Άποψη για το βιβλίο:Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του Συγγραφεας:John O’ Farrell

Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του

John O’ Farrell

Λίγα Λόγια Για Το Βιβλίο:

Πολλοί σύζυγοι ξεχνούν διάφορα: ξεχνούν ότι η γυναίκα τους είχε ένα σημαντικό ραντεβού το πρωί ξεχνούν να πάρουν τα ρούχα απ’ 
το καθαριστήριο ορισμένοι ξεχνούν μέχρι και την επέτειο του γάμου τους.
Αλλά ο Βον έχει ξεχάσει την ίδια την ύπαρξη της γυναίκας του. Το όνομά της, το πρόσωπό της, την κοινή τους ιστορία, ό,τι του είπε ποτέ, ό,τι της είπε ποτέ – έχουν όλα χαθεί, σβησμένα μυστηριωδώς σε μια καταστροφική στιγμή απώλειας μνήμης. Και τώρα πρέπει να την ανακαλύψει 
εκ νέου – μόνο και μόνο για να μάθει ότι βρίσκονται στα πρόθυρα διαζυγίου. 
Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του είναι η αστεία, συγκινητική και σπαραξικάρδια ιστορία ενός ανθρώπου που βιώνει ακριβώς αυτά. Και που θα κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να γυρίσει το χρόνο πίσω, για μια τελευταία ευκαιρία να διεκδικήσει τη ζωή του απ’ την αρχή.

Η αποψη της Vicky Ziliaskopoulos Ο άνθρωπος που ξέχασε τη γυναίκα του, απ;o τον John O' Farrel

Είχα καιρό να γελάσω με ένα βιβλίο. Για την ακρίβεια συμβαίνει τόσο σπάνια που δεν το περιμένω ότι θα γελάσω και έτσι διαβάζω όπου να' ναι με αποτέλεσμα μερικές φορές να γίνομαι η τρελή του χώρου που βρίσκομαι (στην προκειμένη περίπτωση η τρελή του υπεραστικού λεωφορείου). Είμαι λοιπόν μέσα σε ένα λεωφορείο, ξεκινάει αυτό, βγάζω το βιβλίο και ταυτόχρονα παίρνω το ειδικό (στραβωμένο) ύφος που έχω για ανάγνωση σε εξωτερικούς χώρους και φωνάζει από μακριά "Είμαι εξαιρετικά απασχολημένη με σοβαρά πράγματα άνθρωπέ μου, απομάκρυνε σε παρακαλώ την άθλια ύπαρξή σου από κοντά μου και μη με ενοχλείς". Και πριν φτάσω στη δέκατη σελίδα αρχίζω να κακαρίζω σαν χαζό. Σοβαρεύομαι με χίλια ζόρια μόνο και μόνο για να ξαναγελάσω λίγο μετά. Ε, τι να κάνω, άλλαξα ύφος και πήρα αυτό της χαζούλας που χασκογελάει με τα πάντα, σάμπως θα με ξαναδούν ποτέ, λεωφορείο είναι....Σε κάποιο σημείο μάλιστα από το ζόρι να μην αρχίσω και σπρώχνω με το χέρι τη γιαγιά που καθόταν δίπλα μου (βλ. Μενεγάκη όταν γελάει) ουρλιάζοντας από τα γέλια και φωνάζοντας "Αχαχαχα, δες τι γράφει εδώ...." δάκρυσα. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν το χιούμορ του συγγραφέα ταιριάζει με το χιούμορ του μεταφραστή, το κείμενο βγάζει γέλιο και εμείς ρεζιλευόμαστε. Όμως μη γελιέστε, έχει και τη σοβαρή του πλευρά το βιβλίο, δεν είναι όλο κακαρίσματα. Στην ουσία και μέσα από τις αναμνήσεις του βασικού πρωταγωνιστή περνάει με όμορφο τρόπο η πορεία της σχέσης ενός συνηθισμένου ζευγαριού: πώς γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και κάνανε παιδιά...και μετά το πώς βυθιζόμαστε μετά στη ρουτίνα και ξεχνάμε το λόγο που αγαπήσαμε τον/ τη σύζυγό μας και όσα μας δένουν μαζί του... Είδες; Και όπως λίγο πριν άλλαξα πρόσωπο στη δική μου αφήγηση, έτσι και στο βιβλίο ξαφνικά κατάλαβα ότι όλα αυτά που γράφει αφορούν και εμένα. Και εγώ κάνω τα ίδια λάθη, και οι φίλοι μου, είμαι λίγο από τον κάθε πρωταγωνιστή του βιβλίου!!! Και εκστασιάστηκα γιατί το είχα για πιο ανάλαφρο, αλλά δεν ήταν τελικά...Απλά η γραφή του (και η μετάφραση) ήταν ανάλαφρα, το νόημα ήταν πολύ σημαντικό.