουν στον παραλήπτη τους;

     Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα ως το μεδούλι που στο κέντρο βάρους του διαπραγματεύεται τις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά τους από όλες τις οπτικές είναι "Τα δεκαέξι γράμματα". Στο μικροσκόπιο του Μενιου Σακελλαρόπουλου είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τη μητρική φιγούρα, παρά μόνο την πατρική και πως αυτά αναπτύσσονται συναισθηματικά και ψυχολογικά. Με όπλο στη φαρέτρα του την μεστη και τόσο παραστατική πενα του σκιαγραφει διεισδυτικά πρόσωπα και καταστάσεις χωρίς διάθεση ωραιοποίησης. Πλάι τους ο Σακελλαρόπουλος προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις, ούτε αθωώνοντας ούτε δικαζοντας τους, χωρίς παράλληλα να προκαλέσει στον αναγνώστη εκβιαστικά το συναίσθημα. Οι σκέψεις των δυο ηρώων καθώς μεγαλωνουν περνούν εναλλάξ μπροστά από τα μάτια του και τον ωθούν να πιστέψει πως είναι ο τρίτος παρατηρητης που συναισθάνεται το προσωπικό τους Δράμα. Τόσο ο Αργύρης όσο και ο Άρης έχουν δίκιο αλλά παράλληλα και άδικο. Είναι και οι δυο θύματα της απώλειας της γυναίκας και της μητέρας αντίστοιχα. Αυτή η οδύνη τους έκανε θύματα της τραγικής τους μοιρας και τους αποξένωσε. Βέβαια, οι άνθρωποι φέρουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης, σαν τους δυο πρωταγωνιστες μας. Κύριος, όμως, κριτής όλων είναι ο ίδιος ο χρόνος που δε γυρνά πίσω και είναι πάντα αμείλικτος, αδέκαστος. 

    Οι σελίδες του μυθιστορηματος πάλλονται από συναισθήματα. Αυτά παίρνουν διάφορες μορφές, έχουν ποικίλες διακυμάνσεις και εντάσεις. Ξεκινά η αφήγηση της ιστοριας από το σημερα, σιγά σιγά ξετυλίγεται το παρελθόν και όσο προχωράς στην πλοκή γίνεσαι δέσμιος της οικογενειακής αυτής ιστοριας. Σε αρκετά σημεία νευρίασα με τους ήρωες, αλλού τους συναισθάνθηκα και στο τέλος ειδικότερα έκλαψα παρά πολύ. Ποταμός δακρύων που δεν έφεραν την λύτρωση, αλλά πολλά αναπάντητα γιατί. Συνήθως φωνάζουμε όλοι μας εκ των υστέρων  για τα όσα δε προλάβαμε να πούμε σε αυτούς που  αγαπάμε. Εκεινοι δεν πρόφτασαν να μάθουν τις μύχιες σκέψεις μας. Γι αυτό τέτοια βιβλία έχουν ιδιαίτερη αξία. Με τα σκληρά τους νοήματα, το ρεαλισμό και τα τραγικά τους πρόσωπα σε οδηγούν να καταλάβεις πως πρέπει να μην αφήνεις τίποτα για αύριο. Να βιώνεις το χρόνο σαν να μην υπάρχει το άμεσο μέλλον, για να μην γίνονται τα αγαπημένα σου πρόσωπα φωτογραφίες που γεννούν αναμνήσεις, γιατί αυτές πάντα σχεδόν θα είναι γλυκόπικρες. 

     Μπράβο, στο συγγραφέα που με τις βαθιά ανθρώπινες ιστοριες του υμνεί με αξιοπρέπεια τη ζωή, τη φιλία, τον έρωτα αλλά κυρίως τον δαιδαλώδη μας νου.