ΑΠΟΨΗ για το βιβλίο "Ο ΣΚΛΑΒΟΣ", Σίνγκερ , εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, με την ματια της LENA TSD

Στα παγωμένα σκηνικά της Βόρειας Πολωνίας, νύχτες στο Φαλακρό Βουνό ξυπνούν δαίμονες, μάγισσες, ξωτικά και φυσικά την Μπαμπα Γιαγκα, σε μια εξωτερίκευση των σκέψεων του Ιακώβ. 

Ο χρόνος υπολογίζεται με τις αλλαγές της φύσης, όπως στην Λίθινη Εποχή, ασκητικές μορφές της Βυζαντινής Τέχνης της ΒΑ Ευρώπης, το μαύρο ψωμι των φτωχών προ ανακαλυψης των ωφελειών του από τους διατροφολόγους, ένας Κόμης σύμβολο της εξουσίας για τους δουλοπάροικους, παγανιστικά έθιμα που ακόμη σιγοψυθιριζουν, εμμονή τήρηση των εβραϊκών νόμων και αυτοτιμωρια, ένα χωριό των Τρελών (η των Τυφλών), η άγρια φύση των Στροφών, ένας δαίμονας που μπήκε στο παιδί σταλμενος από τους Καλούς. Οι Εβραίοι, ακόμη και πάνω από μισό αιώνα από δημιουργίας του Ισραήλ ακόμη νιώθουν στις πλάτες τους τα μαστίγια των Αιγυπτίων. Την ατέλειωτη δίψα της ερημου. Τα φονικά βλέμματα των Ναζί. Η αιώνια μοίρα του περιούσιου λαού του Θεού. Η σκλαβιά, εξωτερική κι εσωτερική. Φέτος στην ξενιτιά γιε της σκλαβιάς. Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ, γιε της ελευθεριας.
Συγκλονιστικό. Όπως όλα του Σίνγκερ (μάλλον καμία σχέση με τις ραπτομηχανές...😆).