Το πρώτο μυθιστόρημα της Μαρίας Δαχτυλίδη «Το άνθος της Ιεριχούς» είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό που από την αρχή ως το τέλος κρατά τον αναγνώστη δέσμιο της αγωνίας και των εξελίξεων. Η Λυκίδα το 2002 συγκλονίζεται από την αιματηρή εξαφάνιση της δεκαπεντάχρονης Μίνας. Όλη η περιοχή είναι στο πόδι και όσοι ήταν στο περίγυρό της μπορεί να ξέρουν και να μην μιλούν ενώ κάποιοι είναι αδαείς. Σίγουρα η αστυνόμος Στρατόκους δεν θα το βάλει κάτω και όσα εμπόδια της βάζουν είτε από κύκλους καθωσπρέπει είτε από στόματα που μένουν ερμητικά κλειστά θα πασχίσει να τα παρακάμψει.
Το βιβλίο ξεκινά δυναμικά και στιγμή δεν κάνει κοιλιά. Ξεδιπλώνεται το κουβάρι βήμα βήμα και έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύψεις για πρόσωπα που σοκάρουν και τελικά με άμεσο αλλά και με έμμεσο τρόπο συνδέονται με την εξαφάνιση της Μίνας. Με λόγο που ρέει αβίαστα, δίνοντας ένταση και σασπένς στα γεγονότα συνθέτοντας το παζλ μιας εξαφάνισης που κρύβει μυστικά ένοχα από το παρελθόν, είναι ο ορισμός του page turner. Αυτά τα ανομολόγητα πάθη είναι που κινδυνεύουν να ανατινάξουν ζωές που εξαναγκάστηκαν λόγω συνθηκών σε συμβιβασμό αφήνοντας στην άκρη τα θέλω τους. Κάποιοι ήρωες παλεύουν με σθένος με τους δαίμονες τους δίνοντας μάχη και άλλοι δε διστάζουν για το όφελος τους να φτάσουν στα άκρα.
Το μυθιστόρημα θίγει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα για όλους μας που σχετίζεται με τους λόγους που η Μίνα εξαφανίστηκε. Κυριαρχεί διάχυτα το μοτίβο των ανθρώπων που ενώ είναι υπεράνω πάσης υποψίας τελικά είναι βουτηγμένοι στην ακολασία και στην ασυδοσία, ενώ παράλληλα με εύσχημο τρόπο η συγγραφέας θίγει τις αμαρτίες γονέων που παιδεύουν τα αθώα παιδιά τους. Όσο κορυφώνεται η αδρεναλίνη καθώς προχωρά η εξέλιξη της πλοκής η σκαπάνη της Στρατόκους και του βοηθού της φέρνει στο φως απαντήσεις που αποδεικνύουν περίτρανα πως η μικρή κοινωνία είναι διεφθαρμένη και κανείς δε δείχνει αυτό που αληθινά είναι. Στο τέλος υπάρχει κάθαρση που λυτρώνει τον αναγνώστη και ο αναγνώστης δεν μένει με ερωτήματα. Δεν υπάρχουν κενά και ασάφειες και η πλοκή αν και χόρεψε σε δυναμικούς ρυθμούς με καταστάσεις ανάμεσα σε Ελλάδα και Ελβετία είναι απόλυτα ρεαλιστική.
Ενώ είναι πολυπρόσωπο με χαρακτήρες διαφορετικούς μεταξύ τους η ηθογράφηση γίνεται με άμεσο τρόπο, καθώς τα πρόσωπα μέσω των πράξεων τους συστήνονται στον αναγνώστη και στους συνοδοιπόρους τους. Η σκιαγράφηση είναι βαθμιαία χωρίς ωστόσο να κουράζει καθώς η συγγραφέας επιλέγει να δίνει μεθοδικά στοιχεία που δίνουν ολοκληρωμένη διάσταση στους χαρακτήρες. Κατορθώνουν με τις πράξεις τους να σου γεννήσουν είτε θετικά είτε αρνητικά συναισθήματα και να κατανοήσεις την τραγικότητα κάποιων που η μοίρα ή ακόμα καλύτερα οι επιλογές τους δεν τους χαρίστηκαν. Ο άνθρωπος δεν παύει να είναι ένα ανεξήγητο ον με ορμές και μύχιες σκέψεις δυσερμήνευτες, οι οποίες δεν παύουν να σοκάρουν ακόμα και τον ίδιο. Ουσιαστικά, «Το άνθος της Ιεριχούς» παρόλο που είναι αστυνομικό μυθιστόρημα έχει έντονα κοινωνική χροιά, που είναι ωδή στον άνθρωπο και τον σκοτεινό του χαρακτήρα.
Βαθμολογία :9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου