Τελεία. Μια μικρή κουκίδα που στα μάτια μας μοιάζει αθώα, μα στον κόσμο του Φίλιππου Δανέζη κουβαλάει βάρος. Είναι το όριο, η γραμμή ανάμεσα στο πριν και το μετά, το σημείο όπου όλα σταματούν ή ξεκινούν ξανά. Και αυτό ακριβώς είναι το μυθιστόρημα: μια ιστορία για τις τελείες που βάζουμε στη ζωή μας, για τους τοίχους που υψώνουμε και για τη στιγμή που όλα ανατρέπονται από μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα συναίσθημα.
Ο Φίλιππος Χαρινός είναι ένας ήρωας που χαράζεται στη μνήμη. Πρόεδρος σε εταιρεία ασφαλείας, κινείται με την ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού. Το σακάκι του παραμένει κουμπωμένο, το όπλο του ελέγχεται καθημερινά, οι συνήθειες του γίνονται τελετουργία. Δεν του αρέσουν τα αγγίγματα, δεν αφήνει κανέναν να εισχωρήσει εύκολα στον προσωπικό του χώρο. Είναι άνθρωπος των πράξεων, όχι των λόγων. Ένας άντρας που γνωρίζει πολλά για τους άλλους, μα δεν αποκαλύπτει σχεδόν τίποτα για τον ίδιο.
Πίσω από την ψυχρή πειθαρχία, όμως, υπάρχει μια καρδιά που διψάει. Ο Χαρινός δεν είναι αδιάφορος ούτε άκαμπτος, είναι εγκλωβισμένος στις δικές του εμμονές. Και ο Δανέζης, με μαεστρία, αφήνει αυτήν την πανοπλία να ραγίσει λίγο λίγο, για να ξεπροβάλλει το αληθινό του πρόσωπο: εκείνο που λαχταρά, που πονά, που αγαπά με την ίδια ένταση που μάχεται.
Στην καρδιά του βιβλίου δεν βρίσκεται μόνο ο ίδιος ο Χαρινός, αλλά και οι σχέσεις του. Οι φιλίες που άλλοτε τον στηρίζουν κι άλλοτε τον προδίδουν. Οι έρωτες που τον αιφνιδιάζουν, τον γκρεμίζουν και ταυτόχρονα τον αναγεννούν. Η αδελφική σχέση με τη Μελίτα, τη μικρότερη αδελφή του, είναι ίσως η πιο αποκαλυπτική. Εκεί βλέπουμε έναν άντρα στοργικό, προστατευτικό, τρυφερό, μια πλευρά του που σπάνια αφήνει να φανεί.
Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν στέκονται στο περιθώριο. Κάθε ένας τους λειτουργεί σαν καθρέφτης: αναγκάζει τον Χαρινό να αναμετρηθεί με την εμπιστοσύνη, την ενοχή, την προδοσία, αλλά και με την ίδια του την ανάγκη να αγαπηθεί. Έτσι, η ιστορία δεν είναι μόνο η πορεία ενός άντρα, αλλά μια παρτιτούρα από πρόσωπα που μπαίνουν και βγαίνουν, αφήνοντας το αποτύπωμά τους.
Ο Φίλιππος Δανέζης χειρίζεται τη γλώσσα σαν διπλή λεπίδα. Από τη μια, οι προτάσεις είναι κοφτές, αυστηρές, στρατιωτικές σαν να μιλά ο ίδιος ο Χαρινός, μετρώντας κάθε ανάσα. Από την άλλη, ξεπηδούν στιγμές ποιητικότητας, εικόνες που μαλακώνουν την ατμόσφαιρα: μια πισίνα που γίνεται παγίδα, ένα βλέμμα που σπάει τη σιωπή, ένα φιλί που κουβαλά μέσα του μια ολόκληρη ζωή. Αυτή η εναλλαγή κάνει την αφήγηση να πάλλεται, να ζει, να σε κρατάει σε ένταση μέχρι την τελευταία σελίδα.
Η Τελεία είναι βιβλίο για τον έλεγχο και το χάος, για τη σιωπή και την κραυγή, για την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει ακόμη κι όταν όλα μέσα του τον τραβούν πίσω. Ο Χαρινός είναι η προσωποποίηση της πειθαρχίας, αλλά και της λαχτάρας που κανείς δεν μπορεί να καταπνίξει. Έτσι, το μυθιστόρημα δεν μιλά απλώς για έρωτα, φιλία ή προδοσία, μιλά για όλους εμάς. Για τις φορές που διαλέξαμε την ασφάλεια αντί για την αλήθεια της καρδιάς μας, για τις στιγμές που βάλαμε τελείες πριν την ώρα τους.
Στο τέλος, η Τελεία δεν είναι μόνο μια αφήγηση. Είναι ένας καθρέφτης. Σε αναγκάζει να κοιτάξεις τις δικές σου εμμονές, τις δικές σου πληγές, τις δικές σου σιωπές. Και όταν φτάσεις στην τελευταία λέξη, θα συνειδητοποιήσεις ότι ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Είναι η σιωπή που ουρλιάζει, η τελευταία φράση που βαραίνει σαν εξομολόγηση.
Τελεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου