Τα μυθιστορήματα που πραγματεύονται το διαχρονικά επίκαιρο θέμα της κακοποίησης τα ξεχωρίζω, γιατί γνωρίζω πως είναι δύσκολο και απαιτητικό εγχείρημα για τον συγγραφέα και συνάμα σκληρό και ζόρικο ανάγνωσμα για όσους από εμάς, ακολουθήσουν τα βήματα των θυμάτων στις σελίδες τους . Στο "Δικαίωμα μου" η Θάλεια Ψαρρά πέτυχε κάτι ιδιαίτερο . Να με εντυπωσιάσει με το πόνημα της , γιατί λαμβάνοντας υπόψη τις αντικειμενικές δυσκολίες βιβλίων με αντίστοιχα θέματα καθώς και τη σχετική συγγραφική της «απειρία» καθώς αυτό είναι μόλις το δεύτερο της μυθιστόρημα , έχω να δηλώσω πως ίσως είναι το αρτιότερο μυθιστόρημα από Έλληνα λογοτέχνη με αυτή τη θεματική από όσα έχω διαβάσει .
Η συγγραφέας ζωντανεύει με μελανά χρώματα, όπως ακριβώς είναι η καθημερινότητα της Δανάης την κόλαση που έζησε στα χέρια του τυραννικού συντρόφου της . Βασισμένο σε αληθινή μαρτυρία ενός θύματος βίας, η Ψαρρά με οίστρο φαντασίας συνθέτει μια ιστορία βίας είκοσι ετών, με πολλά κομβικά σημεία , η οποία πήρε ωστόσο αναπάντεχη τροπή για την κακοποιημένη γυναίκα . Γράφοντας την κριτική μου για ένα τέτοιο κοινωνικό μυθιστόρημα , δεν θα ήθελα να καταθέσω σε εσάς περισσότερα στοιχεία για την πλοκή . Πρώτον , δεν είναι όμορφο και σωστό να σας προϊδεάσω για όσα πρόκειται να ζήσετε , ναι θα ζήσετε , γιατί με τέτοια ολοζώντανη γραφή είναι σαν να είστε αυτόπτες μάρτυρες των όσων υπέμενε μαρτυρικά το θύμα . Επίσης , στα μυθιστορήματα που ο συγγραφέας καταπιάνεται με ζητήματα που μαστίζουν κοινωνίες , υποφέρουν ψυχές ενώ κάποιοι χαίρονται να βασανίζουν ανθρώπους δεν έχει ιδιαίτερη σημασία πληροφόρησης το πώς εκτυλίσσονται τα γεγονότα. Ένας είναι ο κοινός παρανομαστής . Η βία , η οποία δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη , γιατί η σιωπή αφήνει το κακό να θεριεύει, ενώ αντίθετα το θάρρος το χτυπά. Το καταπολεμά .
Παρακολουθούμε την πορεία της Δανάης . Από μαθήτρια με όνειρα και αξιώσεις , σύζυγος του Λάμπρου σε μια κλειστή κοινωνία . Ο άντρας της δεν ήταν το βασιλόπουλο που προσδοκούσε . Αντίθετα , επέδειξε με τον καιρό ολότελα διαφορετική συμπεριφορά . Άλλωστε , οι θύτες αυτό ξέρουν να κάνουν καλά . Να σε χειρίζονται . Να σε χειραγωγούν και να αποδεκατίζουν . Με παραστατικό τρόπο , χωρίς όμως ίχνος μελό , η συγγραφέας αναδεικνύει με ένταση την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση σε όλες τις πτυχές , παρουσιάζοντας μια υπόθεση με πρόσωπα της διπλανής πόρτας . Καταγράφει ρεαλιστικά την ιστορία της κακοποιημένης και ταλαιπωρημένης Δανάης , σε παράλληλη διάσταση με ιστορίες άλλων προσώπων του δράματος που καταδεικνύουν περίτρανα ένα σημείο . Δυστυχώς , όσο και να έχουν προοδεύσει οι κοινωνίες η βία, το bullying, το trafficking και ο ρατσισμός κάθε είδους ,κατοικούν ανάμεσα μας . Όμως , για να μην υπάρχουν άλλα θύματα , τέτοια βιβλία τα οποία είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας, μας υπενθυμίζουν πως η σιωπή δεν είναι χρυσός . Είναι συνενοχή , κάλυψη , συναυτουργία . Όπως επίσης το να είσαι θύμα δεν είναι ντροπή . Οφείλεις στην ψυχή σου να παλέψεις , να τολμήσεις να μιλήσεις για να αποτινάξεις από πάνω σου αυτόν τον ασήκωτο ζυγό , του ανθρώπου που σε καταδυναστεύει .
Στις πρώτες σελίδες του νομίζεις πως κρατάς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο δράση . Όσο προχωρά , αντιλαμβάνεσαι πως τα πράγματα παίρνουν πολύπλοκες διαστάσεις . Στη φαρέτρα της Ψαρρά υπάρχουν πολλά σημεία αγωνίας και ανατροπών που σε κρατάνε σε εγρήγορση . Στην αρχή κάθε κεφαλαίου η συγγραφέας επέλεξε εύστοχα κάποια χωρία με στίχους ποιητών και αποφθέγματα σοφίας, τα οποία άμεσα σχετίζονται με όσα διαδραματίζονται στις σελίδες του .
Η γραφή της είναι απλή , ωστόσο έχει φωνή που τσακίζει , γιατί μιλά έντονα στην ψυχή σου . Το Δράμα της Δανάης αποτυπώνεται με φοβερή αληθοφάνεια και συγκλονίζει . Παράλληλα , ο πόνος αυτής της τραγικής γυναίκας γίνεται έκκληση για να πάψουν οι κοινωνίες να καλύπτουν ανομολόγητα εγκλήματα κατά ψυχών . Βροντερή έκκληση σε όλους εμάς να απλώσουμε χέρι βοήθειας σε αυτές τις γυναίκες που έχουν ξεχάσει την ομορφιά της ζωής , που έχουν απολέσει κάθε έννοια ευτυχίας και ουσιαστικά πεθαίνουν κάθε μέρα . Η Ψαρρά με την διεισδυτική ψυχογράφηση των ηρώων , απέδειξε πως δούλεψε πολύ το βιβλίο της παραδίδοντας ένα κοινωνικό μυθιστόρημα τόσο μα τόσο σαρωτικό . Δυνατή γροθιά στο στομάχι για όλους μας , όμως πέρα για πέρα αληθινό .
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στα συναισθήματα που γέννησε σε μένα το "Δικαίωμα μου ". Αντιλαμβάνεστε σίγουρα πως είναι σκληρό αυτό το μυθιστόρημα, γιατί οργίζεσαι με τα αρρωστημένα μυαλά κάποιων , συμπάσχεις με τα βασανιστήρια άλλων αλλά και νιώθεις απέχθεια . Απέχθεια για τους εγκληματίες αλλά και για τους όχι δυστυχώς λίγους αριθμητικά που κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στις κραυγές βοήθειας όσων υποφέρουν .
Από τις πρώτες σελίδες η πλοκή έχει ενδιαφέρον ,το οποίο σε κεντρίζει σε όλη την διάρκεια της ανάγνωσης . Θα διακρίνετε την σφιχτή πλοκή , καθώς δεν συναντάμε ανούσιες περιγραφές παρά μόνο εξελίξεις στα γεγονότα .
Στα πολύ θετικά σημεία του βιβλίου , σημείωσα το πώς χειρίστηκε η συγγραφέας την υπόθεση από την αρχή ως το τέλος . Με κάθε αξιοπρέπεια , αποτίοντας φόρο τιμής σε κάθε είδους θύμα. Ειδικότερα , ενθουσιάστηκα με το πως η Ψαρρά επέλεξε να τερματίσει την ιστορία . Με συγκίνησε η Δανάη και το μεγαλείο της ψυχής της που επέδειξε . Τέτοιοι άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω αλλά παλεύουν αγόγγυστα πάρα τα όσα μαρτυρικά υπέμειναν είναι φάροι .
Αισιόδοξο να υπάρχουν φάροι να ρίχνουν άπλετο φως σ’ όλα τα σκοτάδια μας . Τους έχουμε ανάγκη .
Βαθμολογία :9,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου