ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "Το δάκρυ της Μάντισσας", Γιώτα Γουβέλη, εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, με την ματιά της ΕΥΑΣ ΝΑΤΣΗ

Μεσα από μια γραφή που ελίσσεται συνεχώς, η κα. Γουβέλη μαγεύει μπαίνοντας βαθιά στον παλμό των χαρακτήρων του βιβλίου της, εισβάλοντας στον ψυχικό τους κόσμο και μέσα από την γλαφυρή γραφή της ξετυλίγει μια θρυλική υπόθεση πάθους και φονικού, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. «Το δάκρυ της μάντισσας» είναι ένα κοινωνικό ιστορικό μυθιστόρημα που υμνει τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο. Η αγάπη κυριαρχεί, δεσμεύει, υποδουλώνει, καταστρέφει, πονά,μα πάνω από όλα γίνεται η κινητήρια δύναμη της ζωής. 

Ταξιδεύοντας από την Αθηναϊκή κοινωνία στα χρόνια του Όθωνα, σε μια κομβική στιγμή της ελληνικής περιόδου, κατά την οποία η χώρα έχει επηρεαστεί κατά πολύ από την Οθωμανικές αντιλήψεις, η συγγραφέας κάνει μια απίστευτη αναπαράσταση της μεταβολής σε μια κοινωνία με νέο ευρωπαϊκό αέρα! Παράλληλα την ίδια χρονική περίοδο, ενώ ο Όθωνας και η Αμαλία έκαναν διθυραμβικές αλλαγές στην πρωτεύουσα, βλέπουμε την ελληνική επαρχία και τον τρόπο ζωής εκεί, με τις αντιλήψεις τους και τα ήθη που πραγματικά διανύουν μια μάχη να συμβαδίσουν με τα νέα δεδομένα. Με τις αντιλήψεις της επαρχίας εκείνης της περιόδου, η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να είναι κάτω από την επίβλεψη και προστασία του άντρα και φυσικά δεν μπορεί να εργάζεται μα ούτε και να κυκλοφορεί ελευθέρα μόνη της. Και φυσικά αν κάποια τολμά να υπερβεί τον κανόνα είναι δακτυλοδεικτούμενη.

Σε ένα τέτοιο χωριό συναντάμε τον Νάσο, έναν αρρενωπό και πραγματικά αξιοθαύμαστο για την εποχή χαρακτήρα, που όλες οι γυναίκες ζηλεύουν να έχουν ως σύζυγο και προστάτη τους. Αυτός ο άντρας μάγεψε την δασκάλα μας, η οποία με την αρετή και την ευγένεια της τολμά να κάνει την μικρή επανάσταση της και να περάσει σιγά σιγά από τις παλιομοδίτικες ιδέες της επαρχίας την δικιά της Ευρωπαϊκή ανατροφή. Μέσα στην όλη μάχη που δίνει ώστε να καταφέρει να αλλάξει την αντίληψη πως τα κορίτσια δεν έχουν καμιά θέση στα σχολεία, και παράλληλα να επιβιώσει σε μια οικογένεια που την φιλοξένει μα η κάθε της κίνηση είναι υπό την αυστηρή επίβλεψη της οικοδέσποινας, η ηρωίδα μας θα ερωτευτεί παράφορα τον Νάσο και θα παλέψει για την αγάπη της. Είναι όμως εφικτό να στερεώσει μια αγάπη που είναι ήδη καταδικασμένη από την μοίρα και μας το προκαθορίζει με το δάκρυ της και η Μαντισσα;

Η δασκάλα μας η Αννα από την μία και η Μαρίτσα από την άλλη, δυο γυναίκες με πάθος για ζωή, που θα προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια να καταφέρουν το ακατόρθωτο. Θα τολμήσουν να πάνε κόντρα στα κοινωνικά δεσμά για να κατακτήσουν θέλω τους! Όμως η μοίρα… αχ αυτή η προδιαγραμμένη μοίρα… Αυτή είναι που έχει γράψει ήδη την πορεία των ανθρώπων και όπως λέει το ρητό "Ότι γράφει δεν ξεγράφει"! Η μήπως όχι; Να υπάρχει άραγε τρόπος να αλλάξεις τα ΓΡΑΜΜΈΝΑ; 

Λάθη, πάθη, χαρακτήρες που παλεύουν να υποτάξουν τα κοινωνικά δεσμά, και να αντιμετωπίσουν τα χτυπήματα της μοίρας. Μια Ελλάδα του 19ου αιώνα που έτσι ακριβώς όπως σε αυτό το χωριό της Ρούμελης που διαδραματίζεται η ιστορία μας, παλεύει να ανασυνταχτεί με τα νέα δεδομένα. 

Για άλλη μια φορά, θαύμασα την γραφή της κυρίας Γουβέλη. Διαπιστώνεις πως με περισσή υπομονή έχει σταθεί πάνω στις πληγές των ηρώων της, αγκαλιάζει τις αδυναμίες τους, και συμπαραστέκεται στους φόβους και τις ενοχές τους. Και το πιο σημαντικό, καταφέρνει να περάσει στους αναγνώστες όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα που διακατέχουν και τους ήρωες της. Χωρίς περιττές αναλύσεις και άσκοπες περιγραφές μας ταξίδεψε σε εκείνη την εποχή και στην ψυχολογία των ανθρώπων αυτών. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να βυθίζεται σε σκέψεις και σε έντονα συναισθήματα. Ζητούσα απεγνωσμένα την λύτρωση και την δικαίωση για τους ήρωες μου. 

Το Δάκρυ της Μάντισσας είναι ένα εθιστικό μυθιστόρημα που δεν θες να αφήσεις από τα χέρια σου!