"Το μονοπάτι στη θάλασσα"
Συγγραφέας : Αντώνης Σουρούνης
Εκδόσεις : Καστανιώτη
Λίγα λόγια για το βιβλίο :
"Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Tα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Mουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Kαι τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα-Γιώργης που μας τα 'δινε δε μας μετρούσε με τη μεζούρα. O κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. H ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο και την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου μπόρεσα να την αγκαλιάσω. Tα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα ήταν τόσο λίγα, που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες και το κοίταζες μέχρι να χαθεί, γιατί θ' αργούσες πολύ να ξαναδείς άλλο. Tηλέφωνο ούτε ακούγαμε ούτε βλέπαμε. Για να το δει κανείς, έπρεπε να φάει ξύλο. Aν ήταν μικρός, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου· αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο του διευθυντή της αστυνομίας. Tο φαΐ ήταν τόσο λίγο, που όταν το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους κάνανε το σταυρό τους σαν μπροστά σε εικόνισμα. Kλέφτες δεν υπήρχαν, γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να τους κλέψεις. Tο μόνο που έκλεβαν κάθε τόσο τα παλικάρια ήταν καμιά όμορφη κοπέλα, κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της τσιγγουνευόταν να τους τη δώσει κι αφού εκείνη προηγουμένως τους είχε κλέψει την καρδιά".
Η άποψη του Yannis Peratikos για το βιβλίο :
Ο συγγραφέας περιγράφει κατά κύριο λόγο τα παιδικά του χρόνια, προσπαθεί να καταλάβει μέσα στην αθωότητα του τον κόσμο των μεγάλων, την ζωή στην Μεταπολεμική Θεσσαλονίκη. Κάνοντας την βιογραφία των παιδικών χρόνων του μυθιστόρημα μιλάει για τους ανθρώπους της οικογένειας του, τους φίλους του, τους πρόσφυγες και τους φτωχούς, τους αντάρτες και τους δωσίλογους.Τον βλέπουμε να μεγαλώνει μέσα σ' ένα κόσμο που πολλές φορές δεν καταλαβαίνει, να ζει τις αδικίες, να γνωρίζει την δουλειά, να ερωτεύεται και όλα αυτά μέσα από μία αγνή αθωότητα. Τέλος αφιερώνει λίγες σελίδες στο τέλος του βιβλίου για να μας πει τι απέγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούσαν τον κόσμο του.
Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, για ένα κόσμο τόσο διαφορετικό από το σημερινό που σε κάποια σημεία του σε κάνει να γελάσεις, σε άλλα να συγκινηθείς και σε άλλα να σκεφτείς για την ζωή και την αξία της.
Συγγραφέας : Αντώνης Σουρούνης
Εκδόσεις : Καστανιώτη
Λίγα λόγια για το βιβλίο :
"Ήταν πριν πολλά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακόμα χωριστεί σε πλούσιους και φτωχούς κι όλα πάνω στη γη ήταν μικρά, στενά και λίγα. Tα σπίτια μας ήταν μικρά, τα μαγαζιά ήταν μικρά, η οδός Mουσών ήταν στενή, το κρεβάτι μου ήταν στενό, οι εκκλησίες ήταν μικρές, οι φίλοι μου ήταν μικροί. Kαι τα ρούχα μας ήταν στενά και λίγα, αφού ο παπα-Γιώργης που μας τα 'δινε δε μας μετρούσε με τη μεζούρα. O κόσμος ήταν κι αυτός μικρός κι έπιανε από το δάσος του Σέιχ Σου μέχρι τη θάλασσα του Λευκού Πύργου. H ίδια η γη ήταν τόσο μικρή, που όταν πήγα σχολείο και την είδα πάνω στο τραπέζι του δάσκαλου μπόρεσα να την αγκαλιάσω. Tα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα ήταν τόσο λίγα, που όταν έβλεπες ένα χειροκροτούσες και το κοίταζες μέχρι να χαθεί, γιατί θ' αργούσες πολύ να ξαναδείς άλλο. Tηλέφωνο ούτε ακούγαμε ούτε βλέπαμε. Για να το δει κανείς, έπρεπε να φάει ξύλο. Aν ήταν μικρός, στο γραφείο του διευθυντή του σχολείου· αν ήταν μεγάλος, στο γραφείο του διευθυντή της αστυνομίας. Tο φαΐ ήταν τόσο λίγο, που όταν το είχαν οι άνθρωποι μπροστά τους κάνανε το σταυρό τους σαν μπροστά σε εικόνισμα. Kλέφτες δεν υπήρχαν, γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να τους κλέψεις. Tο μόνο που έκλεβαν κάθε τόσο τα παλικάρια ήταν καμιά όμορφη κοπέλα, κι αυτό γιατί ο μπαμπάς της τσιγγουνευόταν να τους τη δώσει κι αφού εκείνη προηγουμένως τους είχε κλέψει την καρδιά".
Η άποψη του Yannis Peratikos για το βιβλίο :
Ο συγγραφέας περιγράφει κατά κύριο λόγο τα παιδικά του χρόνια, προσπαθεί να καταλάβει μέσα στην αθωότητα του τον κόσμο των μεγάλων, την ζωή στην Μεταπολεμική Θεσσαλονίκη. Κάνοντας την βιογραφία των παιδικών χρόνων του μυθιστόρημα μιλάει για τους ανθρώπους της οικογένειας του, τους φίλους του, τους πρόσφυγες και τους φτωχούς, τους αντάρτες και τους δωσίλογους.Τον βλέπουμε να μεγαλώνει μέσα σ' ένα κόσμο που πολλές φορές δεν καταλαβαίνει, να ζει τις αδικίες, να γνωρίζει την δουλειά, να ερωτεύεται και όλα αυτά μέσα από μία αγνή αθωότητα. Τέλος αφιερώνει λίγες σελίδες στο τέλος του βιβλίου για να μας πει τι απέγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούσαν τον κόσμο του.
Είναι ένα βιβλίο που μιλάει για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, για ένα κόσμο τόσο διαφορετικό από το σημερινό που σε κάποια σημεία του σε κάνει να γελάσεις, σε άλλα να συγκινηθείς και σε άλλα να σκεφτείς για την ζωή και την αξία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου