ΚΡΙΤΙΚΗ για το βιβλίο «ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ», Μαρίας Παναγοπούλου, εκδόσεις Ψυχογιός! Με την ματιά της ΕΥΑΣ ΜΑΡΑΚΗ!

Τίτλος ευρηματικός, ωραίο εξώφυλλο και αληθινή ιστορία είναι κάποια από τα στοιχεία που θα κεντρίσουν τον αναγνώστη για να διαβάσει το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Παναγοπούλου. Άλλωστε και όλοι μας, με το που βλέπουμε την λέξη απωθημένα συνειρμικά σίγουρα θα ταξιδέψουμε κάπου. Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ένας μεγάλος έρωτας ανάμεσα σε γόνο επιχειρηματικής οικογένειας και σε μια απλή κοπέλα υπάλληλο του πρωταγωνιστεί σε συνδυασμό με μια τοξική αδερφή που  καταφέρνει να τον τινάξει στον αέρα κυριολεκτικά στα σκαλιά της εκκλησίας. Ξεχνιέται όμως ο σαρωτικός έρωτας μετά από χρόνια; Ή πάντα η θύμηση του λαβώνει την καρδιά σου; Καταφέρνεις να προχωρήσεις τη ζωή σου νιώθοντας ευτυχισμένος;

Ειλικρινά πρόκειται για ένα θέμα που πάντα αγαπιέται κι που ο τρόπος που αναδεικνύεται από την συγγραφέα είναι δυναμικός. Η ιστορία είναι αληθινή, έντονη και συναρπάζει καθώς έχει γεγονότα που ρέουν και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Η Παναγοπούλου δένει δεξιοτεχνικά το παρόν με το παρελθόν και οι ήρωες είναι έντονοι και προκαλούν στον αναγνώστη ποικίλα συναισθήματα. Σε κάποια σημεία αισθάνθηκα την μυθοπλασία να χτυπά έντονα την πόρτα καθώς μου φάνηκαν κάποιες συμπτώσεις λίγο τραβηγμένες, ωστόσο σε δεύτερη σκέψη κατάλαβα πως η ζωή στήνει τα καλύτερα σενάρια που μας εκπλήσσουν και μας σοκάρουν. Οι αποκαλύψεις καθώς η ιστορία προχωρά είναι συγκλονιστικές και σε βάζουν σε σκέψεις για το που μπορεί να φτάσει ένας τοξικός άνθρωπος.

Κάποιοι δεν έχουν όρια. Είναι παρεμβατικοί και δε διστάζουν να εμπλέκονται παντού γιατί θέλουν να ελέγχουν όσους είναι γύρω τους. Οι χειριστικοί άνθρωποι αργούν να φανερωθούν αλλά κάποια στιγμή αυτό θα γίνει και βλέπεις μπροστά σου έκπληκτος πόσο αλλάζουν και τι μένος βγάζουν. Το βιβλίο, λοιπόν, εξετάζει ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα που πάντα μας απασχολεί. Τους τοξικούς ανθρώπους  που είναι αγκάθι για τις σχέσεις καθώς και τα απωθημένα που χαράζουν τις ψυχές και που μετά από αυτά δεν θα είσαι ποτέ όπως ήσουν.

Η Παναγοπούλου με λόγο άμεσο και στρωτό στήνει μια ερωτική παθιάρικη ιστορία που συναρπάζει και εξελίσσεται σε δύο χρόνους, βάζοντας στο θεματικό της κέντρο την αληθινή διάσταση των ανθρώπινων σχέσεων. Έχουν τρωτά σημεία, πρόσωπα και καταστάσεις εμπόδια και κυρίως μεγάλη ανηφόρα να διαβούν. Φέρεται σε όλους τους ήρωες της με σεβασμό, χωρίς ωστόσο να τους ωραιοποιεί και δεν χρησιμοποιεί συγγραφικά τσιτάτα για να προκαλέσει το συναίσθημα. Η γραφή της παρουσιάζει μια αληθινή ιστορία με παραστατικότητα δίνοντας της έτσι το όχημα να αγαπηθεί από τους αναγνώστες.

Σε πολλά πράγματα που έχουν να κάνουν με τις πράξεις των ηρώων ήμουν ολότελα αντίθετη. Όμως, σημασία έχει πως όλα αυτά έχουν συμβεί αλλά και θα συμβούν και πως ο συγγραφέας δεν παρεμβαίνει στο ρου της ιστορίας απλά δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να προβληματιστεί για το βάθος του μυαλού. Άλλωστε, αυτό είναι δαιδαλώδες και ποτέ δεν παύει να μας σοκάρει, όπως το κάνει αναπάντεχα και η ίδια η ζωή!!!