ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΥΡΤΩ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Βιογραφικό: Γεννήθηκα στις 6 Απριλίου το 1984 στην Καστοριά, όπου και μεγάλωσα. Ακολούθησα το όνειρό μου να γίνω αρχαιολόγος και σπούδασα στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, παίρνοντας ειδίκευση στην αρχαιολογία. Μιλάω δύο ξένες γλώσσες, αγγλικά και γερμανικά, ενώ εργάστηκα ως αρχαιολόγος σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την ανασκαφική συντήρηση, τη μυθολογία και τον πολιτιστικό τουρισμό, συμμετέχοντας σε αρκετά προγράμματα του πανεπιστημίου Αιγαίου και του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα διαμένω στο Κιλκίς, είμαι μητέρα ενός αγοριού, του Άγγελου και εργάζομαι ως ελεύθερος επαγγελματίας. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με τη συγγραφή παραμυθιών, κάποια από τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε σελίδες για παιδικά παραμύθια. Διακρίθηκα για το παραμύθι μου «Η ιστορία της Μελισσάνθης» σε διαγωνισμό από το περιοδικό Κέφαλος και είμαι συγγραφέας του ανθολόγιου της ελληνικής μυθολογίας για παιδιά «Με τα φτερά του Πήγασου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οσελότος.
Προφίλ στο fb: https://el-gr.facebook.com/people/%CE%9C%CF%85%CF%81%CF%84%CF%8E-%CE%A0%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85/100043836499259
Οπισθόφυλλο: Ο Λαμπιράκης, ένα μικρό αστέρι, χάνει τη λάμψη του, γιατί κάτι τον απασχολεί… Θα τον βοηθήσει ο φίλος του, το αγγελάκι, να την ξαναβρεί; Μήπως μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ το αγγελάκι στην αποστολή του; Μήπως το γράμμα του Λαμπιράκη είναι για σένα; Ένα υπέροχη χριστουγεννιάτικο παραμύθι για τη δύναμη και την αξία της φιλίας, εμπλουτισμένο με διασκεδαστικές δραστηριότητες.
Ποια είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσης σας και τι σας έκανε να ξεκινήσετε την συγκεκριμένη ιστορία?
Η κυριότερη πηγή έμπνευσης για μένα είναι το παιδάκι μου. Σχεδόν κάθε μέρα αφού διαβάσουμε, συζητάμε και σκαρώνουμε ιστορίες. Ένα τέτοιο βράδυ δημιουργήθηκε και αυτήν η ιστορία. Επηρεασμένη από το χριστουγεννιάτικο κλίμα και την μαγεία αυτών των γιορτών φαντάστηκα το αστέρι μου τον Λαμπιράκη και τον φίλο του το Αγγελάκι.
Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.
Πρόκειται για ένα γλυκό παραμύθι, που μιλάει για την δύναμη της αγάπης, της φιλίας και της προσφοράς. Ένα μικρό αστέρι χάνει την λάμψη του. Ο λόγος; Νιώθει θλίψη. Με την βοήθεια όμως του φίλου του όχι μόνο θα την ξαναβρεί αλλά μαζί θα ζήσουν την μαγεία των Χριστουγέννων… και αυτήν την φορά όχι μόνο οι δυο τους αλλά παρέα με έναν νέο φίλο. Έναν φίλο που πήρε ζωή από την αγάπη και την φιλία τους. Το βιβλίο είναι εικονογραφημένο από την ταλαντούχα Εμμανουέλα Κακαβιά, η οποία έκανε καταπληκτική δουλειά. Και τέλος συνοδεύεται από διασκεδαστικές δραστηριότητες, που απευθύνονται στα παιδιά με την συμμετοχή των γονιών τους, γιατί ο χρόνος με τα παιδιά μας είναι πολύτιμος.
Τι σημαίνει φιλία για εσάς? Υπάρχει αληθινή φιλία στις μέρες μας και αν ναι ποια πιστεύετε ότι είναι η μαγική συνταγή?
Ναι, φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει η αληθινή φιλία, πάντα υπήρχε και ακολουθούσε τον άνθρωπο, ένα κοινωνικό ον με έμφυτη ανάγκη να μοιράζεται την ζωή του. Μαγική συνταγή; Δεν νομίζω ότι υπάρχει… ίσως η έλλειψη εγωισμού; Για μένα η αληθινή φιλία είναι το μοίρασμα της ζωής μας με κάποιους άλλους, τους φίλους μας και τούμπαλιν. Η έγνοια, η παρέα, το να είσαι εκεί σε όλα, στα καλά και τα άσχημα, και να θέλεις να είσαι εκεί.
Τι σας ώθησε να γράψετε παιδικά βιβλία?
Οι παιδικές ιστορίες ήταν πάντα οι αγαπημένες μου, κρύβουν μέσα τους συγκίνηση, αθωότητα, γαλήνη, μεγάλες αλήθειες και αξίες. Είναι όλα όσα είπε ο πολυαγαπημένος Άντερσεν «τα παραμύθια είναι για να κοιμούνται τα παιδιά και να ξυπνούν οι μεγάλοι». Επίσης πάντα μου άρεσε να γράφω, με ξεκούραζε. Αυτά τα δύο μαζί, σε συνδυασμό με την γέννηση του μικρού μου αποτέλεσαν την ώθηση μου στην συγγραφή και έκδοση παιδικών βιβλίων.
Τι ιδιαιτερότητες έχουν οι μικροί μας φίλοι ως αναγνώστες? Είναι ποιο δύσκολο να τους τραβήξεις την προσοχή?
Η κάθε ηλικία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες αλλά και ανάγκες. Οι μικροί μας φίλοι διαθέτουν αστείρευτη φαντασία, τεράστια εξυπνάδα, καθαρό μυαλό και πολύ περιέργεια. Το να τους τραβήξεις την προσοχή δεν το θεωρώ τόσο δύσκολο. Το δύσκολο είναι η ευθύνη που νιώθω απέναντί τους. Είναι πολλές οι φορές που αλλάζω λέξεις στο κείμενο μου μέχρι να βρω τις κατάλληλες. Κατάλληλες για την κατανόηση, την εκμάθηση( γιατί πιστεύω πολύ σε ένα πλούσιο λεξιλόγιο) αλλά και το νόημα της κάθε λέξης. Θέλω να τους δίνω ένα κείμενο ζωντανό, διασκεδαστικό αλλά και να έχει κάτι να πει, κάτι βαθύτερο. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά πλάθονται ακόμα.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνει ένας γονιός, για να αγαπήσει το παιδί του τα βιβλία?
Να διαβάζει ο ίδιος πρώτα από όλα. Τα παιδιά ακολουθούν αυτό που βλέπουν.
Ποια θεωρείτε ότι είναι τα κριτήρια για να διαλέξουμε για τα παιδιά μας βιβλία?
Κατά την γνώμη μου τα κυριότερα κριτήρια είναι η ηλικία και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. Για μένα, ένα βιβλίο καλογραμμένο, που σου αφήνει από την αρχή μια όμορφη αίσθηση, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον ή είναι απλά διασκεδαστικό, σε συνδυασμό με μια καλή εικονογράφηση είναι ένα καλό βιβλίο.
Όταν ήσασταν παιδί, ποιο βιβλίο είχατε αγαπήσει πολύ και ποιον συγγραφέα?
Η αγαπημένη μου συγγραφέας ήταν η Enid Blyton, διάβασα σχεδόν τα πάντα, ολόκληρες σειρές. Από Έλληνες συγγραφείς σε μικρή ηλικία ξεχώρισα την πολυαγαπημένη μου Ελένη Δικαίου, την Τούλα Τίγκα με το καταπληκτικό της βιβλίο οδός Γραβιάς, την Άλκη Ζέη και τον Μενέλαο Λουντέμη, που μου μάθαινε να μετράω τα άστρα.
Μιλήστε μας για τα μελλοντικά σας σχέδια, τι καινούργιο ετοιμάζετε?
Ετοιμάζω κάτι πολύ πολύ ιδιαίτερο για μένα. Ένα παιδικό διήγημα, μια παιδική ιστορία που όμως δεν απευθύνεται μόνο στα παιδιά. Θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, που κέρδισαν πραγματικά την καρδιά μου. Θα συνεργαστώ για ακόμη μια φορά με την Εμμανουέλα Κακαβιά, η οποία μου δίνει χρώμα και σχήμα στις λέξεις μου και… το βιβλίο θα ανθίσει ως κερασιά… μαζί με τις κερασιές, την Άνοιξη.
Ας κλείσουμε την συνέντευξη με το αγαπημένο σας απόσπασμα από το παραμύθι σας.
Αγαπημένο; Χμ δύσκολο… ας προσπαθήσω.
Τώρα θα μου πεις: μα, καλά, τον ήλιο περιμένεις για να κοιμηθείς; Και όλο το βράδυ τι κάνεις; Ε, αφού είμαι αστέρι. Όλο το βράδυ τεντώνομαι και τεντώνομαι για να λάμπω και όσο μεγαλώνω, λαμποκοπάω όλο και πιο πολύ. Είμαι πολύ περήφανος για αυτό. Την ημέρα ξεκουράζομαι. Κοιμάμαι μέσα στα αφράτα, πουπουλένια σύννεφα, που νομίζω κιόλας ότι μοιάζουν με το μαξιλάρι σου.
Για το Βιβλίο της Παρέας
Λίτσα Λαμπρακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου