Η παιδική ηλικία συνήθως ντύνεται με χρώματα. Την ανακαλούμε μέσα από γέλια, παιχνίδια, στιγμές φαινομενικής αθωότητας. Κι όμως, αν σκαλίσεις λίγο πιο βαθιά, θα δεις πως κάτω από τα φωτεινά στρώματα υπάρχει και σκοτάδι: φόβοι, σιωπές, μυστικά, οι πρώτες πληγές που χαράχτηκαν στη μνήμη και σημάδεψαν για πάντα. Ο Νίκος Αδάμ Βουδούρης, στο "Πολλών Ετών Αγόρι", επιλέγει να στραφεί σε εκείνη ακριβώς τη σκοτεινή πλευρά. Και να μας μιλήσει όχι για την «αθωότητα» όπως συνηθίζουμε να τη ρομαντικοποιούμε, αλλά για το φορτίο που κουβαλούν τα παιδιά, ιδίως τα αγόρια, από τα πρώτα τους χρόνια.
Γιατί το να γεννιέσαι αγόρι, συχνά, δεν είναι απλώς μια βιολογική συνθήκη. Είναι μια ταμπέλα. Μια ταμπέλα που γράφει «μην κλαις», «στάσου δυνατός», «προστάτευσε», «πάρε αποφάσεις». Μια ταμπέλα που βαραίνει από μικρός, πολύ πριν προλάβεις να καταλάβεις τι σημαίνει παιδί. Έτσι, κάποια αγόρια μεγαλώνουν βιαστικά, χάνουν την αθωότητα πριν προλάβουν να τη ζήσουν. Και όταν πια γίνονται άντρες, κουβαλούν μέσα τους εκείνο το παιδί που δεν πρόλαβε ποτέ να ανασάνει.
Ο Βουδούρης γράφει για εκείνα τα «πολλών ετών αγόρια» που έμαθαν από νωρίς την αδικία και τη σκληρότητα. Για εκείνα που βίωσαν τον κόσμο σαν μια παράσταση: στη σκηνή έπαιζαν τον ρόλο που τους ζητούσε η κοινωνία, ενώ στα παρασκήνια πάλευαν με σιωπές, με κρυφά δάκρυα, με τον φόβο. Η γραφή του είναι τρυφερή και αιχμηρή ταυτόχρονα. Ανοίγει πληγές αλλά και τις φωτίζει με κατανόηση.
Οι εικόνες που δημιουργεί δεν σε αφήνουν αδιάφορο. Το δάκρυ που μένει κολλημένο στο βλέφαρο, έτοιμο να κυλήσει αλλά πάντα συγκρατημένο, η ψυχή που πλακώνεται από υποχρεώσεις που δεν διάλεξε, το παιδί που επιμένει να χρωματίζει τον κόσμο με ένα σπρέι για να μη χαθεί τελείως μέσα στη γκρίζα κανονικότητα. Είναι εικόνες που κουβαλούν μέσα τους μια οικουμενική αλήθεια: όλοι λίγο-πολύ έχουμε υπάρξει «πολλών ετών παιδιά», αναγκασμένοι να ενηλικιωθούμε πριν την ώρα μας.
Κι όμως, η δύναμη του βιβλίου δεν είναι μόνο η καταγραφή της σκληρότητας. Είναι και η ανάδειξη της ευαισθησίας που επιμένει. Γιατί κάποια αγόρια, ακόμη κι αν μεγαλώσουν, παραμένουν δεμένα με το φουστάνι της μάνας τους, με τον λυγμό θαμμένο στον λαιμό τους, με μια κρυφή ευαισθησία που δεν σβήνει. Και αυτή η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, είναι αντίσταση. Είναι η φωνή που λέει «δεν θα ξεχάσω».
Το "Πολλών Ετών Αγόρι" είναι ένα βιβλίο που σε βάζει σε διάλογο με τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε κάνει να σκεφτείς τη δική σου παιδική ηλικία, τα δικά σου δεσμά, τις σιωπές που σε διαμόρφωσαν. Δεν είναι εύκολο ανάγνωσμα, γιατί δεν χαρίζεται. Είναι σκληρό, αλλά και λυτρωτικό. Κι αυτό ακριβώς το μείγμα το κάνει αληθινό.
Η γλώσσα του Βουδούρη είναι απλή αλλά βαθιά, χωρίς περιττές φανφάρες. Είναι σαν εξομολόγηση, σαν αφήγηση που βγαίνει από μέσα του και πάει κατευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη. Διαβάζοντας, έχεις την αίσθηση πως δεν κρατάς ένα «λογοτεχνικό προϊόν» στα χέρια σου, αλλά ένα κομμάτι ζωής.
Στο τέλος, μένει μια αίσθηση γλυκόπικρη. Μια αίσθηση πως όλοι κρύβουμε μέσα μας εκείνο το παιδί που δεν θέλει να μεγαλώσει. Εκείνο που, παρά τους φόβους και τις σιωπές, κρατάει ακόμη μέσα του μια σπίθα χρωμάτων. Και ίσως αυτό είναι το πιο πολύτιμο μήνυμα: πως δεν είναι ντροπή να κουβαλάς το παιδί μέσα σου, είναι δύναμη.
Το Πολλών Ετών Αγόρι δεν είναι μια απλή ιστορία. Είναι ένας καθρέφτης. Και όποιος τον κοιτάξει, θα δει πίσω του το παιδί που υπήρξε κάποτε και ίσως ανακαλύψει πως το κουβαλάει ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου