"η Παναγιά της Φωτιάς"του Σπύρου Πετρουλάκη.
Ένα βιβλίο που σε καθηλώνει από τις πρώτες σειρές της ανάγνωσης και δεν θέλεις να μη σταματήσεις για να δεις τί θα γίνει παρακάτω.Είχα διαβάσει την "Εξομολόγηση" και με είχε συνεπάρει η υπόθεση που με τόση μαεστρία είχε φτιάξει ο Σπύρος Πετρουλάκης.Διαβάζοντας τώρα "η Παναγιά της Φωτιάς" μπορώ να πω ότι ο Σπύρος Πετρουλάκης σαν δεξιοτέχνα κεντήστρα έχει κεντήσει ένα έργο τέχνης,που η κάθε βελονιά του είναι μελετημένη και τοποθετημένη στην σωστή της θέση.Όλες οι απορίες που είχα διαβάζοντας το προηγούμενο βιβλίο λύθηκαν αν και το καθένα ξεχωρίστά,είναι ένα ολοκληρωμένο έργο.Τελικά η ζωή γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια,που στα χέρια ενός εξαίρετου συγγραφέα γίνονται αριστουργήματα.
Κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο επισημαίνω σημεία που με συγκίνησαν ιδιαίτερα.Έτσι λοιπόν θα ήθελα να σταθώ περισσότερο σε κάποια σημεία,όπως αυτό που αναφέρεται στον Αντώνη ή Ντεντέ που ήταν ο τρελός του χωριού στην σελίδα 160:<< Ο άμοιρος Αντώνης η Ντεντές ήταν ο τρελός του χωριού,στον οποίο κανένας δεν έδινε σημασία.Τον απέφευγαν και τον περιγελούσαν.Τα παιδιά τού πετούσαν πέτρες κι εκείνος με την ψευδή του λαλιά τούς φώναζε και έφευγε πέρα να κλάψει για την κατάντια του.Μόνο ο Μανούσος τον βοηθούσε πότε πότε και του έδινε φαγητό ή λίγο κρασί,που τόσο αγαπούσε.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του,ο Αντώνης φαινόταν ότι,σαν μεγάλωνε,θα γινόταν ένα ήσυχο παιδί.Φρόνιμο και συνετό.Από βρέφος ακόμη,ούτε έκλαιγε ούτε γκρίνιαζε,και η μάνα του,η Μαρικογιώργαινα,τον έβαζε να κάθεται μπροστά στο παράθυρο.Εκείνος,με τα μεγάλα καστανά του μάτια,αγνάντευε με τις ώρες πότε τη θάλασσα και πότε τον ουρανό και,όταν τα χιόνια σκέπαζαν τα Λευκά Όρη,'εστρεφε το βλέμμα του στις κορφές και δεν χόρταινε να κοιτάζει το λευκό που αγκάλιαζε το γκρίζο.Τα παιδιά δεν τον έπαιοζαν και η άμοιρη η Μαρικογιώργαινα,που είχε μείνει χήρα από τα δεκάξι της,αφού ο Γιώργης ο ψαράς,ο άντρας της,πνίγηκε στο πέλαγο,έκλαιγε πικρά από τη στενοχώρια της.Ποιος να τη βοηθήσει και ποιος να την παρηγορήσει;Μικροί και μεγάλοι το κορόιδευαν το παιδί της,που ποτέ δεν μίλησε σωστά και καθαρά,όμως η καρδιά του ήταν καλύτερη από κάθε άλλου στη γιαλιά.
<< Πώς σε λένε; >> ρωτούσαν τον Αντώνη περιπαιχτικά κι εκείνος καλόκαρδα τους έλεγε το όνομά του όπως το αντιλαμβανόταν με τα δικά του αυτιά και το απλοικό του μυαλό.<< Ντεντέ >>έλεγε και δεν καταλάβαινε ποτέ γιατί οι άλλοι γελούσαν και τον ξαναρωτούσαν,και όλο πάλι από την αρχή.Μόνο τις ώρες που καθόταν και αγνάντευε τον ουρανό και τη θάλασσα ένιωθε ότι ήταν ξεχωριστός,διαφορετικός από τους άλλους.Έβαζε στην παλέτα του το μπλε και ζωγράφιζε στον καμβά του τον κόσμο με τον δικό του τρόπο.
Όμως οι άνθρωποι έχουν την ποταπή συνήθεια να στοχεύουν πάντα σ εκείνον που φαίνεται στα μάτια τους ανήμπορος.Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου,η φύση του ισχυρού απέναντι στον ανίσχυρο.Ωστόσο,κάπου εκεί,στην απανθρωπιά,τη σκληρότητα και την ανομβρία των ψυχών,μπορούν μερικές φορές να φυτρώσουν τα πιο μυρωδάτα άνθη.>>
Όμως πολύ με συγκίνησε και ο διάλογος του Κωνσταντή με τον Μανούσο στην σελίδα 188: << Θείε Μανούσο περίμενε....>> του φώναξε.
Η προσφώνηση τον ξάφνιασε.Ήταν η πρώτη φορά που το παιδί τον αποκαλούσε έτσι.Εκείνος στάθηκε για λίγο,ώσπου το αγόρι βρέθηκε δίπλα του.
<< Θα έρθω κι εγώ >>του είπε αποφασιστικά,και ας γνώριζε ότι θα έχανε λίγο από τον χρόνο του που θα μπορούσε να περάσει βυθισμένος στα γκρίζα μάτια της Σοφίας.
<< Πού θα ρθεις μωρέ Κωστή;>> τον ρώτησε.
<< Εκεί που πας >> απάντησε ο μικρός σταθερά.
Προχώρησαν αμίλητοι για λίγα λεπτά.Ο ήχος του νερού τούς προυπάντησε.Συνάμα ακολούθησε και η δροσιά του.Το πλατάνι πάνω από την πηγή σκίαζε όλο τον τόπο με την αγκαλιά του,ανταποδίδοντας στη φύση το δώρο του για το αθάνατο νερό που του πρόσφερε.Η συναλλαγή ήταν δίκαιη και αιώνες τώρα έδειχναν απόλυτα ευχαριστημένοι με τη συνύπαρξη και την αλληλεξάρτηση.
Ο Μανούσος έβαλε τις χούφτες του κάτω από το νερό,που συνέχιζε ασταμάτητο το ταξίδι του,ενώ ο Κωνσταντής παρακολουθούσε την κάθε του κίνηση.
<< Αν πιεις από τα χέρια μου νερό και ξεδιψάσεις,τότες και την αγάπη μου ποτέ δεν θα ξεχάσεις >> του είπε ρίχνοντάς του κρύο νερό στο πρόσωπο.Γέλασαν και οι δύο και,μέσα σ εκείνο τον μικρό κύκλο ξεγνοιασιάς, ο Μανούσος εξήγησε στο αγόρι τι σημαίνει για τον Κρητικό η μαντινάδα και το τραγούδι.
<< Πώς σου φάνηκε; Κατάλαβες ίντα θέλω να πω με τη μαντινάδα μου;>> ρώτησε.
Ο Κωνσταντής κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
<< Θα μπορούσες να το πεις σε κάποια που αγαπάς.Έτσα δεν είναι;>> συνέχισε.
<< Ναι >>απάντησε με σιγουριά εκείνος,δίχως να γνωρίζει πού το πήγαινε ο Μανούσος.
<< Μα ένας Κρητικός θα μπορούσε να το πει σαν να το τραγουδούσε το στόμα τση φύσης.Η πηγή,ας πούμε.Αν όλοι οι άνθρωποι καταλάβαιναν τη λαλιά τζη,τοτεσάς θα νιώθαμε την αγάπη απού μας δίνει.Πρέπει να την αγαπάς τη γης και να τη σέβεσαι.Και τη γης και τη θάλασσα και τα ζωντανά ντους.Μόνο ετσά θα νογάσαι άνθρωπος.Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη,τη γνώση και το συναίσθημα.Μάθε να αγαπάς το καθετί που έχεις.Ας είναι και λίγο.Αν το αγαπάς,τότε το λίγο γίνεται πολύ >>.
Δεν κατάλαβε όλα τα διδάγματα και τις σοφίες του Μανούσου εκείνη τη μέρα ο Κωνσταντής,μα δεν θα περνούσαν πολλά χρόνια ώσπου να γίνουν και δικό του κτήμα.>>
Εξίσου όμως δυνατά είναι και τα λόγια του Δημήτρη στον Γιώργο στην σελίδα 395:<< Τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή.Ούτε η στενοχώρια ούτε η απελπισία ούτε καν η χαρά.Ακόμα και η πληρότητα,που χορταίνει και γεμίζει την καρδιά μας κάποιες στιγμές.Τα πάντα αλλάζουν.Αέναα και σταθερά κυλάνε τα αισθήματα σαν ρυάκια,συμπαρασύροντας κατακάθια και φύλλα πεσμένα από τα δέντρα της ψυχής μας.Τι απομένει;Τι αντέχει μέσα μας,δίπλα μας,κοντά μας;Η αγάπη που νιώσαμε και νιώθουμε για τους ανθρώπους.Αυτή η αγάπη είναι ένα δώρο που δεν χάνεται,δεν παρασύρεται.Βγάζει ρίζες που απλώνουν μέσα μας,γίνονται αξεδιάλυτα κομμάτια αυτού που είμαστε,αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί μας.Κάνουν το εγώ εμείς.Οτιδήποτε άλλο κυλά και χάνεται στον χρόνο.Μόνον η αγάπη μένει.Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου,όσα καλά έχεις μέσα σου θα τα μοιράσεις.Αν αγαπήσεις τον εαυτό σου με όλα του τα πάθη,τότε θα είσαι έτοιμος και να τον συγχωρήσεις.Μόνον εσύ έχεις τη δύναμη.Στο χέρι σου είναι...>>
Συντετριμμένος ο Γιώργος κοίταζε τον φίλο του κατάματα,γνωρίζοντας ότι ποτέ και κανείς δεν του είχε μιλήσει με αυτόν τον τρόπο.Κανείς δεν τον είχε αγγίξει με τόσο απλά και γνήσια λόγια.
<< Τελικά είχα άδικο.Εσύ κάνεις για παπάς >> του είπε με χαμόγελο που δεν διαγραφόταν μόνο στα χείλη,μα πήγαζε από την καρδιά του,και τον έπιασε φιλικά από τους ώμους.<< Σ ευχαριστώ,φίλε.Σ ευχαριστώ>>.
Αλλά πολύ δυνατά συναισθήματα προκαλούν και οι σκέψεις του Ηλία στην σελίδα 450:<< Έπεφτε μια απαλή,σιγανή βροχή.Ο Ηλίας έστεκε στο παράθυρο κοιτάζοντας από το τζάμι τον δρόμο,ώσπου το βλέμμα του κουράστηκε.Ασυναίσθητα άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πιάνο.Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα της Ελένης,της αδελφής του.Την είδε καθισμένη μπροστά σε τούτο εδώ το όργανο να παίζει και τα δάχτυλά της να κυλάνε σαν τα κύματα του Δουνάβεως >> σκέφτηκε αυθόρμητα και άρχισε να μουρμουρίζει μια μελωδία που δεν θα έφευγε ποτέ από το μυαλό του.Όλα στο σπίτι τού θύμιζαν το παρελθόν.Ένα παρελθόν με γεύσεις,αρώματα,μεταξωτά φορέματα και λάμψη,γέλιο και μουσική.Το μόνο που έλειπε ήταν οι άνθρωποι.Τι νόημα άραγε έχουν όλα τα πλούτη όταν η μοναξιά κυριαρχεί στη ζωή των ανθρώπων;Την ευτυχία δεν τη ζεις μοναχός σου.Την ευτυχία τη μοιράζεσαι με τους αγαπημένους σου,πιάνοντας από τις ακρες τις λεπτεπίλεπτες κλωστούλες της χαράς και πλέκοντάς τες μεταξύ τους σ ένα πολύχρωμο γαιτανάκι.
Το γαιτανάκι όμως θέλει πολλούς να πιάνουν τις άκρες του.Τότε μόνο το ευχαριστιέσαι,τότε μόνο έχει αξία το πλέξιμο και ο χορός.Δεν του έφερνε μελαγχολία το σπίτι του,το αγαπούσε και πίστευε ακράδαντα ότι ήταν ένα ζωντανό κομμάτι της οικογένειάς του.Της ζωής του.>>
Συγχαρητήρια στον Σπύρο Πετρουλάκη για το εξαιρετικό βιβλίο που έγραψε και του εύχομαι να είναι καλά και πάντα δημιουργικός γιατί σίγουρα έχει να μας δώσει πολλά ακόμη.Φυσικά και το βιβλίο να διαβαστεί απ όλους γιατί έχει να κερδίσει πολλά.
Πάντα επιτυχίες!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου