"ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ", Jacqueline de Romilly. Βιβλιοπρόταση απο την ΝΕΛΛΗ ΣΠΑΘΑΡΗ!

Αυτές τις μέρες σκέφτομαι όλους αυτούς τους ηλικιωμένους ανθρώπους που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην εντατική, μόνοι, μακριά από τους δικούς τους ανθρώπους και αναρωτιέμαι: τι σκέφτονται; Γιατί όσο δεν είναι διασωληνωμένοι, όσο βαριά κι αν είναι, σκέφτονται. Ίσως πιο πολύ από εμάς τους ανέμελους. Σίγουρα σκέφτονται το επέκεινα, τον φόβο του θανάτου.... Αλλά και το παρελθόν; Κι έτσι, μου ήρθε στο μυαλό ένα από τα πιο συγκινητικά βιβλία που έχω διαβάσει: Της Jacqueline de Romilly, Τα ρόδα της μοναξιάς. Έξι κεφάλαια, έξι αντικείμενα που προσπερνά καθημερινά χωρίς να τους δίνει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αλλά που σιγά-σιγά απελευθερώνουν αναμνήσεις μιας ζωής.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:" Αυτό το βιβλίο έγινε με αναμνήσεις και ονειροπολήματα: μιλά γι' αντικείμενα οικεία που το καθένα τους κουβαλά ίχνη της ζωής μου. Κανονικά, μόλις που τα παρατηρούμε. Τα έχουμε συνηθίσει, δεν τα προσέχουμε. Κάποιες φορές, όμως, καθώς στη διάρκεια μιας στιγμής προσηλωνόμαστε φευγαλέα σε κάτι, συμβαίνει να ξαναβρίσκουμε λίγες αναμνήσεις που με τα χρόνια είχαν συνδεθεί μ' αυτό. Πρόκειται για μια πολύ απλή και ιδιαίτερα ξεχωριστή εμπειρία. Θέλησα να επιχειρήσω μια περιγραφή της, χωρίς καθόλου να μεταποιήσω την αλήθεια που, μερικές φορές, είναι απλοϊκή και αφελής. Ας είναι: για μια φορά θέλησα να την πω όπως ήταν, χωρίς τίποτε να επινοήσω, χωρίς τίποτε να προσθέσω ή να διορθώσω. Θα έπρεπε, αναμφίβολα, να δικαιολογηθώ γι' αυτή μου την αδιακρισία, τέτοιες όμως εμπειρίες δεν έχουν νόημα παρά μόνο εάν αντανακλούν κάτι αυθεντικό και είναι σε θέση να συναντήσουν την ηχώ τους στους άλλους".