Ο Μαρκογιαννάκης ανήκει σε εκείνη τη γενιά συγγραφέων που υπηρετούν την αστυνομική λογοτεχνία με αφοσίωση και συνέπεια. Τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από καλοδουλεμένες πλοκές, προσεγμένη αφήγηση και έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου, χωρίς υπερβολές και τεχνητές εντυπωσιακές κορυφώσεις. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει το δικό του, πιστό αναγνωστικό κοινό, γιατί κάθε έργο του αποτελεί εγγύηση μιας ιστορίας που σέβεται τη λογική του είδους και την ανάγκη του αναγνώστη για σασπένς και ανατροπές.
Στο νέο του βιβλίο, το έγκλημα μπλέκεται με τη λογοτεχνία με έναν τρόπο ιδιαίτερα ευρηματικό. Ο αστυνόμος Μάρκου βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σειρά αποτρόπαιων δολοφονιών, φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους, που όμως προκαλούν πανικό στην αστυνομία και πιέζουν τις αρχές να κινηθούν γρήγορα. Η έρευνα φέρνει στο δρόμο του τον Κωνσταντίνο Μανιά, έναν αστυνόμο που ο Μάρκου αναγκάζεται να δεχτεί ως συνεργάτη του, παρά τις επιφυλάξεις του. Την ίδια στιγμή, η profiler Ρουμπίνη Γαετάνου, αν και θα μπορούσε να δώσει πολύτιμες απαντήσεις, παραμένει απόμακρη, με τις σχέσεις τους να είναι τεταμένες.
Στον αντίποδα της αγχωτικής και απαιτητικής έρευνας, μια λέσχη αστυνομικής λογοτεχνίας αποτελεί μια ιδιότυπη διέξοδο για τον Μάρκου. Εκεί συναντά ανθρώπους που μοιράζονται το πάθος του για τα αστυνομικά βιβλία, όπως τον πρόεδρο Ορέστη Αλεξίου, έναν αφοσιωμένο λάτρη του είδους, αλλά και μέλη με πιο δύστροπη στάση, όπως η Αγγελική Ορφανού και η εκκεντρική Ασπασία Δαμίγου. Οι συζητήσεις τους για το έγκλημα στη λογοτεχνία μοιάζουν αθώες, μέχρι τη στιγμή που ο Μάρκου κάνει μια ανατριχιαστική ανακάλυψη: οι φόνοι ακολουθούν μια συγκεκριμένη αλληλουχία, αντιστοιχώντας στη σειρά με την οποία είναι τοποθετημένα τα βιβλία στη δική του βιβλιοθήκη. Ξαφνικά, η υπόθεση παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή. Ο δολοφόνος φαίνεται να παίζει μαζί του, να τον προκαλεί και να κρύβεται μέσα στον δικό του κύκλο.
Ο Μαρκογιαννάκης, με αφηγηματική δεινότητα που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της Άγκαθα Κρίστι, δημιουργεί έναν περίτεχνο λαβύρινθο γεμάτο ψεύτικα ίχνη, κρυμμένες συνδέσεις και αμφιλεγόμενους χαρακτήρες. Η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο αποπνικτική καθώς οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και κάθε απόπειρα κατανόησης του μοτίβου του δολοφόνου οδηγεί σε νέα αδιέξοδα. Οι ύποπτοι μοιάζουν άλλοτε ένοχοι και άλλοτε αθώοι, οι πληροφορίες μπλέκονται και τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Η ιστορία είναι ένας διαρκής γρίφος, που κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα.
«Ο δολοφόνος στις σελίδες» είναι ένα καθηλωτικό whodunit που παίζει με τη σκέψη και τις προσδοκίες του αναγνώστη. Με απλή, ακριβή πρόζα, δυναμικούς διαλόγους και μια υπόθεση που δεν κάνει καμία παραχώρηση στη συμβατικότητα, ο Μαρκογιαννάκης αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ξέρει να στήνει ευφυείς και συναρπαστικές ιστορίες. Το βιβλίο δεν είναι μόνο ένα αστυνομικό μυστήριο, αλλά και ένας φόρος τιμής στη λογοτεχνία του είδους, γεμάτο αναφορές σε κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς όπως η Άγκαθα Κρίστι, ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, η Φρεντ Βαργκάς και ο Πέτρος Μάρκαρης.
Η αφήγηση κινείται με ρυθμό μετρονόμου, χωρίς περιττές φλυαρίες, και κάθε αποκάλυψη έρχεται με μαθηματική ακρίβεια για να συμπληρώσει το παζλ. Οι χαρακτήρες είναι ολοκληρωμένοι, ρεαλιστικοί, και οι μεταξύ τους σχέσεις αντανακλούν κοινωνικές δυναμικές που κάνουν το βιβλίο ακόμα πιο αληθοφανές. Το φινάλε δίνει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, κλείνοντας την ιστορία με τρόπο ικανοποιητικό αλλά και ανατρεπτικό.
«Ο δολοφόνος στις σελίδες» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που δεν διαβάζεται απλώς—καταναλώνεται με πάθος. Από την πρώτη κιόλας σελίδα, ο αναγνώστης παρασύρεται σε ένα παιχνίδι αναζητήσεων, ενδείξεων και παγίδων, μέχρι να φτάσει στο τέλος, έχοντας απολαύσει μια εμπειρία γεμάτη ένταση, σασπένς και πνευματική πρόκληση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου