ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο "ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ", Γιάννης Κυζιρόπουλος, εκδόσεις ΠΝΟΗ, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΝΑΤΣΗ!

Αν και ήμουν από τα άτομα που πίστευα ακράδαντα πως έχοντας διαβάσει αρκετά δυστοπικα βιβλία δεν θα έχω να βρω κάτι διαφορετικό πλέον, ο Γιάννης Κυζιροπουλος με το βιβλίο του "ΣΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΘΛΙΨΗΣ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ, ήρθε με έναν νέο αέρα να με διαψεύσει και να με παγιδεύσει στις σελίδες του. Το μαγικό με αυτό το βιβλίο είναι ότι σε ταξιδεύει σε έναν κόσμο γνώριμο μεν για σένα καθώς γυρνάς σε γνωστούς δρόμους και γειτονιές, άγνωστο δε γιατί όλα όσα διαδραματίζονται είναι σαν ένα κακό όνειρο που απειλεί να σε κατασπαράξει. 

Εμπνευσμένος στην τρυφερή ηλικία της εφηβείας τη φράση του Van Gogh, «The sadness will last forever», μια φράση που τον στοίχειωσε για πάντα, ο συγγραφέας πήρε την απόφαση να μοιραστεί μαζί μας τις ανησυχίες του προσκαλώντας μας να αντικρίσουμε παρέα τις αλήθειες που κρύβονται στις παρυφές του. Μάλιστα κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη την έκβαση της ιστορίας του, δίνει φτερά στην φαντασία του δημιουργώντας αρκετές φορές βάναυσες και ακραίες περιγραφές, επιβάλλοντας στους αναγνώστες να ζήσουν τον πόνο της απόλυτης κατάρρευσης μαζί με τους ήρωες του. Μέσα από έντονους αφηγηματικούς παραλληλισμούς, και χρησιμοποιώντας συνάμα τον δικό του στυλ γραφής που τον χαρακτηρίζει, αγγίζει την ψυχή μας.

Μια χώρα βυθισμένη στην ανέχεια και στην πείνα. Ένα σύστημα που έχει καταρρεύσει και άνθρωποι που όσα ζουν είναι συνέπεια των πράξεων τους. Ο Ιάσονας σε ένα ταξίδι επιβίωσης χάνει τους φίλους του. Η εκδίκηση σε συνάρτηση με τον πόνο της απώλειας θα γίνουν ο σκοπός του να συνεχίσει. Μέσα από τα δύσκολα θα βγει πιο δυνατός και θα παλέψει μέσα από ένα ταξίδι αυτογνωσίας για να βρει και πάλι το δρόμο για την ευτυχία. Η ιστορία μάς ταξιδεύει με την πρωτόπρόσωπη αφήγηση του κεντρικού χαρακτήρα του Ιάσωνα, σε πιο ρεαλιστική έκβαση, δίνοντας παράλληλα την δυνατότητα στον κάθε αναγνώστη να αντιληφθεί την δικιά του αλήθεια μέσα από τον αντικατοπτρισμό του έργου στην ψυχή του. Οφείλω να ομολογήσω πως ο Γιάννης χρησιμοποιεί την γραφή του με τέτοιον τρόπο που σου δίνει την αίσθηση ότι ξεγυμνώνει τις ψυχές και, παράλληλα, εξηγεί την αφήγησή του δημιουργώντας στον αναγνώστη τροφή για σκέψη.

Δεν πρόκειται για ένα εύκολο έργο και ο συγγραφέας ανεβάζει τον πήχη της δυσκολίας, καθώς όπως βλέπουμε πραγματεύεται εκτός από την απώλεια και τον πόνο που αυτή προκαλεί, τις κοινωνικές ανισότητες, τη μάχη της καθημερινής επιβίωσης, την ίδια τη ζωή και κάθε τραγική έκφανσή της. Δίνοντας έμφαση στην ωμότητα της ανθρώπινης φύσης, και τον τρόπο με την οποία αυτή εκφράζεται όταν το άτομο δεν είναι αναγκασμένο να ακολουθεί τους κανόνες του «πολιτισμού» στον οποίο ανήκει. 

Παρατηρώντας την θεματική δομή του βιβλίου τράβηξε την προσοχή μου ότι έχει παντρέψει εύστοχα ένα στυλ ρεπορτάζ και μυθοπλασίας, δίνοντας με τον τρόπο αυτό στον αναγνώστη το σφυγμό της εποχής και ταυτόχρονα το έναυσμα, το ερέθισμα, να προβληματιστεί και να αναζητήσει τις δικές του επιλογές και αποφάσεις. Είναι η αλληγορία η οποία περικλείει την ουσία του βιβλίου. Και τελικά πόσο εφικτό είναι να ξεφύγει κανείς από τη μοίρα του αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό, ή για την ακρίβεια, από αυτό που «τον έκαναν» να είναι; Άραγε οι ζωές μας, μπορούν να μάς ανήκουν πραγματικά όταν η «ελεύθερη βούληση» είναι, ίσως, μια ψευδαίσθηση μονάχα; 

Το γεγονός ότι ο συγγραφέας τολμά να γράψει νατουραλιστικά και συμβολιστικά, σε αρκετά σημεία μου έδωσε έντονα την γεύση μιας πολύ ώριμης και ορθολογικής τρόπου σκέψης. Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Μια ιστορία με καταιγιστική πλοκή, ήρωες που σε ξαφνιάζει το βάθος των συναισθημάτων τους, ανατροπές, μυστήριο, αναζητήσεις και, στο τέλος, η κάθαρση.