Το χέρι της γυναίκας απλώθηκε με δυσκολία προς το μέρος της γιατρού. Προσπαθούσε να πιάσει το τηλέφωνο με χέρια που τρέμουν. Κάθε κίνηση ένας αγώνας! Δεν τα κατάφερνε. Η αναπνοή έβγαινε με δυσκολία απ' τα ταλαιπωρημένα της πνευμόνια. Πνιγόταν... Πόσες ανάσες; Αναρωτιόταν! Πόσες ανάσες μου απομένουν; Οι στιγμές της σ' αυτόν τον κόσμο, έφταναν στο τέλος τους. Το ένιωθε. Όπως και την παρουσία του εκεί, στο δωμάτιο της. Της είχε ψιθυρίσει πως την περιμένει κι εκείνη του χαμογέλασε. Μόνο μια χάρη του ζήτησε. Να προλάβει να αποχαιρετήσει τα παιδιά και τα εγγόνια της, να κρατήσει την εικόνα τους, πριν την πάρει μαζί του.
Η γιατρός, κάλεσε την οικογένεια της με βιντεοκλήση. Στα πρόσωπα τους ζωγραφισμένη η αγωνία και ο τρόμος. Με φωνή σπασμένη τους εξήγησε την τελευταία της επιθυμία. Έστρεψε το τηλέφωνο προς την ανήμπορη γυναίκα κι άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι απ' τα μάτια της.
Για λίγο δεν μιλούσε κανείς... Πως να εκφράσεις τον πόνο με λέξεις; Τι να πρωτοπείς όταν ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο; Ποιες λέξεις να βρεις για να αγγίξουν την ψυχή του αφού σου απαγορεύεται το χάδι;
Η γυναίκα, με τη λιγοστή δύναμη που της είχε απομείνει έκαμψε τα χείλη της σ'ένα χαμόγελο. Δεν ήθελε να την θυμούνται δακρυσμένη. Τους ζήτησε να προσέχουν και τους υποσχέθηκε να τους προσέχει κι εκείνη από ψηλά. Τους ψέλλισε σ' αγαπώ, σε κάθε έναν ξεχωριστά, φυλακίζοντας στο μυαλό της τα πρόσωπά τους.
Η γιατρός προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμη, να μην πάλλεται το χέρι της έτσι όπως παλλόταν ανεξέλεγκτα η καρδιά της όλην αυτή την ώρα. Οι άνθρωποι αυτοί της ήταν άγνωστοι κι όμως τους ένιωθε δικούς της. Βίωνε μαζί τους την απώλεια, τον πόνο, τον θάνατο. Γινόταν εκείνη ο ενδιάμεσος κρίκος στο τελευταίο, σπαρακτικό αντίο. Όσες φορές κι αν το είχε κάνει τις τελευταίες μέρες, το συναίσθημα ήταν πάντα το ίδιο. Ο “αποχαιρετιστήριος κατάλογος”, όπως τον είχε ονομάσει μεγάλωνε διαρκώς.
Τα πρόσωπα στην άλλη πλευρά της οθόνης, βουβά. Από μπροστά τους περνούν εικόνες με την αγαπημένη τους μητέρα και γιαγιά να τους κανακεύει. Οι μυρωδιές των αναμνήσεων όταν τους ετοίμαζε του κόσμου τις λιχουδιές φτάνουν στην μύτη τους. Την βλέπουν ν' ανοίγει την αγκαλιά της για να χωθούν μέσα,να τους παρηγορεί όταν είναι λυπημένοι, όπως προσπαθεί να κάνει και την ύστατη αυτή ώρα. Στα μάτια τους μπροστά, μέσα από το χαμόγελό της ζωγραφίζεται η εικόνα της αγάπης με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και τώρα το ουράνιο τόξο αλλάζει χρώμα. Γίνεται μουντό, γκρι. Αλλάζει χρώμα και σκουραίνει μέχρι το μαύρο να κρύψει όλα τα φωτεινά του χρώματα. Το μαύρο του θανάτου την παίρνει τώρα αγκαλιά. Εκείνοι δεν μπορούν. Δεν μπορούν να της χαϊδέψουν τα μαλλιά, να της δώσουν ένα τελευταίο φιλί, να κρυφτούν στην αγκαλιά της... Δεν έχουν το δικαίωμα να βρεθούν εκεί και μια άψυχη οθόνη είναι αυτή που προσπαθεί να γίνει η γέφυρα που θα ενώσει τις τελευταίες τους στιγμές.
Αφιερώστε μόνο ένα λεπτό για να ζήσετε αυτή την στιγμή. Θα το αντέχατε; Δεν μπορούμε καν να σκεφτούμε πως θα ένιωθε η γιατρός ή τα πρόσωπα πίσω από την οθόνη αποχαιρετώντας με αυτό τον τραγικό τρόπο τον άνθρωπό τους. Πόσο μάλλον αν ήμασταν στην θέση αυτής της γυναίκας που έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή έχοντας μόνη της συντροφιά την ανάμνηση που της έδωσε η οθόνη,την γιατρό και τα δεκάδες σωληνάκια που προσπάθησαν μάταια να την κρατήσουν στη ζωή.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αν δεν θέλουμε να γίνουμε εμείς και οι αγαπημένοι μας πρωταγωνιστές σε μια παρόμοια ιστορία,έχουμε χρέος να λάβουμε μέτρα.
“ Μένουμε σπίτι.Χαρίζουμε ζωή.”
Όλοι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας είναι αγαπημένα πρόσωπα κάποιου.Ας βοηθήσουμε να μην ζήσει κανείς αυτές τις στιγμές.
(Η ιστορία του άρθρου είναι εμπνευσμένη από τις δηλώσεις της Ιταλίδας γιατρού Francesca Cortellaro, στο νοσοκομείο San Carlo Borromeo, στο Μιλάνο. Η ίδια δήλωσε στην ιταλική εφημερίδα Il Giornale. “Ξέρεις τι είναι πιο δραματικό; Να βλέπεις τους ασθενείς να πεθαίνουν μόνοι τους, να τους ακούς να παρακαλούν να αποχαιρετήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έχουν διαύγεια και δεν χάνουν τις αισθήσεις τους. Είναι σαν να πνίγονται, αλλά έχοντας όλο το χρόνο να το καταλάβουν.”
Περιέγραψε πως μια ετοιμοθάνατη γιαγιά πρόσφατα της ζήτησε να δει την εγγονή της. “Έβγαλα το τηλέφωνο, έκανα βίντεοκλήση κι έτσι κατάφεραν να πουν αντίο. Μέχρι στιγμής έχω μια μακρά λίστα βιντεοκλήσεων. Το αποκαλώ “ο αποχαιρετιστήριος κατάλογος”...)
Η γιατρός, κάλεσε την οικογένεια της με βιντεοκλήση. Στα πρόσωπα τους ζωγραφισμένη η αγωνία και ο τρόμος. Με φωνή σπασμένη τους εξήγησε την τελευταία της επιθυμία. Έστρεψε το τηλέφωνο προς την ανήμπορη γυναίκα κι άφησε τα δάκρυα να τρέξουν ποτάμι απ' τα μάτια της.
Για λίγο δεν μιλούσε κανείς... Πως να εκφράσεις τον πόνο με λέξεις; Τι να πρωτοπείς όταν ξέρεις πως είναι η τελευταία φορά που βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο; Ποιες λέξεις να βρεις για να αγγίξουν την ψυχή του αφού σου απαγορεύεται το χάδι;
Η γυναίκα, με τη λιγοστή δύναμη που της είχε απομείνει έκαμψε τα χείλη της σ'ένα χαμόγελο. Δεν ήθελε να την θυμούνται δακρυσμένη. Τους ζήτησε να προσέχουν και τους υποσχέθηκε να τους προσέχει κι εκείνη από ψηλά. Τους ψέλλισε σ' αγαπώ, σε κάθε έναν ξεχωριστά, φυλακίζοντας στο μυαλό της τα πρόσωπά τους.
Η γιατρός προσπαθούσε να μείνει ψύχραιμη, να μην πάλλεται το χέρι της έτσι όπως παλλόταν ανεξέλεγκτα η καρδιά της όλην αυτή την ώρα. Οι άνθρωποι αυτοί της ήταν άγνωστοι κι όμως τους ένιωθε δικούς της. Βίωνε μαζί τους την απώλεια, τον πόνο, τον θάνατο. Γινόταν εκείνη ο ενδιάμεσος κρίκος στο τελευταίο, σπαρακτικό αντίο. Όσες φορές κι αν το είχε κάνει τις τελευταίες μέρες, το συναίσθημα ήταν πάντα το ίδιο. Ο “αποχαιρετιστήριος κατάλογος”, όπως τον είχε ονομάσει μεγάλωνε διαρκώς.
Τα πρόσωπα στην άλλη πλευρά της οθόνης, βουβά. Από μπροστά τους περνούν εικόνες με την αγαπημένη τους μητέρα και γιαγιά να τους κανακεύει. Οι μυρωδιές των αναμνήσεων όταν τους ετοίμαζε του κόσμου τις λιχουδιές φτάνουν στην μύτη τους. Την βλέπουν ν' ανοίγει την αγκαλιά της για να χωθούν μέσα,να τους παρηγορεί όταν είναι λυπημένοι, όπως προσπαθεί να κάνει και την ύστατη αυτή ώρα. Στα μάτια τους μπροστά, μέσα από το χαμόγελό της ζωγραφίζεται η εικόνα της αγάπης με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Και τώρα το ουράνιο τόξο αλλάζει χρώμα. Γίνεται μουντό, γκρι. Αλλάζει χρώμα και σκουραίνει μέχρι το μαύρο να κρύψει όλα τα φωτεινά του χρώματα. Το μαύρο του θανάτου την παίρνει τώρα αγκαλιά. Εκείνοι δεν μπορούν. Δεν μπορούν να της χαϊδέψουν τα μαλλιά, να της δώσουν ένα τελευταίο φιλί, να κρυφτούν στην αγκαλιά της... Δεν έχουν το δικαίωμα να βρεθούν εκεί και μια άψυχη οθόνη είναι αυτή που προσπαθεί να γίνει η γέφυρα που θα ενώσει τις τελευταίες τους στιγμές.
Αφιερώστε μόνο ένα λεπτό για να ζήσετε αυτή την στιγμή. Θα το αντέχατε; Δεν μπορούμε καν να σκεφτούμε πως θα ένιωθε η γιατρός ή τα πρόσωπα πίσω από την οθόνη αποχαιρετώντας με αυτό τον τραγικό τρόπο τον άνθρωπό τους. Πόσο μάλλον αν ήμασταν στην θέση αυτής της γυναίκας που έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή έχοντας μόνη της συντροφιά την ανάμνηση που της έδωσε η οθόνη,την γιατρό και τα δεκάδες σωληνάκια που προσπάθησαν μάταια να την κρατήσουν στη ζωή.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι αν δεν θέλουμε να γίνουμε εμείς και οι αγαπημένοι μας πρωταγωνιστές σε μια παρόμοια ιστορία,έχουμε χρέος να λάβουμε μέτρα.
“ Μένουμε σπίτι.Χαρίζουμε ζωή.”
Όλοι οι άνθρωποι που κυκλοφορούν γύρω μας είναι αγαπημένα πρόσωπα κάποιου.Ας βοηθήσουμε να μην ζήσει κανείς αυτές τις στιγμές.
(Η ιστορία του άρθρου είναι εμπνευσμένη από τις δηλώσεις της Ιταλίδας γιατρού Francesca Cortellaro, στο νοσοκομείο San Carlo Borromeo, στο Μιλάνο. Η ίδια δήλωσε στην ιταλική εφημερίδα Il Giornale. “Ξέρεις τι είναι πιο δραματικό; Να βλέπεις τους ασθενείς να πεθαίνουν μόνοι τους, να τους ακούς να παρακαλούν να αποχαιρετήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έχουν διαύγεια και δεν χάνουν τις αισθήσεις τους. Είναι σαν να πνίγονται, αλλά έχοντας όλο το χρόνο να το καταλάβουν.”
Περιέγραψε πως μια ετοιμοθάνατη γιαγιά πρόσφατα της ζήτησε να δει την εγγονή της. “Έβγαλα το τηλέφωνο, έκανα βίντεοκλήση κι έτσι κατάφεραν να πουν αντίο. Μέχρι στιγμής έχω μια μακρά λίστα βιντεοκλήσεων. Το αποκαλώ “ο αποχαιρετιστήριος κατάλογος”...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου