Πρώτη φορά διαβάζω μυθιστόρημα του
Κ.Αθανασιάδη και είναι από τις λίγες φορές που ομολογουμένως σε ένα βιβλίο με
παρέσυρε στο μέγιστο βαθμό η γραφή. Μια λυρική και ταυτόχρονα τρυφερή
λογοτεχνία που χαίρεσαι να έρχεσαι σε επαφή και νιώθεις πως μελετάς το εύρος
και τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Ο συγγραφέας είναι πραγματικά αυτό που θα
χαρακτηρίζαμε λογοτέχνης και η δεξιοτεχνία της γραφής του ανίκητο όπλο στη
φαρέτρα για να λαβώσει τους βιβλιολάτρεις. Σίγουρα, διαβάζοντάς το εκτός από
την όμορφη συντροφιά που σου κρατά προκαλώντας τη συγκίνηση σου με την ιστορία
του, θα θυμάσαι μετά από καιρό την λυρικότητα και την αψεγάδιαστη και
προσεγμένη χρήση της κάθε λέξης.
Στην αρχή το μυθιστόρημα κινείται σε αργούς
ρυθμούς. Υπάρχουν μακροσκελείς περιγραφές και ο Αθανασιάδης διεισδύει
λεπτομερειακά στον ψυχικό κόσμο των ηρώων. Όμως, σιγά σιγά συνηθίζεις τον τρόπο
γραφής και λατρεύεις τις λέξεις που σου μεταφέρουν νοερά και απλόχερα εικόνες.
Στην πορεία τα γεγονότα καθηλώνουν με την αγωνία τους και στο τέλος γίνονται
αποκαλύψεις. Θαρρείς πως βλέπεις αρχαία τραγωδία και τα πρόσωπα του δράματος
λυτρώνονται. Μαζί τους και εσύ ο αναγνώστης. Γίνεσαι ένα με την κάθαρση.
Ηρεμείς. Συγκινείσαι. Η ψυχή σου γεμίζει συναισθήματα. Με εξέπληξε πολύ το
φινάλε της ιστορίας. Απρόοπτο και συνάμα τόσο δυνατό και ναι...θα πρόσθετα και
δίκαιο.
Δεν πρόκεται σε καμία περίπτωση για ένα
μυθιστόρημα που το "ξεπετάς εύκολα" , όπως χαρακτηριστικά λένε σαν
έκφραση οι αναγνώστες. Σε κερδίζει πρωτίστως ο λογοτεχνικός του λόγος .Δηλώνω
εκστασιασμένη μαζί του. Διαβάζεται απνευστί . Η μέλισσα όταν τσιμπά , πονάς. Σ
αυτήν αφεθείτε..τούτο το τσίμπημα θα είναι γλυκό.
Βαθμολογία:9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου