Στον καιρό της προδοσίας Βασιλική Διαμαντή | Εκδόσεις Έξη. Με την ματιά της Εύας Νάτση

 Μέσα στις αυλακιές της θεσσαλικής γης και στις χαρακιές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η Βασιλική Διαμαντή υφαίνει μια ιστορία που δεν αναπνέει απλώς στο χαρτί — αιμορραγεί. Στο μυθιστόρημα «Στον καιρό της προδοσίας», ένας έρωτας γεννιέται όχι για να σωθεί, αλλά για να αντισταθεί.

Ο Μιλτιάδης και η Πασχαλιά δεν είναι ήρωες μιας ρομαντικής αφήγησης. Είναι πληγές ανοιχτές. Δυο ψυχές που, σε μια εποχή σιωπής και υποταγής, τολμούν να κοιταχτούν, να ποθήσουν, να διεκδικήσουν. Μέσα σε έναν κόσμο που τιμωρεί την αλήθεια και καταπνίγει το συναίσθημα, χαράζουν έναν μυστικό χάρτη αντίστασης — με όπλο τον έρωτα, με συνέπεια το αίμα.

Η συγγραφέας δεν εξιστορεί. Μεταγγίζει μνήμη και συναίσθημα σε κάθε αράδα. Η γραφή της μοιάζει με απλωμένο χέρι στον αναγνώστη — ένα χέρι που ξέρει από πόνο, από απώλεια, από το βάρος του ανείπωτου. Η πένα της είναι αληθινή, αδυσώπητη, γεμάτη τρυφερότητα και ταυτόχρονα σκληρότητα. Δεν χαρίζεται, δεν εξωραΐζει. Λέει όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, μα πάντα έκαιγαν μέσα μας.

Η Πασχαλιά είναι μια από τις πιο δυνατές ηρωίδες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δεν υψώνει τη φωνή — κι όμως η σιωπή της κάνει θόρυβο. Ξέρει πότε να σκύψει το κεφάλι και πότε να το σηκώσει. Ξέρει πότε να σωπάσει και πότε να αντέξει. Και το πιο σπαρακτικό δεν είναι όταν τη χτυπούν, αλλά όταν δε δείχνει τον πόνο της. Όταν συνεχίζει — με το βλέμμα καθαρό και την καρδιά σε κομμάτια.

 «Δεν με πονάς εσύ, Μιλτιάδη.

Με πονά η στιγμή που σε πίστεψα.»

Η ιστορία διαδραματίζεται το 1906, μα μοιάζει τραγικά σύγχρονη. Γιατί η αδικία, ο φόβος, οι θυσίες, οι απώλειες και τα ανείπωτα "σ' αγαπώ" δεν ανήκουν ποτέ μόνο στο παρελθόν.

Οι γυναίκες που ματώνουν σιωπηλά. Οι άντρες που παλεύουν με τα "πρέπει". Οι έρωτες που δεν χωρούν στον κόσμο — όλα αυτά ζουν ακόμα. Στο χώμα, στη μνήμη, στον αναγνώστη.

Το «Στον καιρό της προδοσίας» είναι ένα μυθιστόρημα που δεν διαβάζεται απλώς. Βιώνεται. Και όταν φτάνεις στην τελευταία σελίδα, δεν την κλείνεις εύκολα.

Την κρατάς λίγο ακόμη ανοιχτή.

Μήπως και αλλάξει κάτι.

Μήπως και σωθεί αυτό που πνίγηκε.

Γιατί αυτό το βιβλίο δεν είναι απλώς λογοτεχνία.

Είναι ανάμνηση.

Είναι φάντασμα.

Είναι το «σ’ αγαπώ» που δεν ειπώθηκε ποτέ.