ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΔΙΠΛΑΡΗ
Η Χρυσούλα Διπλάρη, μεγάλωσε και ζει στον Πειραιά. Σπούδασε σχέδιο και διακόσμηση εσωτερικών χώρων και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την κατασκευή χειροποίητων αντικειμένων τέχνης. Είναι επίσης στιχουργός, με αρκετούς μελοποιημένους στίχους στο ενεργητικό της. Έχει εκδώσει: «Μαγ(ειρ)ικές Ιστορίες», εκδόσεις Το ανώνυμο βιβλίο, 2014 / «Τα χρονικά της Ταμπου-Ρίας», εκδόσεις Εντύποις, 2017 και «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα», εκδόσεις Πνοή, 2020
Επικοινωνία: xrisdip@yahoo.gr
Οπισθόφυλλο
Ευτυχώς, γιατί υπάρχουν Βαλεντίνοι που δωρίζουν και δωρίζονται, και Δωροθέες που κρύβουν τους πολλούς εαυτούς τους τον έναν μέσα στον άλλον για να αποτρέψουν την άλωση.
Ευτυχώς, γιατί δεν μπόρεσαν να μας καταπιούν οι ανεχόρταγοι που κατάπιαν τον κόσμο ολόκληρο. Ούτε καν ο «EROS», που μπορεί να είναι έρως, αλλά μπορεί να είναι και μολυσματική νόσος.
Ευτυχώς, γιατί μέσα στην τρέλα αυτού του καιρού, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αφηγούνται παραμύθια – και «παραμυθία» σημαίνει παρηγοριά.
Ευτυχώς, γιατί εκτός από τις ιστορίες, υπάρχουν και τα ταξίδια που ξεκινάνε από την ΠΥΛΗ Ε1, αλλά καμιά φορά ξεκινάνε κι από μέσα μας. Κι όσο οι ιστορίες μάς ταξιδεύουν, θα μπορούμε να φτιάχνουμε συνεχώς καινούριες, και το ταξίδι να συνεχίζεται.
Ευτυχώς!
Κρητικές του βιβλίου:
Πώς ξεκίνησε η συγγραφή του βιβλίου σας «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα» και γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο και το εξώφυλλο;
Γνωρίζω ένα άτομο –πολύ ταλαιπωρημένο από διάφορες καταστάσεις– που σε κάθε καινούργια αναποδιά, συνηθίζει να λέει «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα», εν μέρει ειρωνικά, εν μέρει σα να ξορκίζει το κακό. Στο μεταξύ, υπήρχαν στο συρτάρι μου μια -δυό ιστορίες που αναφέρονταν ακριβώς σε ανθρώπους που είχαν τραβήξει πολλά. Έτσι γεννήθηκε ο τίτλος και άρχισα σιγά-σιγά να χτίζω και το υπόλοιπο βιβλίο γύρω από αυτήν τη βάση. Λίγο αργότερα, είδα τυχαία στο διαδίκτυο την δουλειά του αμερικανού καλλιτέχνη Adam Caldwell και μόλις αντίκρυσα αυτόν τον πίνακα, της γυναίκας με το μισο-κατεστραμμένο πρόσωπο, κατάλαβα πως είχα το εξώφυλλό μου… Ήταν ακριβώς, το πνεύμα των ιστοριών μου!
Κουβαλάτε για καιρό τους ήρωες του βιβλίου σας μέσα σας;
Εξαρτάται. Κάποιους τους «κλωσσάω» για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν σαν προσωπικότητες, ενώ κάποιοι άλλοι, βιάζονται να βγουν έξω αμέσως, είναι έτοιμοι από την πρώτη κιόλας σκέψη!
Τι θα διαβάσει ο αναγνώστης που θα επιλέξει να αγοράσει το βιβλίο σας;
Θα διαβάσει κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες, με πρωτότυπη θεματική, σε γλώσσα καθημερινή και ενίοτε σε ντοπιολαλιά, ανάλογα με την ιστορία. Θα διαβάσει για καταστάσεις στις οποίες δοκιμάζονται οι χαρακτήρες, τσαλακώνονται για τα καλά οι ήρωες, αλλά παρ’ όλα αυτά, επιμένουν να συνεχίζουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Θα διαβάσει πως μπορεί να ανατραπεί κάποιος μύθος και πως μπορεί κανείς να αφήσει πίσω του μια στείρα κατάσταση για να συνεχίσει να κυνηγάει το όνειρο που άφησε στη μέση χρόνια πριν… και πολλά ακόμα, που θα ανακαλύψει πίσω από τις γραμμές, εκεί που διαβάζει η όραση της ψυχής και όχι των ματιών.
Το βιβλίο σας έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης;
Αν ρωτήσετε τους αναγνώστες θα σας δώσουν καταφατική απάντηση, έτσι μου λένε ή μου γράφουν τουλάχιστον. Θα συμφωνήσω μαζί τους!
Στον καιρό της κρίσης η Λογοτεχνία και η ανάγνωση τι μπορεί να δώσει στον μέσο πολίτη;
Τα πάντα! Το ταξίδι που πιθανόν δεν μπορεί να πάει, την ψυχική ευφορία που στερείται λόγω στρες, την φυγή από την μίζερη και σκοτεινή καθημερινότητα, την αφθονία των εικόνων που μπορεί να πλάσει η φαντασία, τον πλούτο της γλώσσας που μας στερεί η καθημερινή φτωχή χρήση της, τον πόθο να ονειρευτεί ξανά και ξανά και ξανά!
Ποιος διαβάζει για πρώτη φορά το βιβλίο σας ή κάποιες από τις πρώτες σελίδες του από το οικείο περιβάλλον σας; Δέχεστε την όποια κριτική του; Επηρεασμένη από αυτή σπεύδετε να διορθώσετε τις όποιες παρατηρήσεις του, αν φυσικά υπάρχουν ή είστε «αμετακίνητη» σε ό,τι έχετε γράψει;
Η Δανάη, η κόρη μου, είναι η πρώτη αναγνώστρια των γραπτών μου και χρισμένη επίσημα από εμένα «πρώτη κριτικός». Και είναι πολύ αυστηρή! Την ακούω πολύ προσεκτικά, αφ’ ενός γιατί ξέρω πως οι παρατηρήσεις θα γίνουν από αγνό ενδιαφέρον και αγάπη και αφ’ ετέρου, γιατί μπορεί να δει πιο καθαρά από εμένα κάποια πράγματα, κοιτάζοντάς τα από την πλευρά του αναγνώστη. Πολλές φορές ζητάω εγώ την γνώμη της για κάποιο θέμα που με προβληματίζει. Το αν θα κάνω βέβαια αυτό που μου προτείνει, είναι μια άλλη ιστορία!
Στο γραπτό σας βάζετε αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Σίγουρα, αν και δεν γίνεται πάντα ηθελημένα. Καμιά φορά δεν το ξέρω ούτε εγώ η ίδια, μέχρι να το δω γραμμένο και να κατανοήσω πως είναι δικό μου βίωμα ή εμπειρία.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την εποχή;
Διαβάζω ένα βιβλίο που περιέχει επτά διηγήματα και μου το έκανε δώρο μια φίλη, που είναι από το Λυγουριό. Είναι του Γιάννη Σαρρή, ντόπιου συγγραφέα και ο τίτλος του είναι «Στ’ Ανάπλι και στο Λυγουριό».
Πείτε μας μια φράση που σας εκφράζει και αποτελεί για εσάς ΜΟΤΟ ζωής.
Η φράση αυτή μπορεί να ειπωθεί κυριολεκτικά ή ειρωνικά, μπορεί να σου θυμίσει ανέκδοτο ή ξόρκι, να σε κάνει να χαμογελάσεις ή να απαντήσεις με ανακούφιση «Ευτυχώς».
Η φράση αυτή είναι… «ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΘΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ»!
Για το Βιβλίο της Παρέας
Λίτσα λαμπρακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου